“(…) Μᾶς λείπει ἕνας ἀρχηγός;… πενῆντα ξεφυτρώνουν,
τὸ ἕνα κόμμα χάνεται;… θὰ ἔβγουν ἄλλα δέκα·
ὅλοι γιὰ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχηγοῦ μαλλώνουν,
κι᾿ ἴσως ἀργότερα μᾶς βγῇ ᾿ς τὴ μέση καὶ γυναῖκα.
Ἀλλὰ κι᾿ ἐγὼ ὁ ἀφανὴς τῶν Ἀθηνῶν πολίτης
ἐλπίζω πὼς καμμιὰ φορὰ θὰ γίνω Κυβερνήτης”.
(Γ. Σουρής, Απ’ το “Ρωμηό”
ΟΤΑΝ εδώ και δεκαετίες η α π ο χ ή από την ιερότερη δηµοκρατική διαδικασία, αυτή των εκλογών, αυξάνεται (60%, ευρωεκλογές, ‘24), τότε κάτι δεν πάει καλά µε το ελληνικό πολιτικό σύστηµα. Ο ορισµός θέλει την πολιτική ως την τέχνη του κυβερνάν και ταυτόχρονα του λύειν καυτά κοινωνικοοικονοµικά προβλήµατα. Αυτό το νόηµα έχει η ψήφος: επιλέγεις παρέχοντας τη δυνατότητα στους εκπροσώπους σου να χειριστούν τα δηµόσια πράγµατα επιτυχώς.
ΜΙΑ τόσο υψηλή αποχή δεν δηλώνει επίσης την πλήρη απογοήτευση της σιωπηλής πλειονότητας των πολιτών; Σηµειώναµε σε προηγούµενο σηµείωµά µας πως αυτή η ηχηρή αµφισβήτηση σηµαίνει την ήττα της πολιτικής! Κι αν είναι έτσι η κατάσταση, µετά τις τροµερές απογοητεύσεις (Οικονοµική Κρίση, “Συµφωνία Πρεσπών”, Μάτι, Τέµπη, Θεσσαλία, Υποκλοπές, ανέλεγκτη ακρίβεια κ.λπ.), γιατί να υποστηριχθεί µια
ε ν α λ λ α κ τ ι κ ή φτιαγµένη από παλαιά υλικά “ατάκτως ερριµµένα”; Τι το νέο µπορεί να προσφέρει ένας “αριστερός” δονκιχώτης Κασσελάκης που ζει µε λεκτικούς όρους που δεν έχουν καµιά σχέση µε την ελληνική πραγµατικότητα και τις διαδικασίες των κοµµάτων; Συγκινείται από αποχωρήσεις βασικών στελεχών του ή από γραπτές διαµαρτυρίες άλλων; Τι άλλο µπορεί να προσφέρει ένας Ανδρουλάκης, από µια απλή διαχείριση ενός άλλοτε πανίσχυρου σοσιαλιστικού κόµµατος; Πού είναι το πρόταγµα ενός νέου κοινωνικού οράµατος;
ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ο κόσµος από έναν Τσίπρα; Μήπως µια νέα συµφωνία σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο όµοια µε τη “Συµφωνία των Πρεσπών” της οποίας τα αρνητικά αποτελέσµατα βλέπουµε στα Σκόπια των ακραίων εθνικιστών; Η µήπως ο κ. Τσίπρας περιµένει να πέσει η φερόµενη ως Κεντροαριστερά πτέρυγα της Βουλής -ώριµο φρούτο- στα χέρια του; Μπορεί ο Μητσοτάκης να βγάλει τη χώρα από το τέλµα των ανισοτήτων παύοντας να υποστηρίζει -και να υποστηρίζεται από- το µεγάλο κεφάλαιο; Μπορεί η Ν∆, που από το 41% έπεσε στο 28%, να συνεχίσει την ίδια οικονοµική πολιτική κουράζοντας την κοινωνία µε “µεταρρυθµίσεις”;
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ πολιτικοί αγνοούν επιδεικτικά τα “µηνύµατα” που τους στέλνει µετεκλογικά ο λαός. Σπεύδουν δήθεν σε µια προσαρµογή στα νέα δεδοµένα, αλλά κανείς τους δεν εµβαθύνει στα νούµερα της αποδοκιµασίας και του “ρήγµατος εµπιστοσύνης” κατά του πολιτικού συστήµατος. Με εκκλήσεις (πανεπιστηµιακών) για συσπείρωση του “προοδευτικού” χώρου, δεν διορθώνεται µια τόσο βαθια απαξίωση της πολιτικης. Ναι! Η αυτοκριτική παραµένει άγνωστη λέξη για όλους. Αν, λοιπον, δεν αλλάξει κάτι θεαµατικά, ο σιωπηλός πρωταγωνιστής των εκλογών θα παραµένει ως απειλή. Με τη δυσαρέσκεια του λαού να στρέφεται πιθανόν σε άλλες ατραπούς.
