ΕΝΩ ο πλανήτης δοκιµάζεται ποικιλοτρόπως και µε κίνδυνο αφανισµού του, οι ηγέτες του κόσµου “περί άλλα τυρβάζουν”. Κάποτε, σε κρίσιµες περιόδους, η “αριστερά” άρπαζε την ευκαιρία και αναδεικνυόταν πρώτη δύναµη.
ΟΙ ∆ΥΝΑΜΕΙΣ της “ελπίδας” στην ΕΕ (ποιος λησµονεί το περίφηµο “Η ελπίδα έρχεται”;) που πριν 10 χρόνια φαινόταν να ηγούνται µιας εξέγερσης κατά της λιτότητας, σήµερα µετά βίας επιβιώνουν:
– Οι Podemos στην Ισπανία, τα “Πέντε Αστέρια” στην Ιταλία, η Die Linke στη Γερµανία, κινδυνεύουν µε αφανισµό.
– Η ‘‘Ανυπότακτη Γαλλία’’ του Ζαν Λικ Μελανσόν, συµµαχώντας µε άλλες δυνάµεις, δηµιούργησε το “Λαϊκό Μέτωπο” που ήλθε πρώτο στις πρόσφατες εκλογές. Όµως, δεν µπορεί από µόνο του να σχηµατίσει κυβέρνηση βιώσιµη… Γι’ αυτό κι ο Μακρόν αυθαίρετα ανέθεσε την κυβέρνηση στον εξαίρετο διπλωµάτη του Brexit, τον Μισέλ Μπαρνιέ…
– Όσο για τον ηµέτερο ΣΥΡΙΖΑ, αυτοδιαλύεται αυτοδιασπώµενος µε τάση επιστροφής στην αρχική του µικρή µορφή (4%), µη µπορώντας να συντονιστεί µε την πραγµατικότητα. Συµβαίνει κι εδώ ό,τι συµβαίνει παντού µε την αντισυστηµική αριστερά: ο ΣΥΡΙΖΑ εκµεταλλεύτηκε την οικονοµική κρίση (“Αγανακτισµένοι”) για να ανελιχθεί, χωρίς όµως να έχει βαθιες ιδεολογικές “ρίζες” στην κοινωνία (κόµµα διαµαρτυρίας). Κι όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, 2015), δεν έκανε τίποτε το “ριζοσπαστικό” που να µείνει ως ισχυρό αποτύπωµά του.
ΕΤΣΙ, η εν γένει Αριστερά στην ΕΕ αδυνατεί να απορροφήσει τους κραδασµούς των αλλεπάλληλων γεγονότων (συνεχιζόµενοι πόλεµοι, επικείµενες εκλογές σε ΗΠΑ, κλιµατική αλλαγή, νέες επιδηµίες κ.λπ.) Ούτε καν να προσεγγίσει τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της, κυρίως δε την εργατική τάξη που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ του Κασσελάκη αντιµετωπίζει σοβαρή κρίση “ταυτότητας”, άρα και αξιοπιστίας. Το “ταυτοτικό”, αλλά και η εσωτερική αµφισβήτηση απέναντί του, απειλεί το κόµµα ποικιλοτρόπως. Ναι! Η οικονοµική κρίση, ιδιαίτερα η δεκαετής στην Ελλάδα (2008-2019) έδωσε µεν την ευκαιρία στο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να κάνει ευκαιριακές κοινωνικές συµµαχίες, ώστε να γίνει κυβέρνηση (2015-2019), αλλά αντί να χτυπήσει το κεφάλαιο, πίεσε οικονοµικά (µε νέο δυσβάστακτο µνηµόνιο και αφαιµάξεις µισθών και συντάξεων) την εργατική και τη µεσαία ταξη, διασώζοντας έτσι τράπεζες και µεγάλες εταιρείες!
ΑΝΤΙ, λοιπόν η ελληνική “αριστερά” (ό,τι απέµεινε) να αναζητά νέους «Μεσσίες» που εγκλωβίζουν το κόµµα στο στενόκαρδο ε γ ώ τους (ασύµβατο µε την πραγµατική αριστερά), ας ξαναψάξει στα κιτάπια της να δει τι της λείπει για να γίνει “πολιτικό κόµµα”. Η αλλαγή ονόµατος και καταστατικού, δεν είναι του παρόντος. Το κόµµα “κατεδαφίζεται”, ενώ στερείται και πολιτικής στρατηγικής. Αυτό είναι άκρως επικίνδυνο για το ίδιο και για τη χώρα που είναι γυµνή από αντιπολιτευτικό λόγο. Αν υπάρχει κάτι που απεύχεται ο µέσος ψηφοφόρος -για όλα τα κόµµατα- είναι ο ναρκισσισµός και το -απολιτικό του αρχηγού του, στην περιδίνηση του οποίου βρίσκεται εδώ κι ένα χρόνο ο ΣΥΡΙΖΑ.
