«Τι παράπονο μπορεί να έχει μια λακκούβα;» θα μου πείτε και θα με κοιτάξετε υποτιμητικά.
Αλλά και γιατί μια λακκούβα βαθιά και πλατιά σαν κι εμένα -καλά εγκατεστημένη εκεί ακριβώς που ενώνεται ο δρόμος με το πεζοδρόμιο- να μην έχει…παράπονα!
Έχει και παρέχει!
Διότι ως γνωστόν όλοι…αδιαφορούν για την ύπαρξή της και ουδείς της δίνει την πρέπουσα…προσοχή!
Σαν κι εκείνη την γριούλα που ερχόταν κατά πάνω μου τις προάλλες κι ούτε γύρισε να με κοιτάξει! Έσερνε κι ένα άδειο καρότσι ψώνιων. Στάθηκε μπροστά μου, το δεξί της χέρι απλώθηκε, τοποθέτησε το καροτσάκι στο πεζοδρόμιο, στηρίχτηκε πάνω του, ύστερα άπλωσε το δεξί πόδι, με…καταπάτησε, και στο λεπτό βρέθηκε μπρούμητα στο πεζοδρόμιο να μην…κουνά και μην…λαλά!
Εγώ τώρα τι να κάνω, που δεν μπορώ να κουνήσω απ’ την θέση μου;
Περιμέναμε μέχρι που ήλθαν τρείς νοματαίοι απ’ τους γύρω δρόμους, τη σήκωσαν και την έκατσαν σ’ ένα παγκάκι παραδίπλα. Αλλά δεν ήταν και τόσο γριά τελικά, γιατί λίγο μετά σηκώθηκε κι έφυγε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα!
Ευτυχώς!
Γιατί εάν πάθαινε κατιτί, άδικα θα τα ‘βαζαν μαζί μου!
Μόνο που τρείς μέρες μετά, κατέφθασε κουτσαίνοντας στην περιοχή με κάποιον που τη συνόδευε, με κοίταξε μ’ απέχθεια και σφοδρά με κατηγόρησε πως έχασε την ισορροπία της γιατί λέει με…πάτησε, την έσυρε στο πεζοδρόμιο το καροτσάκι, καταχτυπήθηκε, τρέχει τώρα σε γιατρούς και νοσοκομεία κι άκρη δεν βγάζει!
Κι εγώ τι να σου κάνω κυρία μου, που ούτε μια ματιά δεν μου έριξες!
Α.Μ.
