Ο Πιέρο ντι Κόζιμο κατά τρόπο παράδοξο δε θα λάβει το προσωνύμιό του από τον τόπο καταγωγής του. Αντίθετα θα αποτίσει σε αυτό φόρο τιμής στο δάσκαλό του Κόζιμο Ροσσέλλι (Cosimo Rosselli), στο εργαστήριο του οποίου ο Πιέρο έμελλε να μυηθεί στα μυστικά της ζωγραφικής τέχνης. Πνεύμα ανήσυχο, ατίθασο και αντικομφορμιστικό και χαρακτήρας ιδιόμορφος παρουσιάζων πολλές ιδιοτροπίες, ο νευρωτικός Πίερο ντι Κόζιμο έχει κατακτήσει παραταύτα με το αυθεντικό τεχνοτροπικό του ιδίωμα μια μείζονα θέση στο πάνθεον των ιερών τεράτων του Cinquecento ως μοναχικός οδοιπόρος και εκπρόσωπος μιας αντιακαδημαϊκής τάσης στη ζωγραφική τέχνη της ιταλικής Αναγέννησης. Λαμβάνοντας επιρροές πρακτικά απ’ όλους τους μεγάλους ζωγράφους της εποχής του -αναφέρω ενδεικτικά τα ονόματα των Λίππι (Lippi), Γκιρλαντάγιο (Ghirlandaio), Σινιορέλλι (Signorelli) και Λεονάρντο (Leonardo)- o Πιέρο ντι Κόζιμο θα ζήσει και θα δράσει σε μια για τα φλωρεντινά πολιτικά δρώμενα ταραγμένη, ρηξικέλευθη περίοδο, με την αποπομπή του Πιέρου των Μεδίκων από την πόλη των Ανθέων (1494) και τη συνακόλουθη άνοδο και πτώση του δομηνικανού μοναχού Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα (Girolamo Savonarola) (1497-1498).
Καθώς φαίνεται ο Πιέρο ντι Κόζιμο δε μοιάζει να είχε δραστηριοποιηθεί στον κύκλο των ζωγράφων, των φιλικά προσκείμενων στους Μεδίκους. Αντίθετα φαίνεται να είχε λάβει σημαντικές παραγγελίες από την αντίπερα όχθη και συγκεκριμένα από μέλη της οικογενείας των Ντελ Πουλιέζε (Del Pugliese), των Καππόνι (Capponi), των Βεσπούκι (Vespucci) και των Στρότσι (Strozzi). To έργο “Αφροδίτη, Αρης και Ερωτας” μαρτυρείται ωστόσο για πρώτη φορά στα 1568 ως ανήκον στη συλλογή ενός έτερου καλλιτέχνη, του ζωγράφου, αρχιτέκτονα και κριτικού τέχνης Τζιόρτζιο Βαζάρι (Giorgio Vasari). H σύνθεση, εμπνευσμένη από έναν πίνακα αντίστοιχης θεματικής του Σάντρο Μποτιτσέλλι που σήμερα βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου, τοποθετεί τη δράση σε ένα φυσικό περιβάλλοντα χώρο, εν μέσω του οποίου σε πρώτο πλάνο διακρίνεται το ζεύγος των δύο ερωτευμένων θεών. Στα αριστερά κείται η Αφροδίτη, με ένα λεπτό κομμάτι λευκού υφάσματος και ένα αδιόρατο σχεδόν πέπλο να καλύπτουν τη γύμνια της, καιροφυλαχτώντας με τα μάτια ανοιχτά για το επικείμενο ξύπνημα του αγαπημένου της. Οι ερωτικές αναφορές -πιο άμεσες στην περίπτωση της εκδοχής του Μποτιτσέλλι- περιορίζονται στην ομάδα των ερωτιδέων στο φόντο που περιεργάζεται με παιδιάστικη διάθεση τα όπλα τού θεού του πολέμου, αλλά και στον κρυφό φαλλικό συμβολισμό του μικρού κουνελιού (cuniculus – cuneus) που χαριεντίζεται με το μικρό έρωτα στην αγκαλιά της Αφροδίτης. Αγνωστος παραμένει ο παραγγελιοδότης, αλλά και ο αρχικός προορισμός του μυστηριώδους έργου. Λαμβάνοντας ωστόσο υπόψιν ότι το έργο του Μποτιτσέλλι είχε υπάρξει κατά πάσα πιθανότατα παραγγελία των Βεσπούτσι ως έντεχνη συμβολική αναφορά σε κάποιο χαρμόσυνο οικογενειακό γεγονός, μια αντίστοιχη γαμήλια αφορμή θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν αυτή που έμελλε να υπαγορεύσει τη γένεση του έργου του Πίερο ντι Κόζιμο.
