Από Νικήτα Κανάκη.. …τον πρώτο συνάντησα εφτά μήνες πριν κατεβάζοντας τα σκουπίδια στη δουλειά μου. Εκεί δίπλα στον κάδο ένας νέος άνδρας απο την Αφρική προσπαθούσε να μαζέψει κάποια χαρτόνια παρατημένα. Πολύ ντροπαλός και ευγενικός έκανε στην άκρη για να μην με ενοχλήσει. Δεν ήταν η πρώτη φορά που συναντούσα cartonero. Αλλά μου έκανε εντύπωση η συστολή του! Και μία βαθιά μελαγχολία. Μετά από τόσα χρόνια που συναντώ ταπεινούς και καταφρονεμένους ανθρώπους με κάθε λογής προβλήματα εμπιστεύομαι πια το ένστικτό μου.
Του άνοιξα κουβέντα. Πρόσφυγας απο την Κένυα, από τα μέρη κοντά στα δικά μας στα σύνορα με την Ουγκάντα. Οι πολιτικές αναταραχές μαζί με την πείνα τον έσπρωξαν να φύγει μαζί με τη νιόπαντρη γυναίκα του. Στο άγνωστο με μόνη δύναμη την λαχτάρα για επιβίωση. Ενας ακόμα καραβοτσακισμένος εμιγκρές που ξεβράστηκε σε τούτη τη γωνία της Ευρώπης. Οσοι δεν έχουν δεί από πρώτο χέρι τη ζωή στα χωριά στην Αφρική δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο μεγάλη δύναμη σου δίνει η απελπισία του πεινασμένου. Ξεθάρεψε και άρχισε να μου μιλάει όταν κατάλαβε ότι ήξερα -από την καλή και την ανάποδη- τον τόπο του. Την άλλη μέρα γνώρισα και τη γυναίκα του και τότε κατάλαβα, γιατί η μελαγχολία στα μάτια του που μου είχε κάνει τόση εντύπωση. Ηταν έγκυος ήδη στον τέταρτο μήνα.
Να χαρούν για το πρώτο μωρό που θά ’ρχοταν η να απελπιστούν ακόμα περισσότερο για το πως θα το ζήσουν; Αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου και να βοηθήσω. Μη με ρωτάτε πώς. Δεν έχει σημασία. Οταν περιβάλλεσαι απο τόσους καλούς ανθρώπους είναι πιο εύκολο απο ότι ίσως ακούγεται. Μην με ρωτάτε γιατί. Δεν ξέρω να σας πω ακριβώς. ισως γιατί εμπιστεύομαι το ένστικτο μου, τον δικό μου Θεό των μικρών πραγμάτων που μου υπενθυμίζει πως δεν διαλέγουμε ζωή, η ζωή μας διαλέγει. Είδα τη Νεφέλη να γεννιέται λίγους μήνες μετά. Και για κάποιον σαν εμένα που δεν αξιώθηκα ακόμα δικά μου παιδιά το θαύμα της ζωής έμοιαζε ακόμα πιο μεγάλο και σπουδαίο. Αισθάνθηκα έτσι όπως πρωτοκράτησα αυτό το μικρό πλασματάκι πως θα ήταν ένα τυχερό παιδάκι. Και είναι τυχερή και ευλογημένη η Νεφέλη.
Λίγο καιρό πριν γεννηθεί μια απο τις εθελοντικές αποστολές των Γιατρών του Κόσμου που γιατροπορεύει την ξεχασμένη Ελλάδα των μικρών ορεινών χωριών, κάπου στην ορεινή Γορτυνία συναντά έναν υπέροχο άνθρωπο. Παλιό μετανάστη στη Γερμανία που γυρίζοντας στην πατρίδα και στο χωριό μετά απο σαράντα χρόνια ξενιτιάς δεν στρέφει την πίκρα και τα βάσανα του εμιγκρέ σε μνησικακία όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, αλλά την μετατρέπει σε βαθιά ανθρωπιά. Ανταποδίδοντας τη φροντίδα που του δίνουν οι Γιατροί του Κόσμου σε μιά πράξη αλληλεγγύης.
