Ξέρετε τι επιθύµησα; Ένα συµπόσιο! Αλλά κανονικό συµπόσιο, ξέρετε από αυτά τα παραδοσιακά Ελληνικά που έλκουν την προέλευσή τους από την αρχαιότητα.
Σας λέω πως διαθέτω ακόµα και την αυλή του σπιτιού µου, όσο κρατάει ζεστός ακόµα ο καιρός για ένα τέτοιο συµπόσιο.
∆εν λέω βέβαια, τα συµπόσια κατέληγαν πολλές φορές, -όχι πάντα- σε αλόγιστες οινοποσίες, αλλά είχαν και τα καλά τους στο τέλος.
Στο τέλος, στεφανώνονταν όλοι οι συνδαιτυµόνες, ανεξαρτήτως τοποθετήσεων. Προχωρούσαν σε σπονδές και απήγγειλαν ύµνους στους Θεούς. Αυτό είς ένδειξη πίστεως και πως τίποτα δεν µπορεί να ολοκληρωθεί χωρίς πίστη.
Φαντάζοµαι λοιπόν ένα συµπόσιο µε προσκαλεσµένους όλους τους βουλευτές µας του Ελληνικού κοινοβουλίου. ∆εν λέω όλων των κοµµάτων, διότι τα κόµµατα αλλάζουν κατά καιρούς, αλλά οι πολιτικοί µας στα έδρανα παραµένουν οι ίδιοι µέχρι γήρατος. Γίνεται ένα είδος µετακίνησης πληθυσµών δηλαδή. Σε αυτήν τους την µετακίνηση, προσέχουν βέβαια να µην µετατοπιστεί όλο το βάρος στην µια πλευρά, διότι τότε το πλοίο θα µπατάρει!
Στο συµπόσιο του Πλάτωνος, το θέµα ήταν ο έρως! Σε εµάς ποιο θα είναι το θέµα;
Το µόνο λοιπόν που µε κρατάει και δεν προχωρώ στην πραγµατοποίηση του συµποσίου αυτού, είναι διότι δεν βρίσκω το θέµα που θα το απασχολήσει και που θα πρέπει να πάρουν θέσεις οι συνδαιτυµόνες. Σας έρχεται εσάς κάτι στο µυαλό;
Σκέφτηκα το µεταναστευτικό, τους γάµους, τα σύνορά µας, τους φόρους, τις τράπεζες, το ρεύµα, τις συγκοινωνίες, τα αεροδρόµια, τα λιµάνια, αλλά όλα αυτά αποφασίζονται σε ξένα συµπόσια. Μακάρι να γινόταν να τα αποφασίζαµε σε δικά µας συµπόσια. ∆εν ξέρω αν θα είχαµε καλύτερα αποτελέσµατα, αλλά τουλάχιστον θα είχαµε σώσει την περηφάνια µας. Ένας φίλος, µου είπε σαν θέµα τα διόδια και γέλασα. Μου κόπηκε όµως το γέλιο, όταν µου απέδειξε πως τα διόδια για να πάς µια απόσταση 120 χιλιοµέτρων από Αθήνα λίγο πιο έξω από την Κόρινθο, κοστίζουν κάτι µόλις λιγότερο από το κόστος της βενζίνης του αυτοκινήτου!
Βέβαια όση ώρα µιλάµε µαθεύτηκε φαίνεται. Έχουν αρχίσει και έρχονται οι πολιτικοί µας και σιγά-σιγά γεµίζει η αυλή του σπιτιού µου. Άρχισε και το χώµα να δέχεται τα πρώτα σκουπίδια. Μια χαρτοπετσέτα εδώ, µια οδοντογλυφίδα εκεί, πιο κάτω ένα αποτσίγαρο.
Τι να πεις, εξ’ άλλου ο άνθρωπος όπου και να πάει, ειδικά στις παραλίες και στην εξοχή, το πρώτο πράγµα που παράγει είναι σκουπίδια. Ένα άδειο µπουκάλι από νερό, το περιτύλιγµα µιας σοκολάτας, το πακέτο από τα τσιγάρα και πολλά άλλα.
Όσον αφορά το θέµα του συµποσίου βρέθηκε από τους ίδιους τους πολιτικούς µας. Ήταν καθαρά το θέµα των αµοιβών τους, και για τον έρωτα που λέγαµε, ήτανε το πολιτικό φλέρτ, στις περιπτώσεις µετακινήσεων. Κρίµα! Ένα συµπόσιο τελείωσε άδοξα και ούτε σπονδές ούτε ύµνους, δηλαδή χωρίς πίστη. Θα µπορούσαµε να είχαµε γλυτώσει την ταλαιπωρία και τα έξοδα και να είχαµε προβλέψει ότι όλα αυτά θα µπορούσαµε να τα ακούσουµε και στο κυλικείο της βουλής. ∆εν χρειάζονταν τόσος κόπος. Γι’ αυτό θέλω να µε συγχωρέσετε για την ταλαιπωρία. Πάω τώρα να καθαρίσω την αυλή, γιατί ποιος ακούει την γυναίκα µου!
