Φανταστικό μουσείο Νο. 547

Αν και αγνώστου δημιουργού –η για χρόνια από την έρευνα πιθανολογούμενη απόδοση του έργου στον Φραντζέσκο ντελ Κόσσα (Francesco del Cossa) τείνει να χάσει την ισχύ της, αναγνωρίζοντας η πλειοψηφία των μελετητών αντ’ αυτού ως πιθανό υποψήφιο δημιουργό τον Άντζελο ντελ Μακανίνο (Angelo del Maccagnino)- o πίνακας συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα της κρατικής πινακοθήκης της γερμανικής πρωτεύουσας.
Στην κορφή ενός λόφου με τη γραμμή του ορίζοντα να βρίσκεται χαμηλά και ένα βαθυγάλαζο ουρανό να φωτίζει το φόντο του πίνακα, ορθώνεται πατώντας με το άνετο σκέλος σε ένα σκαλί στητή η μορφή μιας γυναίκας αμπελουργού, όπως έκδηλα υποδηλώνουν τα συνοδευτικά της αντικείμενα –τσάπα, τσουγκράνα και τσαμπιά από σταφύλια.
Η έντονη υπόμνηση της γνώσης της αρχαίας ελληνικής αγαλματοποιΐας, η οποία επιτυγχάνεται μέσω της εμφανούς διάκρισης ανάμεσα σε φέρον και άνετο σκέλος  –στάση από την οποία ξεκινά μια εσωτερική κίνηση, που διατρέχει όλο το σώμα ως το κεφάλι, αν και η κλασικές επιταγές του συστήματος του «χιασμού» (κοντραπόστο) στην περίπτωσή μας αναιρούνται σε ένα βαθμό πρός χάριν ενός συνειδητού υπερτονισμού της «ανοιχτής» αριστερής πτέρυγας της μορφής– αλλά και μέσω της πτύχωσης του ενδύματος, με το ύφασμα να προσπίπτει με διπλό απόπτυγμα, ενθυμίζοντας αβίαστα τον αρχαίο ελληνικό πολύπτυχο, αχειρίδωτο, γυναικείο πέπλο, παραπέμπουν σε μια αλληγορική ανάγνωση της μορφής.
Στην παλαιότερα διατυπωμένη άποψη της αναγνώρισης στη μορφή της αφηρημένης προσωποποίησης της εποχής του Φθινοπώρου ή του μήνα Οκτωβρίου, έρχεται να αντιπαρατεθεί η μαρτυρία του Γκουαρίνο ντα Βερόνα (Guarino da Verona) σε ένα γράμμα του στα 1447 πρός το Λεονέλλο ντ’ Έστε (Leonello d’ Este), μαρκήσιο της Φερράρας . Εκεί ο ιταλός ουμανιστής αναφέρεται στο εικονογραφικό πρόγραμμα ενός κύκλου με τις αρχαίες μούσες, ο οποίος προοριζόταν να διακοσμήσει το προσωπικό γραφείο (Studiolo) του μαρκησίου στο παλάτι Μπελφιόρε (Belfiore) στα περίχωρα της Φερράρας. Στο γραπτό αυτό ντοκουμέντο ο Γκουαρίνο αναφέρεται στην Πολύμνια ως ευρετή και προστάτιδα της γεωργικής απασχόλησης, μιά ερμηνεία που υποστηρίζεται σύν τοις άλλοις και από την παρουσία μιας ομάδας χωρικών στο αριστερό φόντο του πίνακα.