Υπάρχουν προβληµατισµοί στους λαούς της Ευρώπης για την πορεία της. Οι µεγάλες ελπίδες που είχαν εναποθέσει οι λαοί της δεν ικανοποιήθηκαν. Και δικαιολογηµένα οι ευρωπαίοι πολίτες εκφράζουν τις ανησυχίες τους, την κριτική τους για το µέλλον της Ε.Ε.
Όµως αµέσως ένα σύστηµα προπαγάνδας για να σταµατήσει την κριτική στο έργο της Ε.Ε., χαρακτηρίζει όλους αυτούς σαν ευρωσκεπτικιστές και εθνικιστές. Τους χαρακτηρίζει έτσι για να τους παρουσιάσει σαν επικίνδυνους ευρωπαίους, σαν µια αντίδραση για την πορεία της Ευρώπης. Χρησιµοποιεί τέτοιους χαρακτηρισµούς για να τους εντάξει στον χώρο της ακροδεξιάς ιδεολογίας. Πρόκειται όµως για µια παραπλανητική προπαγάνδα, που προέρχεται από µια κάστα που θέλει η Ε.Ε. να ακολουθήσει έναν συγκεκριµένο τύπο κοινωνίας.
Αλίµονο αν απαγορευτεί η κριτική της πορείας της Ε.Ε από τους ευρωπαίους. Αλίµονο κι αν είναι εθνικιστές, όσοι Ευρωπαίοι θέλουν να µην εξολοθρευτεί ολοκληρωτικά η εθνική τους κυριαρχία. Την εθνότητα ενός λαού καθορίζει η εθνική του συνείδηση και όχι η τυφλή υπακοή σε µια Ευρώπη που δεν ακολουθεί τα οράµατα της ευρωπαϊκής ιδέας. Να δηµιουργηθεί δηλαδή µια Ευρώπη της ειρήνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, την ισότητας, της δηµοκρατίας, του αντιφασισµού. Μια Ευρώπη της αλληλεγγύης των Λαών της και της ευηµερίας. Για όλους τους Ευρωπαίους.
∆υστυχώς η πολυπόθητη ενότητα της Ευρώπης ξεκίνησε στραβά. Μπήκε η άµαξα µπροστά από το βόδι. Αντί να ξεκινήσει η ενότητα της µε την πολιτική της ένωση και την ενιαία αµυντική και εξωτερική της πολιτική, ξεκίνησε µε την οικονοµική ένωσή της.
Πίστεψαν οι «σοφοί» της Ε.Ε ότι το ενιαίο νόµισµα ήταν αρκετό για να αποτελέσει τη «συγκολλητική ουσία», για την ενότητα της. Και οδήγησαν τους µικρούς λαούς της σε οικονοµικό αδιέξοδο. Υποτίµησαν το εθνικό τους νόµισµα έναντι του ευρώ και µέσα σε µια νύκτα πτωχοποιήθηκαν οι λαοί της. Με το µεροκάµατο των 5.000 δρχ. ζούσε άνετα ο Έλληνας. Με τα 14,70 ευρώ, όσο είναι οι 5.000 δρχ. µπορεί να ζήσει; Ασφαλώς και δεν µπορεί.
∆εν έλαβαν υπ’ όψη τους οι «σοφοί» του ιερατείου, ότι οι οικονοµικοί συνασπισµοί µπορούν να επεκταθούν στην αγορά µέχρι κάποιο βαθµό.
Αδιαφόρησαν ότι έπρεπε να αφήσουν ένα µέρος της εθνικής κυριαρχίας στους µικρούς λαούς. Τους ήθελαν οι ισχυρότεροι υποτελείς. Κι αν αποπειραθεί ένα µικρό κράτος να διαφύγει τους κανόνες της υποταγής και της υποτέλειας, τότε ακολουθούν οι αυστηρές κυρώσεις. Του κόβουν τη χρηµατοδότηση!
∆ηµιουργήθηκε ένα τεράστιο τεχνητό κατασκεύασµα, µε τους Ευρωπαίους εγκλωβισµένους σ’ έναν φαύλο κύκλο και σε µια τεχνοκρατική µηχανή µ’ ένα τεράστιο κεφάλι, αλλά χωρίς σώµα και
ψυχή. Αυτό το τερατώδες κατασκεύασµα κατευθύνει το µέλλον της Ευρώπης και εκφράζει το αντικοινωνικό πρόσωπο της. Πώς λοιπόν να µην υπάρχουν ευρωσκεπτικιστές σε µια τέτοια Ευρώπη; Αντί να ‘ρθει η ανατολή των Ευρώπης των λαών, ήλθαν η αναβίωση του ναζισµού, το Brexit, η πτωχοποίηση των λαών της. Αντί για Μιτεράν, Μπερλίγκονερ, Βίλι Μπραντ έχουµε τη Λεπέν, τη Μελόνι, τον Σαλβίνι, τον Ορµπόν!
