Πολλές είναι οι κρίσεις που περνούμε, με ασφαλώς, πρώτη την κρίση των αξιών. Αξίες με κυρίαρχη την ανθρωπιά με όλες τις αδελφές της: Αξιοπρέπεια, εντιμότητα, συνέπεια, ευορκία, αλήθεια, δικαιοσύνη . Μια κρίση πάντοτε παρούσα και από πρόσωπα και φύσει και θέσει, είναι τελείως ανεπίτρεπτο, γι’ αυτό έχομε καταντήσει σ’ αυτήν τη διαφθορά.
Πιστεύω πως για να ξεπεραστεί αυτή η κρίση ένας μόνος δρόμος μένει: Να βρει και πάλι ο νους του ανθρώπου τη δύναμη να αναμοχλεύσει βαθύτερα τον ίδιο τον εαυτό του, να αναζητήσει και να αναγνωρίσει τον πλούτο της πνευματικής του φύσεως και να θελήσει να τον πραγματώσει.
Είναι αλήθεια ότι η καρδιά μας διψάει ακατάπαυστα για την αιωνιότητα. Γιατί δεν ακούμε τη φωνή της; Συνάπτουμε σχέσεις, φιλίες, έρωτες, με τη διάθεση να κρατήσουμε τους δεσμούς αυτούς για πάντα. Αυτό το “για πάντα” μας καίει τα στήθη και ανεβάζει δάκρυα στα μάτια μας, όταν βλέπουμε πως χάνουμε από τα χέρια μας αυτά που πιστεύουμε για πάντα δικά μας. Καθημερινά αδειάζουμε. Καθημερινά χάνουμε όσα είχαμε κερδίσει και ταΐζομε την ταλαίπωρη καρδιά μας με πίκρα.
Ο βίος μας έχει γίνει δύσκολος. Και θα γίνεται πιο δύσκολος, όσο ο άνθρωπος στηρίζεται μονάχα στα εγκόσμια. Οσο δεν αποτραβάει το βλέμμα του από τις γοητείες του κόσμου για να το ξαναστηρίξει στον ουρανό. Αυτός ο ουρανός δεν είναι εκείνος των αστροναυτών. Βρίσκεται μέσα στα στήθη μας, αφού «η βασιλεία του Θεού, εντός ημών εστί» (Λουκ. 17, 21). Είναι ο ουρανός ο ολόφωτος του Ευαγγελικού και αγιοπατερικού λόγου.
Ελεγε ο Φρανσουά Μωριάκ: «Αυτό που πιστεύω, αυτό που πάντοτε επίστευα, το βλέπω και το αγγίζω επιτέλους, το Ευαγγέλιο εκράτησε την εξουσία του πάνω στις καρδιές των ανθρώπων των Χριστιανικών Εθνών. Το ανθρώπινο γένος δεν θα αρνηθεί ποτέ αυτή την ελπίδα».
Θα πρέπει ωστόσο να διαφωνήσουμε με τα τελευταία λόγια του «Το ανθρώπινο γένος δεν θα αρνηθεί ποτέ αυτή την ελπίδα». Δυστυχώς σήμερα η πλειοψηφία του ανθρώπινου γένους αρνείται αυτή την ελπίδα γι’ αυτό, όπως γράφουμε στην αρχή, έχουμε κρίσεις και μάλιστα αξιών. Γιατί αν πράγματι αγκαλιάζαμε τον Ευαγγελικόν και αγιοπατερικόν λόγο, αν συμμορφώναμε την πορεία μας με τον λόγο του Θεού, τις εντολές του Θεού, με πρώτη την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον μας, σ’ αυτές τις εντολές που όπως είπε ο Χριστός «εν ταύταις ταις δυσίν εντολαίς όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται» (Ματθ. 22, 40) τότε θα μπορούσαμε να μιλούσαμε αισιόδοξα.
Ομως αυτές οι κρίσεις με θύματα ανυπεράσπιστους, ταπεινούς και αφανείς, μας δημιουργούν πανικό, όπως μια θανατηφόρος επιδημία ή κάποιος τυφώνας. Δεν χρειάζεται ρομαντισμός στις κρίσεις και τις θεομηνίες. Δεν πρέπει να τα βλέπουμε ως «φυσικά φαινόμενα» και να εθιζόμαστε σ’ αυτά. Αυτός δυστυχώς ο εθισμός μας, ένα τρομερά νοσηρό φαινόμενο, μας έφερε στο σημείο να μην αντιδρούμε. Να μην επαναστατούμε όταν κυριαρχεί η αδικία, η αναξιοκρατία, ο στραγγαλισμός των δικαιωμάτων του ανθρώπου, η παχυδερμία και πολλάκις η αποκτήνωσις. Δυστυχώς ζούμε στην εποχή που η αδικία, θριαμβεύει με τα άπειρα θύματά της.
Μια κατάσταση που επισύρει την οργή του Θεού με όλες τις εκδηλώσεις της. Σχετικά είναι τα λόγια του Αγίου Αποστόλου Παύλου «Αποκαλύπτεται γαρ οργή Θεού απ’ ουρανού επί πάσαν ασέβειαν και αδικίαν ανθρώπων των την αλήθειαν εν αδικία κατεχόντων» (Ρωμ. 1, 18)
Οι δυστυχείς άδικοι και αδίστακτοι φονιάδες, μπορεί να φαντάζουν μεγάλοι και εκλαμπρότατοι, όμως πάνω τους επικρεμάται η σπάθη του δικαίου Θεού και μάλιστα με οργή.
Αυτό γιατί αφήνει αδιάφορους και ψυχρούς τους αδίκους αδικούντες; Εάν δεν υπήρχε η κρίση των ηθικών αξιών, η αποκτήνωσις και η σκληροκαρδία, δεν θα είχαμε το τραγικό και καταστροφικό φαινόμενο της αδικίας και της, εν συνεχεία, σήψεως της κοινωνίας.
