Φανταστικό μουσείο

Το εν λόγω έργο αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής της ικανότητας του Ρέμπραντ, του μεγαλύτερου κατά πολλούς Ολλανδού ζωγράφου του 17ου αιώνα -αν και η κατοπινή υστεροφημία του έρχεται σε διαμετρική αντίθεση με την ίδια την πολυτάραχη, άστατη ζωή του, την οποία πέρασε γνωρίζοντας αρχικά την επαγγελματική καταξίωση μετά τον ερχομό του στο Αμστερνταμ στα 1631 αλλά ερχόμενος στα 1656 αντιμέτωπος με τον κίνδυνο της χρεωκοπίας και καλούμενος προς το τέλος της ζωής του να σταθεί δυνατός απέναντι στα απανωτά χτυπήματα της μοίρας, το θάνατο της λατρεμένης του συζύγου Σάσκια, αλλά και του αγαπημένου του γιου Τίτου- στο χειρισμό των τεχνικών μέσων, αλλά και στην ψυχογραφική διείσδυση στον τομέα της προσωπογραφίας.
Το έργο προέρχεται από την περίοδο που ακολούθησε τον ερχομό του καλλιτέχνη στην Ολλανδική πρωτεύουσα και θα μπορούσε να αποτελεί ένα είδος σπουδής ή μελέτης ανθρωπίνων μορφών που έμελλε να κάνουν με μεγάλη συχνότητα την εμφάνισή τους στους πίνακες ιστορικής θεματικής, αλλά και βιβλικού περιεχομένου, που θα κυριαρχήσουν στην καλλιτεχνική παραγωγή του Ρέμπραντ την περίοδο που θα ακολουθούσε.
Η συγκεκριμένη ανατολίτικη φιγούρα, η οποία εξαιτίας και της έλλειψης κάποιου συνοδευτικού αντικειμένου δε δύναται να ταυτιστεί με κάποια βιβλική ή ιστορική μορφή και ως εκ τούτου παραμένει άγνωστης ταυτότητας, αποδίδεται με τον κορμό ελαφρά γερμένο σε στάση τριών τετάρτων και με το κεφάλι να απεικονίζεται μετωπικά.
Δεξιοτεχνική είναι σε κάθε περίπτωση η αληθοφανής απόδοση των υφασμάτων, η γυαλιστερή ποιότητα του τουρμπανιού και των κοσμημάτων, όπως π.χ. το περιδέραιο που φέρει στο πανωφόρι του ο άνδρας, ενώ διάχυτος είναι μέσα από το έντεχνο παιχνίδι του σκιοφωτισμού ο μυστικιστικός εκείνος φωτισμός -εστιάζω την προσοχή στη λάμψη εκείνη που αναδύεται από το ουδέτερο βάθος για να αγκαλιάσει τη μορφή στο πρώτο πλάνο- που έμελλε να γίνει το σήμα κατατεθέν της ζωγραφικής του μεγάλου Ολλανδού μαέστρου.