Ι.-Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ως συλλογική δράση διαχείρισης των κοινών υποθέσεων µιας οργανωµένης δηµοκρατικά κοινωνίας, αποσκοπεί, µε την ψήφο των πολιτών της, στη διεύρυνση της ευηµερίας (“ευδαιµονίας”) τους.
ΟΜΩΣ, κάθε κυβερνητική πολιτική όταν συγκρούεται µε τη διαφθορά (που η ίδια, έµµεσα ή άµεσα, δηµιουργεί), ηττάται! Η διαφθορά απορρέει από το πολύχρονο και ανέλεγκτο µιας κυβέρνησης που γεννάει έτσι την αλαζονεία και το θράσος. Μια τέτοια διαφθορά διαβρώνει και τους υγιείς θεσµούς, µε πρωτοστάτες λίγους επιτήδειους (“υπεράνω υποψίας” πολίτες) που διαθέτουν την ικανότητα, αλλά και την άνωθεν κάλυψη για άλωση (και καταστρατήγηση) ψηφισµένων νόµων και κανόνων. Ποιος λησµονεί την περίφηµη ρήση παλαιού νεοδηµοκράτη πολιτικού πως “το νόµιµο είναι και ηθικό”, όταν γνωρίζουµε πώς κατασκευάζονται οι νόµοι;
ΜΙΑ από τις… αρετές των κατ’ επάγγελµα πολιτικών είναι να αλλάζουν θέµα, όταν η απάντηση σε µια καυτή δηµοσιογραφική ερώτηση ενοχλεί: “Μάτι”, “Ζίµενς”, “Υποκλοπές-Παρακολουθήσεις”, “Τέµπη” είναι καυτά θέµατα στα οποία γίνεται προσπάθεια συγκάλυψης. Έτσι, αποµακρύνονται πολλοί ψηφοφόροι από την πολιτική, έτσι έχουµε σηµαντική αποχή από τις εκλογές.
ΙΙ.-∆ΙΑΝΥΟΥΜΕ µια απογοητευτικά παγκόσµια α π ο λ ι τ ι κ ή περίοδο στην οποία όλα είναι άνω-κάτω. Εδώ, έχουµε µεν Ευρωεκλογές, αλλά οι υποψήφιοι και οι κοµµατάρχες τους µιλάνε µε όρους εθνικών εκλογών! Το ενδιαφέρον τους στρέφεται κυρίως στις επικοινωνιακές µορφές προσέλκυσης ψηφοφόρων (life style, “εξοικείωση” µε το λαό, λαϊκισµός, κατάχρηση του Tik Tok κ.λπ.). Σηµασία δεν έχει πόσοι θα πάνε να ψηφίσουν (9η Ιουνίου), αλλά πόσους ψηφοφόρους θα µπορέσει να προσελκύσει το κάθε κόµµα. Έτσι, πολλοί “εύχονται” αύξηση της αποχής προκειµένου, µε συσπείρωση του πυρήνα των κοµµατικών µελών τους, να αυξήσουν τα ποσοστά εµφανίζοντάς τα ως άνοδο! (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κ.λπ.).
ΧΑΜΕΝΗ της λογικής αυτής είναι πρώτα η δηµοκρατία που αντλεί ισχύ και κύρος από τη µαζική συµµετοχή· έπειτα, η ιδέα µιας ενισχυµένης Ευρώπης. Φυσικά, αν επικρατήσει η λογική της µεγάλης αποχής, θα έχουµε στην Ε.Ε. πλειοψηφούσες µειοψηφίες. Συνέπεια; Ενίσχυση των άκρων στο Ευρωκοινοβούλιο, των αντιδηµοκρατικών δυνάµεων και του λαϊκισµού. Και όλα αυτά, σε µια περίοδο που η χάραξη κοινών ευρωπαϊκών πολιτικών στα θέµατα της οικονοµικής ανάπτυξης, της µετανάστευσης, των πολέµων, της ασφάλειας, της άµυνας και της αντιµετώπισης της κλιµατικής αλλαγής, υπερεπείγουν.
