Πάει πέρασε και αυτό το πανηγύρι. Οι παρατάξεις κόλλησαν τις αφίσες τους, οι νεολαίοι φόρεσαν τα κοντομάνικα μπλουζάκια τους (με γυρισμένο δύο πόντους το μανίκι), φώναξαν τα συνθήματά τους, βρίστηκαν και στο τέλος έβγαλε και ο καθένας τα δικά του αποτελέσματα. Ο λόγος για τις φοιτητικές εκλογές. Ισως τον πιο εκφυλισμένο θεσμό(;), έτσι όπως κατάντησε με ευθύνη -κυρίως- των μεγάλων κομμάτων που φρόντιζαν διαχρονικά να διαχέουν τον φανατισμό στους 18χρονους.
Στα Πανεπιστήμια που το άσυλο έχει πάει περίπατο, που η αναξιοκρατία έχει ριζώσει βαθιά στα θεμέλια των αμφιθεάτρων και που ελάχιστοι καθηγητές παλεύουν με όσα μέσα έχουν να εκπαιδεύσουν ακαδημαϊκούς πολίτες, κάποιοι επιμένουν στη συνθηματολογία και στις ακρότητες. Για μια εκλογική διαδικασία που η πλειοψηφία των φοιτητών της γυρίζει την πλάτη και που ελάχιστοι, ρομαντικοί, τη βλέπουν ιδεαλιστικά. Και μόλις, λοιπόν, τελειώσει το πανηγύρι, από αύριο θα επιστρέψουν οι σχολές στους κανονικούς τους ρυθμούς. Με τα ίδια προβλήματα και παθογένειες.
Με τα μεγάλα διλήμματα για τους “φοιτητοπατέρες”: «Πράσινα ή γαλάζια μπλουζάκια για την εκδρομή στη Μύκονο;». Μεγάλο σχολείο τελικά το αμφιθέατρο. Σε προετοιμάζει γι’ αυτά που θα δεις αύριο στην κοινωνία. Και οι φοιτητικές εκλογές; Ενα φάλτσο πρελούδιο από τη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ του Σαββόπουλου. Η πλατεία έχει αδειάσει…
