Φαύλος κύκλος αξιολόγησης

Εδώ και μήνες ακούμε μία λέξη να περιπλανάται από πάνω μας και να μας περιβάλλει ασφυκτικά. Κινείται μεταξύ του “έκλεισε” ή “δεν έκλεισε”, σαν “δαμόκλειος σπάθη”. Ποια είναι αυτή; Μα, η αξιολόγηση! Καθημερινά αναρωτιόμαστε, αν θα μπουν νέα προαπαιτούμενα από τους δανειστές, αν θα πραγματοποιηθούν τα παλαιότερα που δεν έγιναν παρότι συμφωνήθηκαν, αν θα πάρουμε, άραγε, όπως – όπως τη δόση ή μήπως μας δώσουν μία υποδόση της μισής επόμενης δόσης και βλέπουμε; Από ό,τι φαίνεται μέχρι σήμερα (τέλος του πρώτου δεκαημέρου του Ιουνίου) -«Αλίμονό μας, αν πάμε μήνα Μάη, χωρίς να κλείσει η αξιολόγηση», έλεγε ο κ. Τσακαλώτος- ο βασικός σκοπός κάθε αξιολόγησης των «θεσμών» δεν είναι να κλείνει! Είναι να παραμένει αυτή ημιτελής, ώστε να επιβάλλονται συνεχώς καινούργια μέτρα, μέχρι τελικής διαλύσεως του κοινωνικού ιστού της ελληνικής κοινωνίας. Ή ολοκληρωτικού ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Ετσι, το υποτιθέμενο “κλείσιμο της αξιολόγησης” δεν είναι τίποτε άλλο παρά το πέρασμα από ένα τούνελ σε κάποιο άλλο πιθανόν πιο σκοτεινό, έπειτα σε άλλο κ.ο.κ. Φαύλος κύκλος δηλαδή, δίχως τελειωμό.