Φανταστικό μουσείο Jusepe de Ribera (Τζουζέπε Ριμπέρα) “Aγιος Παύλος ο Ερημίτης”, 1647, Κολωνία, Μουσείο Βάλραφ-Ρίχαρτς (Wallraf-Richartz). Γεννημένος στην Ισπανία, ο ταλαντούχος Τζουζέπε Ριμπέρα (Jusepe de Ribera) θα εγκαταλείψει σχετικά νωρίς τη γενέτειρά του Βαλένθια, για να κατηφορίσει προς το μεσογειακό νότο. Μετά από σύντομα περάσματα από τη Ρώμη και την Πάρμα, όπου θα έρθει σε επαφή με το έργο του Ραφαήλ, των αδερφών Καράτσι και του Κορέτζιο, ο Ριμπέρα θα εγκατασταθεί μόνιμα στη Νεάπολη. Ως σημαντικό εμπορικό και διακομιστικό κέντρο της Μεσογείου, η Νεάπολη, η οποία επιπλέον βρισκόταν προσδεμένη στο ισπανικό άρμα επιρροής, φάνταζε σίγουρα ως ο ιδανικός τόπος εγκατάστασης για το νεαρό φιλόδοξο ζωγράφο, που έμελλε κατά τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του πορείας να υπογράφει ανελλιπώς τα έργα του δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στις ισπανικές του καταβολές, οι οποίες με τη σειρά τους στους ιταλικούς κύκλους θα του προσδώσουν το προσωνύμιο “ο μικρός Ισπανός” (lo Spagnoletto). Και πράγματι η επιτυχία δε θα αργήσει να έρθει για το νεαρό Ριμπέρα. Με το “Μαρτύριο του Αγίου Βαρθολομαίου” θα κερδίσει την εύνοια του δούκα της Οσούνα, Ισπανού αντιβασιλέα της Νεαπόλεως και στα 1630 θα γίνει μέλος της Ακαδημίας του αγίου Λουκά, της περιώνυμης ρωμαϊκής συντεχνίας των ζωγράφων. Ο Ριμπέρα κατέχει στην ιστορία της τέχνης μια περίοπτη θέση ως εκπρόσωπος της “νατουραλιστικής” σχολής του 17ου αιώνα, της οποίας ηγετική φυσιογνωμία είχε υπάρξει ο ήδη γνωστός στους τακτικούς επισκέπτες του “Φανταστικού Μουσείου”, Μικελάντζελο Μερίζι ντα Καραβάτζιο (Caravaggio).
Σε αντίθεση με τον ανατρεπτικό Καραβάτζιο όμως, ο οποίος θα εισάγει τη νέα “νατουραλιστική” θέαση του κόσμου όχι μονάχα σε θρησκευτικές σκηνές, αλλά και στην ιεραρχικά θεωρούμενη ως ευτελή, “ήσσονα” καλλιτεχνική θεματική κατηγορία της ηθογραφίας, ο Ριμπέρα θα ασπαστεί τον “Καραβατζισμό” για την απόδοση της θεματικής εκείνης που έμελλε κατεξοχήν να “στοιχειώσει” την καλλιτεχνική του πρακτική: Της απεικόνισης λιπόσαρκων, αποστεωμένων ασκητικών αγίων και ερημιτών, τους οποίους ο Ισπανός θα ζωγραφίσει ξανά και ξανά σε άπειρες παραλλαγές, ικανοποιώντας έτσι δίχως άλλο τις απαιτήσεις της έντονης αγοραστικής ζήτησης. Στους πλέον δημοφιλείς αγίους προς απεικόνιση συγκαταλέγονταν ο άγιος Φραγκίσκος, ο άγιος Ιερώνυμος και ο άγιος Παύλος ο Ερημίτης.
