Αναφορικά με το ερώτημα της ταυτοποίησης της απεικονιζομένης μορφής, η παλαιότερα εκφρασμένη άποψη ότι πρόκειται για αυτοπροσωπογραφία του ζωγράφου από το Ουρμπίνο, έχει παραχωρήσει τη θέση της σε μια καθολική αναγνώριση από την πλευρά των μελετητών στο πρόσωπο του νεαρού άνδρα ενός πορτραίτου του Μπίντο Αλτοβίτι (Bindo Altoviti). O νεαρός Αλτοβίτι, που έμελλε αργότερα να πρωταγωνιστήσει στην πολιτική σκηνή της εποχής του, είχε να επιδείξει ευγενικές καταβολές και αντίστοιχο οικονομικό υπόβαθρο. Λόγω των «ανατρεπτικών» πολιτικών πεποιθήσεων της οικογενείας του και της δεδηλωμένης αντίταξής της στο «τυραννικό» καθεστώς εξουσίας της οικογενείας των Μεδίκων στη γενέτειρά του Φλωρεντία, ο Αλτοβίτι, τραπεζίτης στο επάγγελμα, έμελλε να περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του αυτοεξόριστος στη Ρώμη. Στην πρωτεύουσα ο Αλτοβίτι θα επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στις εξαιρετικά προσοδοφόρες χρηματοοικονονικές συναλλαγές –κατά τρόπο ειρωνικό οι πάπες (Λέων Ι’ και Κλήμης Ζ’), αμφότεροι με καταγωγή από τη μισητή οικογένεια των Μεδίκων, συγκαταλέγονταν στους καλύτερους πελάτες του!– και στην ικανοποίηση των καλλιτεχνικών του ανησυχιών. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η ανάθεση στο Ραφαήλ της παραγγελίας του πορτραίτου του. Ως αφορμή είχε σταθεί πιθανότατα ο επικείμενος γάμος του φερέλπιδος νέου με τη Φιαμμέττα Σοντερίνι (Fiammetta Soderini), όπως υποδηλώνει και η παρουσία του γαμήλιου δαχτυλιδιού στο χέρι του άρτι νυμφευθέντος στον πίνακα του Ραφαήλ. Το γαμήλιο προσυμφωνητικό με την 11χρονη(!) κόρη του Σοντερίνι είχε ήδη υπογραφεί στη Φλωρεντία στα 1508, λίγους μήνες μετά το θάνατο του πατέρα του Μπίντο, Αντόνιο. Ο γάμος, ο οποίος τελέστηκε όταν η επίδοξη νύφη συμπλήρωσε το 14ο έτος της ηλικίας της, καλούνταν όπως εύκολα υποψιάζεται κανείς να εξυπηρετήσει πολιτικές σκοπιμότητες. Αλτοβίτι και Σοντερίνι στόχευαν με τον τρόπο αυτό στη δημιουργία ενός κοινού πολιτικού μετώπου ενάντια στην «καταδυναστευτική μοναρχία» των Μεδίκων. Αν και καταρχήν το σχέδιο έμοιαζε να αποδίδει καρπούς, με την πρόσκαιρη απομάκρυνση των Μεδίκων απο τη Φλωρεντία στα 1494 και τη συνακόλουθη ανακήρυξη του Πίερο Σοντερίνι σε ηγέτη της νέας φλωρεντινής δημοκρατίας στα 1502, στα 1512, δηλαδή την πιθανή χρονιά της δημιουργίας του έργου, οι Μέδικοι θα επιστρέψουν θριαμβευτές στη Φλωρεντία, κυριαρχώντας τις επόμενες δεκαετίες τόσο στο φλωρεντινό πολιτικό στίβο, όσο και στη ρωμαϊκή εκκλησιαστική σκηνή.
Φανταστικό Μουσείο