Και τους ακολουθούν οι λαοί µε δηµοκρατική ιστορία. Και αντί να προβληµατισθεί το Ιερατείο των Βρυξελλών, προσπαθεί να τους υποτιµήσει, λέγοντας ότι είναι επικίνδυνος ευρωσκεπτικιστές. Οι Γάλλοι κοµµουνιστές προτίµησαν τη Λεπέν.
Και δεν φτάνουν µόνο αυτά που έχουν σχέση µε την κοινωνική πολιτική της Ε.Ε. Ένας από τους στόχους της Ενωµένης Ευρώπης ήταν να σταθεί ανάµεσα στις υπερδυνάµεις και να εκφράσει τη δική της φωνή. ∆εν µπόρεσε να συµβάλει στην παγκόσµια ειρήνη. Συµµετέχει ενεργά στον πόλεµο της Ουκρανίας, αντί να συµβάλει στην ειρήνευση της περιοχής. Αντί να καταστεί µια ειρωνόφιλη δύναµη, έγινε µια πολεµόφιλη δύναµη.
Κατάφερε να γίνει «θύµα», των ΗΠΑ και εχθρός της Ρωσίας. Ενώ οι ΗΠΑ ενισχύονται οικονοµικά µ’ αυτόν τον συνεχή πόλεµο, πουλώντας στην Ευρώπη το υγροποιηµένο αέριο, η Ε.Ε. καταρρέει οικονοµικά κυρίως εξαιτίας της ενεργειακής κρίσης.
Στη Γερµανία κλείνουν καθηµερινά µεγάλες βιοµηχανίες, διότι δεν παίρνουν πια φτηνή ενέργεια από τη Ρωσία!
Εξ άλλου θα ζήσουµε όπως φαίνεται µια νέα µοιρασιά του κόσµου. Μια νέα Γιάλτα. Την Ευρώπη δεν την υπολογίζει κανένας. Λέγεται ότι η Αµερική θα πάρει το χρυσοφόρο Γιβραλτάρ, η Ρωσία τη µισή Ουκρανία και η Κίνα την Ταϊβάν.
Η Ευρώπη δεν έχει φωνή. Αποτελεί µια «κουρελού», χωρίς δηλαδή ενιαία φωνή.
ΤΟ ΧΡΕΟΣ
Σήµερα η Ε.Ε. αντιµετωπίζει µεγάλα προβλήµατα και εξαιτίας του σοβαρού χρέους των κρατών της.
Τα στοιχεία είναι αµείλικτα για την Ελλάδα.
Το 2003 το χρέος ήταν 168 δισ. και 98% του ΑΕΠ. Το 2008 το χρέος ήταν 264 δισ. και 109% του ΑΕΠ. Το 2009 το χρέος ήταν 301 δισ. και 127% του Α.Ε.Π.
∆ηλαδή στην περίοδο διακυβέρνησης από τη Ν.∆ (2004-09) το χρέος από 168 δισ. ανέβηκε στα 301 δισ.!
Αυτή η πορεία της οικονοµίας οδήγησε τον Καραµανλή σε πρόωρες εκλογές και εγκατάλειψη της διακυβέρνησης της χώρας. Και παρόλα αυτά έχουν γίνει τιµητές των… πάντων!
Επακολούθησε η διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ µε τον Γ. Παπανδρέου. ∆εν πιστεύω να µη γνώριζε τα οικονοµικά στοιχεία της χώρας και παρόλα αυτά διακήρυσσε ότι υπάρχουν… λεφτά!
Και σε λίγους µήνες και συγκεκριµένα αρχές του 2010, σε σύσκεψη των οικονοµικών παραγόντων της τότε κυβέρνησης στο Μαξίµου, τον προειδοποίησαν για την κρίση του χρέους και που θα οδηγήσει στη χρεοκοπία. Και συγκεκριµένα προέβλεψαν πτώση του ΑΕΠ κατά 25%, εκτίναξη της ανεργίας στο 25%, στο κλείσιµο του 25% των µικροµεσαίων επιχειρήσεων και στην εκτίναξη των «κόκκινων» δανείων.
Περιέγραψαν µε ακρίβεια τα όσα επακολούθησαν.
Και δεν έφταναν δυστυχώς µόνο οι προειδοποιήσεις προς τον Παπανδρέου.
Η Ελλάδα θα µπορούσε να εκµεταλλευτεί το γεγονός ότι περισσότερο από το 60% τον χρέους, βρισκόταν στα χέρια των γερµανικών, γαλλικών, ολλανδικών και βρετανικών τραπεζών. Μπορούσε η χώρα µας υπό την απειλή της χρεοκοπίας να προκαλέσει επιπτώσεις στις ξένες τράπεζες και γενίκευση της κρίσης στις άλλες οικονοµίες της ευρωζώνης.
