Τώρα που ανεξαρτητοποιήθηκε το Ηνωμένο Βασίλειο από την Ε.Ε. και έχει χάσει τους μόνιμους συμμάχους του, επενδύει πάνω του ο Μπάιντεν. Επέλεξε τους Βρετανούς με τους ομόγλωσσούς του Αυστραλούς διά της τριμερούς “A.UK.US.”, να κοντραριστεί με την Κίνα και απ’ ό,τι φαίνεται τούτο προκαλεί τη Γαλλία που της ακύρωσαν σύμβαση προμήθειας πυρηνικών υποβρυχίων. Επίσης της έφεραν προβληματισμό όσον αφορά το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο, το οποίο σιγά – σιγά αρχίζει να χάνει την αξιοπιστία του, που είχε αποκτήσει απ’ τις παρεμβάσεις του σε πολεμικές αναμετρήσεις. Το ΝΑΤΟ συνεχίζει να υπάρχει για τις χώρες – μέλη του ως μια σιγουριά αποτρεπτικής επίθεσης, χωρίς όμως να το εξασφαλίζει από ενδογενής απειλές.
Η “A.UK.US.” αποτελεί ταπεινωτική πράξη για τον Μακρόν. Οι Άγγλοι επιστρέφουν στην ανταγωνιστική αντιπαλότητα, που υπήρχε ανέκαθεν με τους Γάλλους. Προκαλείται στρατιωτικός απομονωτισμός του Παρισιού το οποίον προσανατολίζεται στην ιδέα ν’ αποκτήσει η Ε.Ε. μια κοινή στρατηγική άμυνα, αυτονομία ανεξάρτητη και τη δυνατότητα λήψεων αποφάσεων. Με άλλα λόγια, νά ’χει δικό της ευρωπαϊκό στρατό με στόχο την διαμόρφωση κοινής αμυντικής πολιτικής.
Αυτό για μερικούς φαίνεται χιμαιρικό, ανεφάρμοστο. Εκτός από τον Μακρόν που σθεναρά υποστηρίζει την ιδέα, συμφωνούν Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία και Βέλγιο, με την Ελλάδα να μένει επιφυλακτική, καθ’ όσον έχει επενδύσει στις ΗΠΑ, που με την 5ετή στρατιωτική συμφωνία πιστεύει ότι θα της παρέχεται ασφάλεια!!
Οι νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί απαιτούν η Ε.Ε. να κάνει ορισμένα θεσμικά βήματα, ώστε ν’ αποκτήσει ικανές δυνατότητες και να παίξει εκτός απ’ τον αυτόνομο οικονομικό και στρατιωτικό ρόλο. Η Ε.Ε. δεν νοείται να είναι «οικονομικός γίγαντας και στρατιωτικός νάνος», να μην μπορεί να προστατεύσει τα σύνορά της. Πάνω στη λογική αυτή συντάσσονται ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ και ο εκπρόσωπος κοινής Εξωτερικής Πολιτικής Ζοζέ Μπορέλ, οι οποίοι υπεραμύνονται της ανάγκης να ενταθούν οι προσπάθειες σύστασης του Ευρωστρατού, ο οποίος να λειτουργεί αυτόνομα σε περιπτώσεις συγκρούσεων.
Το άνοιγμα αυτό της Ε.Ε. δεν το επικροτούν οι Βαλτικές χώρες. Διατυπώνουν ισχυρές επιφυλάξεις γιατί φοβούνται ότι η ανάπτυξη Ευρωστρατού θα τις καταστήσει ευάλωτες στις Ρωσικές βλέψεις και θα υπονομεύσει το ΝΑΤΟ.
Το αποτέλεσμα θα είναι να μεγαλώσει το χάσμα μεταξύ Ε.Ε. και ΗΠΑ τις οποίες θεωρούν αποτελεσματικό συντελεστή και αμυντικό πόλο για την Ευρωπαϊκή Ασφάλεια.
Συμπερασματικά είναι αδύνατο να συμφωνηθεί η συγκρότηση ευρωπαϊκής στρατιωτικής δύναμης ταχείας επέμβασης. Για τις Βαλτικές χώρες και κυρίως για την Ελλάδα, ανεξάρτητα με τις συμφωνίες που έχει με τις ΗΠΑ, η ύπαρξη κοινής Ευρωπαϊκής Αμυνας συνιστά σημαντική εθνική προτεραιότητα, γιατί προστατεύονται εκτός από τα Βαλτικά και τα Ελληνικά ταυτόχρονα και τα ευρωπαϊκά σύνορα.
