«Καταψηφίστηκε, όπως αναµενόταν, µε 159 ψήφους “όχι” έναντι 141 “υπέρ”, η πρόταση δυσπιστίας των κοµµάτων της αντιπολίτευσης κατά της κυβέρνησης του κ. Κ. Μητσοτάκη» (Ο Τύπος, 29-3-24)
Η ΠΡΟΤΑΣΗ δυσπιστίας, από µερίδα της αντιπολίτευσης προς την εκάστοτε κυβέρνηση της χώρας, ενώ αποτελεί ένα απόλυτα δηµοκρατικό δικαίωµα-όπλο για ανατροπή µιας “κακής κυβέρνησης”, αποδεικνύεται (όπως χθές) ότι συνιστά ένα ελληνικό “ευγενές κοινοβουλευτικό σπορ”: µάλλον για το θεαθήναι!
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ, όπως φάνηκε, για µια ενέργεια ανώδυνη για ισχυρές κυβερνήσεις. ∆υστυχώς, από τις 14 µέχρι σήµερα (29/3/24) µεταπολιτευτικές ποικίλες “προτάσεις µοµφής”, καµιά δεν πέτυχε τίποτε, πλην της επικαιροποίησης των προβληµάτων της περιόδου και του… θορύβου στη Βουλή!
Η ∆ΙΑ∆ΙΚΑΣΙΑ υποβολής µιας τέτοιας πρότασης (δυσπιστίας ή µοµφής) περιγράφεται στο άρθρο 84 του Συντάγµατος, αναλυτικότερα δε στο άρθρο 142 του Κανονισµού της Βουλής. Σύµφωνα µε τα παραπάνω, πρόταση δυσπιστίας κατατίθεται εφόσον υπογράφεται από το 1/6 του συνολικού αριθµού των βουλευτών (δηλαδή, από τουλάχιστον 50 βουλευτές)· οφείλει δε να περιλαµβάνει αυτή, µε σαφήνεια τα θέµατα για τα οποία οι βουλευτές καλούνται να άρουν την εµπιστοσύνη τους προς την κυβέρνηση ή προς κάποιο µέλος της. Μπορεί δε να επαναληφθεί µόνο µετά την παρέλευση εξαµήνου.
ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ να γίνει δεκτή µια πρόταση µοµφής εναντίον της κυβέρνησης, εν συνόλω ή κατά κάποιου µέλους της, οφείλει να έχει υπερψηφιστεί από την πλειοψηφία του αριθµού των βουλευτών (151). Κάτι που εδώ και 50 χρόνια δεν συνέβη ποτέ.
ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ δεν σηµαίνουν ότι δεν πρέπει να ασκείται αυτό το δικαίωµα της αντιπολίτευσης. Τουναντίον! Μακάρι να ασκείται κάθε φορά που υπάρχει πρόβληµα -και η χώρα περνάει πολλά. Αλλά, αφού µελετηθούν όλες οι παράµετροι, ώστε να έχει και κάποιο θετικό αποτέλεσµα. ∆ιαφορετικά η όλη ενέργεια “περνάει” στο λαό, ως “beucoup de bruit pour rien” (=πολύς θόρυβος για το τίποτε)
