Φασισμός και Παιδεία

Το “φίδι” του φασισμού βγήκε από το αβγό και έδειξε την παράνοιά του με τη δολοφονία του άτυχου νέου. Τα όσα ακολούθησαν ήταν λίγο έως πολύ αναμενόμενα: Δυναμικές κινητοποιήσεις ενάντια στη νεοναζιστική οργάνωση και εξαγγελίες πολιτικών -εκείνων που μέχρι πρότινος έκλειναν τα μάτια- για αντιμετώπιση του φαινομένου.
Το πιο ανησυχητικό που μέχρι πριν ήταν κοινό μυστικό, αλλά δεν ένοιαζε εκείνους που έπρεπε να νοιάξει, αφορά τις αποκαλύψεις για τις σχέσεις αστυνομικών με νεοναζιστικές συμμορίες.
Και είναι ανησυχητικό γιατί πως μπορεί να προστατέψει ισότιμα τους πολίτες ένα “όργανο της τάξης”, όταν τους διαχωρίζει σε Ελληνες και ανθέλληνες; Και όταν θέλει την εξόντωση εκείνων που έχουν άλλη άποψη, άλλη ιδεολογία, άλλο χρώμα και άλλη ζωή; Tο μαχαίρι, λοιπόν, πρέπει να μπει βαθιά στο κόκκαλο γιατί αποτελεί απειλή για τη Δημοκρατία η τυχόν άλωση κρατικών μηχανισμών από νεοναζιστικά μορφώματα.
Στη συνέχεια, όμως, πρέπει να συνομιλήσουμε και με το μέσα μας. Γιατί, όπως σωστά είπε ο Γιάννης Αγγελάκας, όταν στη διάρκεια συναυλίας του ακούστηκε το σύνθημα: «Φασίστες κουφ… έρχονται κρεμάλες»: «Εμένα δεν μου αρέσει αυτό το σύνθημα. Η απάντηση πρέπει να είναι ψύχραιμη, να είναι προϊόν ορθής σκέψης και κυρίως χρειάζεται όλοι να προσέχουμε καθημερινά τον φασισμό που κρύβουμε μέσα μας… Βεβαίως και κρύβουμε. Ακόμη και στην καθημερινότητά μας. Αλλά δεν μπορεί να είναι η βία απάντηση στη βία. Αν είναι δυνατόν. Πρέπει να φτάσουμε σε μία κοινωνία πολιτών με ευφυΐα και συνείδηση».
Και, επιτέλους, ας ανοίξει ο διάλογος για το τι Παιδεία θέλουμε. Γιατί ο μοναδικός τρόπος αντιμετώπισης του νεοφασισμού δεν είναι οι απαγορεύσεις, αλλά η Παιδεία που θα οδηγήσει τους νέους ανθρώπους μακριά από τέτοιες απάνθρωπες ιδέες και θα τους φέρει κοντά στις έννοιες του πολιτισμού, της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης. Γιατί, όπως είχε σημειώσει και ο Μάνος Χατζιδάκις σε κείμενό του το 1993, «η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Ομως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής».
Αυτό το κτήνος θα υπάρχει όσο δεν θα υπάρχει εντός μας η Παιδεία που θα το αποβάλλει.