Κύριε διευθυντά,
πολλοί είναι οι συνάνθρωποι μας με κινητικά προβλήματα και ο καθένας μας που έχει το αγαθό της υγείας έχει υποχρέωση να συνδράμει με κάθε τρόπο και να τους διευκολύνει, ώστε και αυτοί να ζουν μία κατά το δυνατόν άνετη ζωή.
Και είναι… αξιοθαύμαστοι αυτοί οι ΑμεΑ, για τη ζωντάνια και προσπάθειά τους να συμμετέχουν στα πάντα, σε αγώνες, σε αθλητικές ημερίδες, στην απόλαυση της θάλασσας με ειδικές εγκαταστάσεις, κ.λπ.
Ακόμα και στα σχεδόν 9.000 μέτρα του Έβερεστ έφθασαν τυφλοί, όπως πρόσφατα ένας Κινέζος ορειβάτης.
Είναι όμως περιπτώσεις, που κάποια πρόσβαση τους σε ορισμένα σημεία του περιβάλλοντος δεν είναι εφικτή, αφενός για να μη διατρέξουν σοβαρό κίνδυνο, αφετέρου για το όποιο “έργο” πραγματοποιηθεί γι’ αυτή τη διευκόλυνση, αν θα προκαλέσει σοβαρή καταστροφή ή θα καταστραφεί το ίδιο με τις χειμωνικές συνθήκες.
Όπως στο φαράγγι Σαμαριάς, όπου είναι άνετα εφικτή η πρόσβαση ΑμεΑ ως εκεί που φθάνει πρόχειρος δρόμος και έχουν μία αντιπροσωπευτική εικόνα της περιοχής. Όποια τεχνική κατασκευή μέσα από τις θαυμαστές πόρτες και μέχρι τον Χριστό των Πορτών, όπως ονομάζεται, αφενός θα είναι ζημιά για το εκεί περιβάλλον και αφετέρου θα καταστρέφεται κάθε χειμώνα, αφού στο σημείο, στις πόρτες, τα ορμητικά νερά φθάνουν ακόμη και τα πέντε μέτρα στο ύψος. Πληροφορήθηκα ότι ο ανάδοχος του έργου, μη γνωρίζοντας τα δεδομένα της περιοχής δεν είχε καθόλου γνώση του γεγονότος αυτού. Ας μη δαπανηθούν, λοιπόν, άδικα χρήματα για κάτι προσωρινό κάθε χρόνο.
Αντώνης Πλυμάκης
