Φανταστικό μουσείο

Mπροστά από ένα καπηλειό, γύρω από ένα ακατέργαστο ξύλινο τραπέζι, έχει ξεσπάσει ένας άγριος καβγάς ανάμεσα σε εκπροσώπους διαφορετικών κοινωνικών βαθμίδων, όπως υποδηλώνεται από την ενδυμασία τους, ανάμεσα σε έναν ιππότη κσι κάποιους χωρικούς. Η κατάσταση μοιάζει έκρυθμη. Δεξιά ορισμένοι των χωρικών κραδαίνουν ήδη απειλητικά μαχαίρια προς το νεαρό ευγενή στα αριστερά, που κάνει κίνηση να τραβήξει από τη θήκη το σπαθί του, ενώ την ίδια στιγμή μοιάζει να εμποδίζεται από τις παραινέσεις και παρακλητικές χειρονομίες μίας γυναίκας και ενός μικρού κοριτσιού. Ο πίνακας πάνω στο τραπέζι, το μισάνοιχτο επιτραπέζιο παιχνίδι – τάβλι στο έδαφος και τα διασκορπισμένα τραπουλόχαρτα, υποδηλώνουν ως αιτία της αψιμαχίας την υπόνοια εξαπάτησης κάποιου από τους αντιπάλους -πιθανότατα του ιππότη μιάς και τα λεφτά του στοιχήματος πάνω στο τραπέζι κείνται στην πλευρά του χωρικού- κατά τη διάρκεια της ενασχόλησης με τυχερά παιχνίδια. Επιπλέον, η μπρούτζινη κανάτα και η πεσμένη πίπα στο έδαφος καθιστούν σαφές, ότι σημαντικό μερίδιο ευθύνης στο ξέσπασμα της διαμάχης πρέπει να αποδοθεί και στην άκρατη κατανάλωση καπνού και αλκοόλ. Στο δεξιό άκρο του πίνακα μία χαμογελαστή μορφή κρατώντας ένα φανάρι εγκαταλείπει τον αφιλόξενο τόπο, ενώ στο άλλο άκρο δυό έτεροι συνδαιτυμόνες, καθισμένοι στα σκαλιά του καπηλειού, παρακολουθούν από απόσταση τα τεκταινόμενα, αν και ο τρόπος απόδοσής τους προδίδει, ότι και αυτοί βρίσκονται υπό την επήρεια αλκοολούχων ουσιών.
Ο Γιάν Στιν, ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους της μικροαστικής ολλανδικής ζωής, κατέχει μιά εξέχουσα, αν και ιδιότυπη θέση στην ολλανδική τέχνη του 17ου αι. Το αφηγηματικό του στιλ εμπλουτίζεται συχνά με ανεκδοτολογικές λεπτομέρειες και μία ιδιαίτερη θεματική, αυτή της απεικόνισης ενός άσωτου, έκλυτου τρόπου διαβίωσης, μοιάζει να έχει υπάρξει έμμονη ιδέα, αφήνοντας το στίγμα της στο σύνολο της καλλιτεχνικής του παραγωγής. Ο Στιν έβρισκε ιδιαίτερη προτίμηση να εικονογραφεί της συνέπειες της επιπολαιότητας, της αταξίας, της δυσθυμίας, της φιλαρέσκειας των Ολλανδών συγχρόνων του. Από την άλλη πλευρά ο Στιν συνήθιζε να “ντύνει” τις σκηνές αυτές της καθημερινής ζωής σε έναν κωμικό μανδύα που έμελλε να του προσδώσει το προσωνύμιο “Μολιέρος της ζωγραφικής”.