Φανταστικό μουσείο

β΄μέρος
Στα 1622 η βασίλισσα Μητέρα, Μαρία των Μεδίκων θα καλέσει το Rubens στο Παρίσι και θα του αναθέσει τη διακόσμηση των δύο κεντρικών αιθουσών στο νεότευκτο παλάτι της του Λουξεμβούργου, σχεδιασμένο από τον Salomon de Brosse. Χήρα του εν μέσω ενός έντονου κλίματος θρησκευτικού φανατισμού άδικα δολοφονημένου Γάλλου βασιλιά Ερρίκου Δ’, η Μαρία είχε πρόσφατα επανασυνδεθεί με το γιο της, νεαρό βασιλιά Λουδοβίκο ΙΓ’. Έχοντας επιστρέψει στο Παρίσι από την εξορία, επεδίωξε να προάγει μέσα από την τόσο παραστατική και πειστική πινελιά του Rubens τον εαυτό της, την προγενέστερη θητεία της στο γαλλικό θρόνο και τους εσχάτους θριάμβους του αποθανόντος συζύγου της -το τελευταίο, ένα φιλόδοξο σχέδιο που όμως έμελε να ναυαγήσει λόγω της καχυποψίας του Γάλλου καρδιναλίου Richelieu απέναντι στο Rubens, τον οποίο θεωρούσε πράκτορα της Ισπανίας που συγκάλυπτε με τη ζωγραφική του τέχνη την κρυφή διπλωματική του δράση με τον τελευταίο μάλιστα να διαισθάνεται προφητικά, ότι τα εμπόδια που συναντούσε εξαρχής, αποτελούσαν κακό οιωνό για την ολοκλήρωση του έργου.
Το εικονογραφικό πρόγραμμα για το μνημειώδες ζωγραφικό κύκλο σε 21 τεράστιους καμβάδες (με διαστάσεις που προσεγγίζουν τα 2×3 μέτρα) που στην ιστορία έχει μείνει γνωστός ως “Κύκλος της Μαρίας των Μεδίκων” είχε συλλάβει ο αββάς του Αγίου Αμβροσίου.
Ο πίνακας που ενδεικτικά παραθέτω εδώ απεικονίζει την άφιξη της Ιταλίδας μέλλουσας βασίλισσας της Γαλλίας στο λιμάνι της Μασσαλίας στις 3 Νοεμβρίου 1600. Κατά την αποβίβασή της καλωσορίζεται από αλληγορίες της Γαλλίας και της Μασσαλίας. Πάνω από το κεφάλι της ίπταται η προσωποποίηση της δόξας (fama), ενώ στο κατώτερο τμήμα της σύνθεσης μια χαρούμενη θαλάσσια συντροφιά με αρχηγέτη τον Ποσειδώνα και συνοδούς τις Νηρηΐδες εξασφαλίζουν τον ασφαλή διάπλου του καραβιού που μεταφέρει την ακριβοθώρητη νύφη.
Τίποτα δεν παραπέμπει στη θριαμβική αυτή αλληγορική αυτοεξύμνηση της παραγγελιοδότριας στην άκρως πιο ζοφερή ιστορική πραγματικότητα – δολοφονία του συζύγου της, σύγκρουση με το γιο-διάδοχο του θρόνου και συνακόλουθη εξορία της Μαρίας. Εχουμε να κάνουμε για ακόμη μια φορά λοιπόν με μια ψευδαίσθητική ζωγραφική που θέτει ως στόχο της να αναιρέσει το ρού της ιστορίας μέσω μιας αλληγορικής, προπαγανδιστικής γλώσσας. Και σίγουρα κανένας καλλιτέχνης της εποχής δε θα ήταν καταλληλότερος για να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις της συγκεκριμένης παραγγελίας, μετουσιώνοντας ιστορικά συμβάντα σε εικόνες διαχρονικής αξίας, από τον Peter Paul Rubens.