Γιάκοπο Μπασσάνο, (Jacopo Bassano) “Το ταξίδι του Ιακώβ”, γύρω στα 1561, Αγγλία, Συλλογή της Βασιλομήτορος. “Tότε σηκωθείς ο Ιακώβ έβαλε τα παιδιά αυτού και τας γυναίκας αυτού επί τας καμήλους και απήγαγε πάντα τα κτήνη αυτού και πάντα τα αγαθά αυτού τα οποία απέκτησε το ποιμνίον της αποκτήσεως αυτού το οποίον απέκτησεν είς Παδάν-Αράμ διά να απέλθη πρός Ισαάκ τόν πατέρα αυτού είς γήν Χαναάν. Ο δέ Λαβάν είχεν υπάγει διά να κουρεύση τα πρόβατα αυτού και η Ραχήλ έκλεψε τα είδωλα του πατρός αυτής. Εκρυψε δέ ο Ιακώβ την φυγήν αυτού είς τον Λαβάν τόν Σύρον μή αναγγείλας πρός αυτόν ότι αναχωρεί. Και έφυγεν αυτός μετά πάντων των υπαρχόντων αυτού και εσηκώθη και διέβη τόν ποταμό και διευθύνθη πρός το όρος Γαλαάδ» (Γένεση, Κεφ. 31. 17-21). Ο Ιακώβ υπηρέτησε τον Λαβάν για 14 χρόνια και παντρεύτηκε δύο από τις κόρες του, τη Λεία και τη Ραχήλ, αποκτώντας το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του που την αποτελούσαν κοπάδια από αιγοπρόβατα, υφαρπάζοντάς την από τον πεθερό του εφαρμόζοντας ένα τέχνασμα που περιγράφεται στο 30ο κεφάλαιο της Γένεσης. Κατόπιν θα αναχωρήσει κρυφά με τις γυναίκες του και όλα τα υπάρχοντά του για να επιστρέψει στον πατέρα του Ισαάκ, στη γη Χαναάν.
Αυτό το επεισόδιο απεικονίζει ο πίνακας του Γιάκοπο Μπασσάνο, ο οποίος κατά καιρούς πιστευόταν ότι απέδιδε αντ’ αυτού το ταξίδι του Αβραάμ στη γη Χαναάν μαζί με τη Σάρα και τον Λώτ (Γένεση, Κεφ. 22.1-5), ή ακόμη και την επιστροφή του Μωυσή στην Αίγυπτο (Έξοδος, Κεφ. 4.18-20). Το έργο αποτελεί σε κάθε περίπτωση ένα χαρακτηριστικό δείγμα της φρεσκάδας και της ζωντάνιας της ζωγραφικής πινελιάς του Μπασσάνο, με ιδιαίτερη έμφαση στους ρόζ και πράσινους χρωματικούς τόνους που έρχονται να αντιτεθούν διαμετρικά στην απλότητα του περιβάλλοντος τοπίου με τους καφέ γήινους τόνους να κυριαρχούν. Οι κατά τόπους χρωματικές εξάρσεις -που έμελλε να μην αφήσουν ασυγκίνητο και το Δομήνικο Θεοτοκόπουλο, που θα μελετήσει και θα ενστερνιστεί στο έργο του κατά την περίοδο της επαφής του με την ιταλική και δή βενετσιάνικη τέχνη πολλά από τα διδάγματα του Ιταλού συναδέλφου του -μαζί με τις έντονες συστροφές των συνειδητά επιμήκων σωμάτων (π.χ. η γυναικεία φιγούρα στα αριστερά, αλλά και ο έκκεντρα τοποθετημένος και λόγω της αποκλειστικής χρήσης του πράσινου και χρωματικά εξηρμένος Ιακώβ) μαρτυρούν τις μανιεριστικές καταβολές της τεχνοτροπίας του Μπασσάνο, αυτού του σημαντικού εκπροσώπου της βορειοϊταλικής ζωγραφικής σχολής και αναμορφωτή του θέματος της “ποιμαντικής ζωγραφικής” κατά την περίοδο της όψιμης Αναγέννησης.
