Ο ήλιος καίει στην κορυφή του ουρανού και η πασίγνωστη ανά την υφήλιο λίμνη απλώνεται γαλήνια κάτω απ’ τα πόδια μας, καθρεφτίζοντας εδώ κι εκεί τον περίφημο βράχο της, στην κορυφή του οποίου βρισκόμαστε.
Πλησιάσαμε κι εμείς μια δυο-φορές προς το κάγκελο που μας χωρίζει απ’ την…άβυσσο, για να θαυμάσουμε το μαγευτικό τοπίο, στη συνέχεια βολευτήκαμε σ’ ένα παγκάκι, κι ενώ περιμένουμε την παρέα μας παρακολουθούμε το πλήθος που μας περικυκλώνει…
Είναι πολλοί, είν’ αλήθεια!
Τουριστική σαιζόν γάρ!
Κι όλοι τους θα κατευθυνθούν πρώτα προς τα στενά μονοπατάκια του βράχου, θα κατέβουν και θ’ ανέβουν σκαλίτσες για να πλησιάσουν όσο γίνεται πιο κοντά την αστραφτερή επιφάνεια της λίμνης. Σκέτη περιπέτεια κι αυτή μέσα στο λιοπύρι της Κρητικής γης, αλλά η πιο μεγάλη περιπέτεια είναι να καταφέρεις να πιάσεις μια θεσούλα στην κορυφή, κολλητά στα κάγκελα του βράχου, για να βγάλεις την απαραίτητη, αναμνηστική φωτογραφία!
Για να στηθείς όμως στον φακό σ’ ετούτο εδώ το μέρος, θα πρέπει να πάρεις σειρά! Όταν μετά από ένα τέταρτο το κατορθώσεις, και βγει η πρώτη φωτογραφία, διαπιστώνεις την ανάγκη να επιμεληθείς λίγο τον εαυτό σου, για να μην βγεις στην δεύτερη κοκκινισμένος απ’ τον ήλιο, ιδρωμένος, ξεχτένιστος, κακομοιριασμένος…
Απ’ εκεί που καθόμασταν παρακολουθήσαμε τις πολλές πόζες που πήρε η κάθε παρέα μέχρι να βρει την κατάλληλη, μετρήσαμε τις αλλεπάλληλες φωτογραφίσεις σε διαφορετικά σημεία του κάγκελου, όπως και τις επιμελημένες…βελτιώσεις εικόνας που ακολούθησαν.
Όλα καλά, αλλά καθώς τα κινητά είχαν πάρει φωτιά κι η κατάσταση επαναλαμβανόταν στο ίδιο άχαρο μοτίβο μια φωνούλα μέσα μας άρχισε να μας βάζει σε σκέψεις!
Είναι άραγε φυσιολογικό αυτό που γίνεται; Και τι ίσχυε παλιά; Φωτογραφιζόμασταν και ξανα-φωτογραφιζόμασταν όλη μέρα; Και πόση ώρα διαθέταμε για ν’ αποθανατίσουμε το…είδωλό μας; Ένα-δυο λεπτά τη φορά; Ή κάθε λεπτό της ζωής μας; Άσε που τότε δεν ήταν καθόλου εύκολο να βελτιωθεί η εικόνα σου. Κάτι φθηνά ρετουσαρίσματα μπορούσαν να γίνουν ενίοτε, με κίνδυνο πάντα να σε βγάλουν χειρότερο απ’ ότι ήσουνα!
Ενώ …τώρα;
Τώρα πατάς δυο-τρία κουμπιά, μεγαλώνεις μάτια και κούτελο, ισιώνεις τα χείλια, αλλάζεις χρώμα στα μαλλιά, επικαλύπτεις ρυτίδες και προγουλάκια, εξαλείφεις ενοχλητικές μαυρίλες, φωτίζεις ή σκοτεινιάζεις την εικόνα κατά το δοκούν, και σε δυο λεπτά, εμφανίζεται στην οθόνη ο…άλλος εαυτός σου!
Αυτός δηλαδή, που θα…ήθελες να είσαι!
Δεκτό!
Θα μας κάνει όμως καλό η…ψευδαίσθηση; Θ’ ανεβάσει το ηθικό μας; Ή μήπως όταν καταλαγιάσει ο ενθουσιασμός, η μικρή αυτή…εξαπάτηση του εαυτού μας θα μας ρίξει ακόμα πιο χαμηλά;
Έχουμε μήπως χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, γίναμε όλοι ωραιοπαθείς…νάρκισσοι, και δεν το έχουμε καταλάβει;
Μήπως ήλθε η ώρα ν’ αρχίσουμε ν’ ανησυχούμε σοβαρά για τη σταδιακή μετάλλαξή μας, ν’ αντιληφθούμε τι πραγματικά μας συμβαίνει –και τι μας…περιμένει!- και ν’ αναθεωρήσουμε συμπεριφορές, τρόπους ζωής και πιστεύω;
