Φεντεραλιστές και Αντιφεντεραλιστές

Φοβούνται οι Ευρωπαίοι και αισθάνονται ανασφάλεια, μήπως σε καμιά εικοσαριά χρόνια, ένεκα χρόνιων προβλημάτων, διενέξεων και αναπόφευκτων διαφορών μεταξύ κρατών – μελών, δεν καταφέρουν να αποτρέψουν τις αιτίες, που δείχνουν, ότι το οικοδόμημα της Ε.Ε. ενδέχεται να διαλυθεί.
Είναι η όγδοη φορά που οι Ευρωβουλευτές εκλέγονται με καθολική ψηφοφορία μετά το 1979, που έγινε για πρώτη φορά, αφού απ’ το 1951 ως τότε τα μέλη της διορίζονταν απ’ τα εθνικά κοινοβούλια κατά παρεκκλησιο της Συνθήκης της Ρώμης. Αρχικώς το Ευρωκοινοβούλιο είχε περιορισμένες δυνατότητες στο να νομοθετεί. Σιγά – σιγά αυξήθηκαν οι εξουσίες του και απέκτησε οντότητα, έχοντας εξουσίες σε οικονομικά θέματα και ελέγχους στις πολιτικές κατευθύνσεις ομάδων, που σχηματίζονταν στο κοινοβούλιο και εντάσσονταν σ’ αυτές κόμματα και σχηματισμοί των κρατών – μελών.
Είναι οι Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές (ΑCRE), η Ευρωπαϊκή Αριστερά (EL), οι Ευρωπαίοι Πράσινοι (EGP), οι Φιλελεύθεροι και Δημοκράτες (ALDE), οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές (P.E.S.), το Ευρ. Λαϊκό Κόμμα (E.P.P.) του Βέμπερ που ανήκει η Ν.Δ., το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (S.P.D.), που ανήκει ο ΣΥΡΙΖΑ και πολλές άλλες μικρότερες ομάδες.
Κάθε ένας απ’ αυτούς τους μικρούς σχηματισμούς αναγνωρίζεται από ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως λ.χ. οι φεντεραλιστές και οι Αντιφεντεραλιστές. Τους πρώτους εκπροσωπεί ο Γάλλος φιλόσοφος Μπαλιμπάρ, ο οποίος πρεσβεύει ότι «η αριστερά βρίσκεται σε συμπληγάδες». Προσεκλήθη και μίλησε για τις ευρωεκλογές στο “Ινστιτούτο Πουλατζά”. Οι φεντεραλιστές πιστεύουν στη θεωρία, που «υποστηρίζει τον ομοσπονδιακό τρόπο οργάνωσης μιας χώρας». Δηλαδή τη συνένωση σε μεγαλύτερη οντότητα η ομάδα των Αντιφεντεραλιστών που ανήκε και ο Νότης Μαριάς αντιτάσσεται στο σύστημα αποκεντρωμένης κυβέρνησης, υποστηρίζοντας ότι μια τέτοιου είδους ομοσπονδιακή εξουσία θα υπονομευόταν από διάφορες ερμηνείες για την “προώθηση γενικής ευημερίας” με αποτέλεσμα να προκύπτουν ανεξέλεγκτες εξουσίες, που θα κατέληγαν σε κατάχρηση.
Χρειάζεται η δημιουργία ενός συνασπισμού, να εξασφαλίζει από οποιαδήποτε απειλή θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και να βρεθεί τρόπος, να ξεπεραστούν οι διαφωνίες κρατών – μελών στην επινόηση κοινού συστήματος παροχής ασύλου.
Πρόβλημα είναι η ολοκλήρωση της διεύρυνσης των Δυτικών Βαλκανίων, διότι κάθε ένα απ’ αυτά τα κράτη διαφέρουν μεταξύ τους και δύσκολα ανταποκρίνονται στα κριτήρια της Κοπεγχάγης.
Η διαφάνεια των Ευρωπαϊκών θεσμών, δεν είναι δα, ό,τι το καλύτερο. Ανησυχίες υπάρχουν μήπως προετοιμάζεται η οδός που θα βαδίσει η μετάβαση της πολιτισμικής σύνθεσης της Ευρώπης σε επιλογές τύπου νοεφιλελευθερισμού, ή εθνικισμού της ακροδεξιάς.
Στους Βορειοευρωπαίους είναι κατανοητό, ότι η υπογεννητικότητα πλήττει το δημογραφικό, παρά ταύτα είναι αμετακίνητοι, να μην θέλουν τους μετανάστες, που κάνουν πολλά παιδιά.
Αυτονόητο είναι, ωστόσο, να πιστεύουμε, ότι “κάτι θα γίνει” να αναστραφεί η ροή των πραγμάτων και να περιορισθεί το κακό, εφ’ όσον στείλουμε ικανούς στην Ευρωβουλή, που γνωρίζουν πώς να χειριστούν τα θέματα.
Ας αναλογισθούν μερικοί Ευρωπαίοι, ότι παρά τους δύο παγκόσμιους πολέμους τον περασμένο αιώνα δεν έχουν συνετιστεί και δεν έχουν αποβάλλει τις αυτοκαταστροφικές τάσεις. Δυστυχώς μ’ αυτές συνεχίζουν να κοιμούνται. Κάποτε πρέπει να ξυπνήσουν!