Φανταστικό μουσείο Νο.493

Ο Σαλβατόρ Ρόζα είχε υπάρξει ένας διάσημος καλλιτέχνης του ιταλικού μπαρόκ, ποιητής, ζωγράφος και τυπογράφος, ο οποίος είχε αναπτύξει τις δραστηριότητές του στα μεγάλα πολιτιστικά κέντρα της εποχής, στη Φλωρεντία, τη Νάπολη και τη Ρώμη. Eνα από τα ζωγραφικά είδη τα οποία εξάσκησε ο Ναπολιτάνος καλλιτέχνης ήταν και το ακμάζων για την εποχή στην οποία αναφερόμαστε είδος της τοπιογραφίας. Πρωτοπόρος στο συγκεκριμένο είδος είχε υπάρξει ο Κλόντ Λορέν, έργα του οποίου ο Ρόζα με βεβαιότητα θα είχε σπουδάσει εκ του σύνεγγυς κατά την παραμονή του στην αιώνια πόλη. Στις επιρροές από το έργο του Κλόντ έρχονται να προστεθούν και αυτές από τη σχολή των Ολλανδών θαλασσογράφων, όπως υποδηλώνει στο έργο του Ρόζα η λεπτομερής απόδοση των καραβιών και του εξοπλισμού τους. Τυπική για το ζωγραφικό αυτό είδος είναι και η προσθήκη πλήθους μορφών στην όχθη του λιμανιού, οι οποίες χωρισμένες σε ομάδες καταπιάνονται με κάθε είδους εργασίες, προσδίδοντας στη σκηνή ένα φολκλορικό, γραφικό χαρακτήρα. Στο φώς του δειλινού που πλημμυρίζει το δεξιό φόντο του πίνακα δεσπόζει ένας φάρος στο μυχό με τη μεγάλη κίνηση των πλοίων. Το λιμάνι που εικονίζεται μάλιστα δεν είναι φανταστικό, αλλά ακριβής και γραφική ταυτόχρονα τοπιογραφική άποψη του μεγαλύτερου λιμανιού της Τοσκάνης, του Λιβόρνο, αναγνωρίσιμο από τον ψηλό πύργο, τους ψηλούς απόκρημνους βράχους και το νησί της Γοργόνας. Διόλου παράξενη επιλογή αν αναλογιστεί κανείς, ότι το έργο φιλοτεχνήθηκε για τον καρδινάλιο Τζοβάν Κάρλο των Μεδίκων, διάσημο γόνο της γνωστής Φλωρεντινής οικογενείας, στο πρόσωπο του οποίου ο Ρόζα είχε βρει ένα γενναιόδωρο προστάτη, με τον οποίο μοιραζόταν το ίδιο έντονο πάθος για τα γράμματα και τις καλές τέχνες.