Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, η συνοπτική παρουσίαση και μόνο ορισμένων από τις σημασιολογικές-ερμηνευτικές θεωρίες που έχουν επιχειρήσει να αποκρυπτογραφήσουν τα μυστικά του έργου του Μποττιτσέλλι, το οποίο έχει εξάψει τη φαντασία ιστορικών και κριτικών της τέχνης από την ανακάλυψή του το 19ο αιώνα έως και τις μέρες μας, θα αποτελούσε στο πλαίσιο ενός σύντομου σημειώματος ένα ουτοπικό εγχείρημα. Εκατοντάδες σελίδες έχουν γραφτεί για το αινιγματικό έργο, το οποίο παλαιότεροι ιστορικοί τέχνης έτειναν να συνδέουν με τον κυρίως κλάδο της οικογενείας των Μεδίκων και το πρόσωπο του Λαυρέντιου του Μεγαλοπρεπή (Lorenzo il Magnifico), πριμοδοτώντας παράλληλα μια νεοπλατωνική ανάγνωση του έργου (πρβλ. τις εμπνευσμένες, αλλά επί της ουσίας άστοχες μελέτες των Gombrich και Wind).
Οι πάμπολλες έντεχνα συγκαλυμμένες αναφορές στο όνομα Λαυρέντιος (δάφνη = laurus), έμοιαζε να τους δίνει δίκιο, έως ότου ένα αρχειακό ντοκουμέντο αποκάλυψε σχετικά πρόσφατα, πώς το έργο κοσμούσε την κατοικία του έτερου παρακλαδιού των Μεδίκων που καταγόταν από τη μεριά του Πιερφραντσέσκου των Μεδίκων (Pierfrancesco de Medici) και μάλιστα εκτίθετο σε άμεση γειτνίαση με ένα άλλο διάσημο έργο του Μποττιτσέλλι, την “Αθηνά με τον Κένταυρο” (βλ. παλαιότερο έκθεμα του Φανταστικού Μουσείου). Στο φώς της νέας αυτής αποκάλυψης ο Χόρστ Μπρεντεκαμπ (Horst Bredekamp) επιχείρησε σε μια διεξοδική μελέτη του μια αναθεωρημένη ερμηνευτική προσέγγιση του έργου. Ο Γερμανός ιστορικός της τέχνης κατάφερε με πειστικά επιχειρήματα να στοιχειοθετήσει την υπόθεση ότι το έργο, αντλώντας έμπνευση από το έργο του αρχαίου συγγραφέα Λουκρητίου “De rerum natura”, στόχευε με τις ευφάνταστες αλληγορικές αναφορές και τους έντεχνους εραλδικούς συμβολισμούς του στο να εξυμνήσει έναν άλλο Λαυρέντιο, τον εξάδερφο του Λαυρέντιου του Μεγαλοπρεπούς, νεαρό φερέλπιδα Λορέντσο ντι Πιερφραντσέσκο των Μεδίκων (Lorenzo di Pierfrancesco de Medici).
Καταλαμβάνοντας στον πίνακα τον ρόλο του Ερμή, ο Λορέντσο ντι Πιερφραντσέσκο των Μεδίκων αυτοπροτείνεται σε μια δύσκολη για τη Φλωρεντία περίοδο έντονων πολιτικών αναταραχών δίχως ίχνος μετριοφροσύνης ως επίδοξος σωτήρας της πόλης αντί του κυβερνώντος εξαδέρφου του, διαλύοντας με το κηρυκείο -σύμβολο της επικείμενης εξουσιαστικής του δύναμης- τα σκοτεινά σύννεφα που πλανώνταν επί των ημερών του στον ουρανό της τοσκανικής πρωτεύουσας και υποσχόμενος να διασφαλίσει χάρη στις ηγετικές του ικανότητες την ηρεμία, την πρόοδο, την ευημερία και την “άνθηση” (Flora = Florentia) των γραμμάτων και των τεχνών στο φλωρεντινό παραδείσιο κήπο της θεάς του έρωτα, η οποία με τη σειρά της φέρει τα χαρακτηριστικά της (εγγυμονούσας) συζύγου του παραγγελιοδότη, Σεμιράμιδος Αππιάνι (Semiramide Appiani).