Μ’ αυτό το ισχυρό επιχείρηµα θα πρεπε η χώρα να ζητήσει την αναδιάρθρωση του χρέους µε γενναίο κούρεµα. Αυτό υπέδειξε να κάνει η Ελλάδα, ο διοικητής του ∆.Ν.Τ. Στρος Καν. Κάλεσε τον Ρουµελιώτη να συστήσει στον Παπανδρέου να ακολουθήσει αυτήν την πολιτική.
Αυτό το ισχυρό στοιχείο δεν το χρησιµοποίησε η Ελλάδα και πήγε σαν «πρόβατο» σε σφαγή.
∆εν αντέδρασε λοιπόν η Ελλάδα στις υποδείξεις του Στρος Καν, αλλά προτίµησε να µας ανακοινώσει η κυβέρνηση Παπανδρέου από το ροµαντικό Καστελόριζο στις 23/4/2010, ότι η Ελλάδα εισέρχεται στο ∆.Ν.Τ.!
Η ζηµιά που υπέστησαν το ελληνικό ∆ηµόσιο και ο λαός µας ήταν τεράστιες µε το περιβόητο PSI, αλλά και την απάνθρωπη οικονοµική πολιτική των µνηµονίων. Μετά το PSI οι τράπεζες κατέρρευσαν κεφαλαιουχικά και έπρεπε το κράτος να τις ανακεφαλαιοποιήσει. Τα ταµεία, οι τράπεζες, τα ιδρύµατα και οι ιδιώτες κατέρρευσαν οικονοµικά. ∆εν συνέβη όµως το ίδιο µε τις ξένες τράπεζες. Αυτές έσωσαν τα δάνεια τους προς την Ελλάδα!
∆υστυχώς στις κρίσιµες στιγµές για την Ελλάδα υπήρχε µια πολιτική ηγεσία που δεν είχε θάρρος να προτάξει το εθνικό συµφέρον.
∆εν έχει περάσει ο κίνδυνος ακόµη όταν το δηµόσιο χρέος έχει φθάσει στο 170% του ΑΕΠ και στα 420 δισ. ∆εν έχει περάσει ο κίνδυνος ακόµη όταν το έλλειµµα εξωτερικών πληρωµών είναι 20 δισ. Όσο ήταν όταν χρεοκοπήσαµε.
∆εν έχει περάσει ο κίνδυνος ακόµη. Πουλήσαµε όλα τα «ασηµικά» της χώρας και το χρέος αντί να µειώνεται αυξάνεται. 330 δισ. ήταν το 2010, 420 δισ. είναι σήµερα!
Πουλήσαµε τα λιµάνια στους Κινέζους, τα αεροδρόµια στους Γερµανούς, τους σιδηρόδροµους στους Ιταλούς, τις τράπεζες στα ξένα οικονοµικά συµφέροντα, τον χρυσοφόρο ΟΠΑΠ στους Τσέχους, την ηλεκτρική ενέργεια στα καρτέλ. Και το χρέος είναι παρόν! Και εµείς «καµαρώνουµε», γιατί κάθε δύο µήνες δανειζόµαστε!
Απαιτείται αναπροσανατολισµός και αναστοχασµός της χώρας. Είναι εθνική ανάγκη να εµπεδωθεί στον πολίτη ότι υπάρχει κράτος δικαίου. Μόνο τότε ο πολίτης θα νοιαστεί για το κράτος. Σήµερα η παραοικονοµία ανέρχεται στα 50 δισ., το λαθρεµπόριο καυσίµων στερεί από το κράτος τουλάχιστον 10 δισ., τα υπερκέρδη των καρτέλ ανήλθαν στα 11 δισ. Μπορεί λοιπόν το κράτος να βρει έσοδα για την αντιµετώπιση του εθνικού κινδύνου που λέγεται δηµόσιο χρέος. Αν στραφεί στην πηγή του µεγάλου κεφαλαίου. Είναι προκλητικό να αναζητά το κράτος έσοδα από τη φορολόγηση του φιλοδωρήµατος των σερβιτόρων και από τον… τενεκέ το λάδι και να αφήνει ανέπαφα το «µαύρο» χρήµα των εχόντων.
Το µεγάλο κεφάλαιο δεν αρκεί να αποκτήσει µόνο φορολογική συνείδηση, αλλά και πατριωτική συνείδηση. Πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι όταν το χρέος θα αφανίσει την πατρίδα, τότε και αυτό θα µείνει χωρίς πατρίδα.
* Ο Βασίλης Πεντάρης είναι π. Βουλευτής Χανίων
