Φανταστικό μουσείο

O Henri Cartier Bresson είχε υπάρξει ο προπάτορας της λεγόμενης “φωτογραφίας δρόμου”. Ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του ’20 ως ζωγράφος για να επιστρέψει στα 1976 στο σχέδιο. Γνωστός είναι ωστόσο στο πλατύτερο κοινό με την ιδιότητα του φωτογράφου. Με τα δικά του λόγια “η φωτογραφική μηχανή είναι για μένα ένα τετράδιο για να
σχεδιάσω, το όργανο της διαίσθησης και αμεσότητας, ο κυρίαρχος της στιγμής που με όρους οπτικούς θέτει ερωτήματα και απαντά σε αυτά συγχρόνως. Για να δώσει κανείς νόημα στον κόσμο πρέπει να αισθάνεται άμεσα εμπλεκόμενος σ’ αυτό που συλλαμβάνει κανείς μέσα από το τζάμι της μηχανής. Η στάση αυτή απαιτεί αυτοσυγκέντρωση, ευαισθησία και μια αίσθηση της γεωμετρίας. Με μια οικονομία των μέσων και με το να ξεχνά κανείς τον εαυτό του μπορεί να φτάσει στην απλότητα της έκφρασης. Φωτογραφίζω σημαίνει κρατώ την αναπνοή μου όταν οι αισθήσεις με καλούν να αρπάξω την πραγματικότητα που φεύγει. Τότε η σύλληψη τής εικόνας προσφέρει μια άκρατη φυσική και πνευματική ικανοποίηση. Μέσα από τη σύλληψη της στιγμής αναγνωρίζω ένα γεγονός και την αυστηρή οργάνωση των μορφών, τις οποίες συλλαμβάνω οπτικά και οι οποίες δίνου νόημα σε αυτό το γεγονός. Πρόκειται για έναν τρόπο να βάζει κανείς στο ίδιο ύψος το κεφάλι, το μάτι και την καρδιά, ένας τρόπος να ζει κανείς”.
Τα άνω λόγια του Cartier Bresson αποτελούν έναν εξαιρετικό ορισμό για την αντίληψη της μη πειραματικής φωτογραφίας. Ο ίδιος είχε υπάρξει ο πρώτος φωτογράφος της Δύσης που έγινε δεκτός στην ΕΣΣΔ μετά το 1945. Στις φωτογραφίες του ο Cartier Bresson υμνεί το ανθρώπινο είδος μέσα από τις πιο απλές ανθρώπινες εκφάνσεις.
Οι φωτογραφίες του, όπως και η ενδεικτική που παραθέτω εδώ χαρακτηρίζονται από την διακαή αναζήτηση της αμεσότητας, όπως αυτή επιτυγχάνεται μέσω της σύλληψης της στιγμής στην ώριμη φάση της κορύφωσής της. Μέσα από τέτοιες λήψεις ο Cartier Bresson προσδίδει μια αίγλη σε καθημερινά μοτίβα, τα οποία παρουσιάζει χωρίς μάσκα και εξωραϊσμούς απομονώνοντας μια στιγμή της ζωής, υμνώντας την στην απλότητά της.