» ….φέγγε μου να περπατώ, να πηγαίνω στο σχολειό, να μαθαίνω γράμματα, του Θεού τα πράματα…
Στα δικά μας τα χρόνια βέβαια, πηγαίναμε μέρα, και μάλιστα δυο φορές, πρωί κι απόγευμα όλες της ημέρες της εβδομάδας, πλην Κυριακής.
Με τα πόδια συνήθως, αλλά όχι μακρινές διαδρομές μέσα από βουνά και λόγους, καθώς έκαναν σε άλλα μέρη παιδιά από απομακρυσμένους συνοικισμούς.
Είχα τη τύχη να μεγαλώνω σ’ ένα ορεινό κεφαλοχώρι και το εξατάξιο Σχολείο μου να βρίσκεται λίγα μέτρα απ’ το σπίτι μας. Κατηφόριζα λοιπόν το καλντερίμι με κέφι για μάθηση και γνώση, χωρίς να φοβάμαι τους δασκάλους μας που ακόμα κρατούσαν βίτσες στο χέρι -κι άμα χρειαζόταν!- μετρούσαν…ξυλιές σε τρυφερές…παλάμες!
Δεν έτυχε να έχω κακά συναπαντήματα με τον αυστηρό κι απρόσιτο Διευθυντή, ούτε να τις φάω ποτέ ή να σταλώ στο γραφείο του για αταξίες, καθώς ήμουνα ήσυχη κι υπάκουη μαθήτρια! Μόνο μια φορά τιμωρήθηκα να στέκω σε μια γωνιά της αίθουσας όλη την ώρα του μαθήματος, πράγμα που ακόμα θεωρώ μεγάλη προσβολή και βεβαίως αδικία, μια που δεν θυμάμαι τι ακριβώς είχα κάνει που ν’ άξιζε μια τόσο ταπεινωτική τιμωρία…
Δεν θα μιλήσω για τα βάσανά μας με τις πένες και τα μελανοδοχεία που ήταν σκέτο μαρτύριο, έτσι εύκολα που ξεγλιστρούσαν πάνω στο λευκό χαρτί και λέρωναν καθαρογραμμένες αντιγραφές και κοπιαστικές ασκήσεις αριθμητικής. Ούτε για την βασανιστική «προπαίδεια» που ποτέ μου δεν κατάφερα να μάθω ολόκληρη, με το 7 και το 8 να εξακολουθούν ακόμα και τώρα να με δυσκολεύουν! Άσε τώρα τη …«παπαγαλία» κονσερβαρισμένης γνώσης που ποτέ δεν αποδέχτηκα, γιατί προτιμούσα να τα λέω με τα δικά μου λόγια, εκφράζοντας μάλιστα και άποψη…
Στο σημερινό μου σχόλιο θα κάνω μόνο μια σύγκριση με τον μαθητή του σήμερα που παρά την ελευθερία, τις πολλές ευκολίες και τα μέσα που του προσφέρονται φορές-φορές αδυνατεί να τα βγάλει πέρα. Γνωστό είναι πως οι σύγχρονοι δάσκαλοι πασχίζουν με βιωματικές διαδικασίες να εφοδιάσουν τον μικρό άνθρωπο με την απαραίτητη γνώση, και να του ανοίξουν παράθυρα αισιοδοξίας για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της νέας σχολικής χρονιάς και να προσαρμοστεί πιο εύκολα στις απαιτήσεις και τα ζητούμενα της εποχής.
Μιας εποχής που μας θέλει με το κινητό στο χέρι, κι αυτή είναι νομίζω η μεγαλύτερη δυσκολία των εκπαιδευτικών…
Κυρίως βέβαια, των γονιών!
Τι μπορεί να γίνει, λοιπόν;
Απλά, να πείσουν το παιδί ν’ αφήσει το «μαγικό» κουτί για λίγο στη πάντα!
Ν’ αποσυνδέουν συχνότερα και το δικό τους…
Και χωρίς απαγορεύσεις ή σκληρές τιμωρίες ν’ ασχολούνται περισσότερο με το παιδί!
Να του μιλούν, να το υπολογίζουν, να το στρέφουν σε δραστηριότητες και να στέκουν πάντα στο πλάι του, φίλοι και συμπαραστάτες, κι όχι αυστηροί κριτές κι επικριτές του!
Καλή δύναμη και καλή Σχολική Χρονιά σε όλους!
