Φανταστικό μουσείο

O Μουρίγιο θα γεννηθεί στα 1618 στη Σεβίλλη, όπου και θα περάσει ολόκληρη τη ζωή του και θα πεθάνει στα 1682.
Θα μάθει τη ζωγραφική τέχνη κοντά στον Juan de Castillo και θα κληθεί να ανταγωνιστεί το Φραγκίσκο Θουρμπαράν (Francisco de Zurbaran). Η υποδοχή του στην ιστορία της Τέχνης έχει περάσει από διάφορες φάσεις. Αναγνώριση αρχικά όσο ζούσε, πτώση της δημοτικότητας του κατά το 17ο και 18ο αιώνα για να ακολουθήσει μια έκρηξη ενδιαφέροντος προς το πρόσωπό του στο 19ο αιώνα, γεγονός που συνάδει με την ανάπτυξη ενός ζωηρού ενδιαφέροντος για τους ζωγράφους της “γλυκύτητας” και της “τρυφερότητας”, όπως π.χ. ο Ραφαήλ και ο Μποτιτσέλι.
Η παραγωγική δράση του Μουρίγιο εστιάζεται σε δύο διαμετρικά αντίθετες μεγάλες κατηγορίες έργων: Μια μεγάλη σειρά ανέλπιστα εξαιρετικά επιτυχημένων ηθογραφικών σκηνών της σεβιλλιάνικης καθημερινότητας με ήρωες φτωχόπαιδα και ζητιάνους των δρόμων που τρώνε φρούτα, παίζουν ζάρια, βγάζουν ψύλλους κ.λπ. και ηθικού χαρακτήρα θρησκευτικές αλληγορίες.
“Το όραμα του Αγίου Αυγουστίνου ανήκει αδιαμφισβήτητα στην τελευταία αυτή κατηγορία έργων. Στο έργο αυτό ο Μουρίγιο αναδεικνύεται σε ικανό ζωγράφο στη δόμηση του χώρου της σύνθεσής του. Κάνοντας χρήση μίας σειράς από έντεχνα ευρήματα, όπως ο υπερπληθυσμός των χερουβείμ στην άνω ζώνη, το εμπνευσμένο από έργα του Ραφήλ αγγελούδι που κρατά την τιάρα σα να παίζει και να κρύβεται, το κεφάλι του Αγίου που έχει ως φόντο το χρυσαφένιο άνοιγμα των ουρανών αλλά και η προσεγμένα εκτελεσμένη νεκρή φύση με τα μισάνοιχτα βιβλία στο πρώτο πλάνο -στοιχείο δηλωτικό του ξαφνιάσματος του Αγίου- ο ζωγράφος επιτυγχάνει να μεταδώσει στο θεατή την αίσθηση της ενορατικής επαφής του Αγίου Αυγουστίνου με το υπερπέραν που ως αποτέλεσμα έχει το διπλό όραμα της μορφής της Παναγίας και της Σταύρωσης του Θεανθρώπου.
Το έργο αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα των τάσεων της θρησκευτικής ζωγραφικής στην Ισπανία της Αντιμεταρρύθμισης κατά τον 17ο αιώνα, οπότε και οι σκηνές ενόρασης και μυστικιστικής έξαρσης αποτελούσαν κοινό τόπο.