Της πρώτης τάξης τα καλά παιδιά/ έδεσαν τις ηλιαχτίδες της χαράς τους/ µε φωτεινές άσπρες κορδέλλες/ κι ήταν όλα ένα υπέροχο/ “Σε υµνούµεν!”// Της πρώτης τάξης τα όµορφα παιδιά/ έντυσαν την αγνότητα της ψυχής τους/ µε καθαρές ποδιές γαλάζιες/ κι ήταν όλα ένα εξαίσιο “Σε µεγαλύνοµεν!”// Της πρώτης τάξης τα παιδιά/ µύρωσαν την αναπνοή τους,/ κι όπως σταύρωσαν τ’ άσπρα χέρια τους,/ στην πρώτη σχολική τους λειτουργία,/ ήταν όλα ένα ευφρόσυνο “∆όξα σοι!”// Της πρώτης τάξης τα καλά παιδιά/ πόσο ψηλώσαν σε µια ώρα!/ Κι όπως φτερούγισε η ψυχούλα τους, από τον λόγο του παπά, τον άγιο,/ ήταν όλα µαζί των ελπίδων άγγελοι/ “Εξαφτέρουγοι!”// Κι απ’ την εικόνα Του ο Χριστός ψηλά,/ µε µια γλυκιά αυστηρή αγάπη,/ άπλωσε µ’ άγια καλοσύνη/ το δεξί του χέρι και τα ευλόγησε,/ “Ότι αυτών εστί η βασιλεία…”». Το ποίηµα “Η πρώτη τους λειτουργία” του δασκάλου ποιητή Κώστα Καλαπανίδα, απ’ την ποιητική του συλλογή “Κύριε ∆άσκαλε” (Αθήνα, 1978).
Για “της πρώτης τάξης τα καλά παιδιά”, όλων των πρώτων τάξεων των ∆ηµ. Σχολείων της πατρίδας µας έγραψε το παραπάνω ποίηµά του ο και καλός µου φίλος δάσκαλος – ποιητής. Και για τα φετινά πρωτάκια, όπως την εγγονή µου την Ευαγγελία, για παράδειγµα. Και βέβαια για τα πρωτάκια των σχολείων της Θεσσαλίας, κι ας µην έγινε στις 11 του µήνα η καθιερωµένη πρώτη τους “λειτουργία”. Τα έχει κι αυτά από ψηλά ο Χριστός ευλογήσει, ότι «κι αυτών εστί η βασιλεία»… Της πατρίδας µας “άγγελοι Εξαφτέρουγοι”, επίσης…
«Ώρα οχτώ. Όλοι στο πόστο τους. […] Όλοι έστησαν την παγίδα τους. Άλλοι πίσω από λόγια,/ άλλοι πίσω από καταναλωτικές µάσκες, άλλοι/ πίσω από µακροπρόθεσµα σχέδια υποµονής.// Φόρεσε κι ο κυρ δάσκαλος τον λυρισµό του/ και πάει ν’ ανταµώσει την αθωότητα./ Θ’ αρχίσει µε θερµή προσευχή στον καλό Θεό. Θα οικοδοµήσει µε την “τριµερή” φυσιολατρικές εξάρσεις/ θα διασπάσει το νερό µε την “αρχή της εποπτείας”/ θα ανέβει στην ηρωική πατρίδα, την ένδοξη./ Θα ζωγραφίσει το εκκλησάκι της κορφής - η καµπανούλα/ στο πουρνάρι- θα κλείσει µε τραγούδι./ Ενώ µια φωνή επίµονη θα του τρυπάει σαν γρύλος τον εγκέφαλο:/ “Τα παιδιά πρέπει να τους γνωρίσουν όλους από τώρα./ Φανέρωσε τους, κύριε δάσκαλε./ Φανέρωσε τους, κύριε δάσκαλε./ Φανέρωσε τους, κύριε δάσκαλε.”» Το ποίηµα “Φανέρωσε τους, κύριε δάσκαλε”, κι αυτό του Κώστα Καλαπανίδα, επίσης απ’ την ποιητική του συλλογή “Κύριε δάσκαλε”.
Και στα πεταχτά
Για τις πληµµύρες οι σηµερινές µαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. Μια “βιβλική καταστροφή” πώς να την περιγράψεις,/στον πόνο τον ανθρώπινο λυγίζεις και θα κλάψεις”, µας λέει στην πρώτη. «Ο κάµπος ο θεσσαλικός µε λίµνη τώρα µοιάζει/ χιλιάδες στρέµµατα της γης, η λάσπη τα σκεπάζει», µας λέει στη δεύτερη. Για να καταλήξει στην τρίτη. «Εικόνες απελπιστικές στη Θεσσαλία τώρα/ όλοι να βοηθήσουµε για να περάσει η µπόρα!»…
Με τις πυρκαγιές σας άφησα τέλη Αυγούστου, µε τις πληµµύρες που “έπνιξαν” στη λάσπη τον θεσσαλικό κάµπο σας βρίσκω τρεις εβδοµάδες µετά. Σε ρόλους “Σκύλλας” οι πρώτες σε ρόλους “Χάρυβδης” οι δεύτερες. Άντε να αντέξει και τούτες κι εκείνες το “τρελοβάπορο” µε το οποίο ταξιδεύουµε, τώρα που παρασκούρυναν τα πράγµατα κι όλοι πιάσαµε το στασίδι του… Επιµηθέα.
«Σαν έτοιµος από καιρό σα θαρραλέος/ σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες µια τέτοια πόλη,/ πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,/ κι άκουσε µε συγκίνηση, αλλ’ όχι µε των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,/ ως τελευταία απόλαυση τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του µυστικού θιάσου,/ κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις». Από το ποίηµα “Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον” του Κ.Π. Καβάφη. Ένα ποίηµα µε πολλές πάµπολλες αναγνώσεις, όπως όλα τα “αληθινά” ποιήµατα…