Μας ζητάει να του γνωρίσουμε μια οικογένεια φτωχών μεταναστών για να τους δώσει για πάντα σπίτι και χωράφια. Οσο τον έβλεπα σήμερα αυτόν τον καλό άνθρωπο σε ένα χωριό εδώ κοντά στο φράγμα του Λάδωνα να ξεναγεί τον Ιμπραήμ και την Λέα στους κήπους και τα περιβόλια και να τους δείχνει το σπίτι που είχε φροντίσει τα πάντα για τη μικρή σκεφτόμουν πόσο δίκιο είχε ο παπα Στρατής στο Κεράμι στην Καλλονή όταν ένα βράδυ μού πε πως το καλό γυρίζει πάντα στο καλό. Και βλέποντας τον με πόση τρυφερότητα κρατούσε στην αγκαλιά του σαν παππούς τη Νεφέλη και πως αυτή του χαμογελούσε σκέφτηκα πως τούτο το Πάσχα ο Χριστός σταμάτησε στον Λάδωνα….
Και έτσι όπως επιστρέφαμε όλοι μας συγκινημένοι κάνοντας μια τελευταία στάση στο Μαίναλο συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορέα πόσο δίκιο είχε ο μεγάλος Παραμυθάς απο το Μακόντο, ο Gabriel Garcia Marquez όταν έγραφε ” περισσότερο και απο το θάνατο είναι η ζωή εκείνη που δεν εχει όρια…” Μαντολινάτα Ενα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου στο παλιό μου δάσκαλο μουσικής Αντώνη Κωστουράκη από το 7ο δημοτικό σχολείο… που μας τίμησε με την παρουσία του και είναι δίπλα μας στο έργο μας, με την πρωτοβουλία του να μας αφιερώσει την πρώτη παρουσίαση της μαντολινάτας στους γιατρούς του κόσμου…
Ευχαριστούμε όλους όσους παραβρέθηκαν με την συγκινητική προσφορά τους σε τρόφιμα και φάρμακα…. πήραμε δύναμη από την παρουσία σας να συνεχίσουμε με πιο πολύ ενθουσιασμό την προσπάθεια μας να βρισκόμαστε πάντα κοντά στον άνθρωπο… να κάνουμε την ελπίδα πράξη. Και μετά τη σταύρωση, τι; Ολοι ελπίζουμε η Ανάσταση. Όλοι για μια Ανάσταση δεν αγωνιζόμαστε; Ολοι για αυτήν δεν ανεβαίνουμε το δικό μας Γολγοθά; Καθένας μας έχει το δικό του προσωπικό Γολγοθά που με υπομονή, καρτερικότητα και ελπίδα ανεβαίνει. Και όταν μιλάμε για Γολγοθά, υπάρχουν περιπτώσεις πραγματικοί κρανίου τόποι που πρέπει κανείς να διαβεί ώσπου να κοιτάξει ψηλά στον ουρανό και να νιώσει τη δική του Ανάσταση.
Κάτι τέτοιες ώρες το μυαλό μου πηγαίνει σε ζωές ανθρώπων που ανεβαίνουν αδιαμαρτύρητα το Γολγοθά τους χωρίς να βρίζουν την τύχη τους που τους τα έφερε έτσι. Κι όμως, κυκλοφορούν πολλοί ανάμεσά μας. Και έτσι όπως πάνε τα πράγματα αυτήν τη Μεγάλη Εβδομάδα, τη φετινή, τη ζουν ακόμα περισσότεροι. Ανθρωποι καθηλωμένοι σε ένα κρεβάτι που έχουν συνειδητοποιήσει ότι θα μείνουν εκεί για ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή τους εξαρτημένοι από τη βοήθεια και τη συνεχή προσοχή των δικών τους ανθρώπων τους οποίους πιστεύουν ότι ταλαιπωρούν.
Ακόμα χειρότερα, άνθρωποι σε ένα κρεβάτι χωρίς τη βοήθεια κανενός συγγενή, αφημένοι στο έλεος και την αγάπη των ξένων που μπορούν να φερθούν καλύτερα και από συγγενείς πολλές φορές. Άνθρωποι που περιμένουν σε μια λίστα ζωής το δικό τους θαύμα που θα τελεστεί όταν χτυπήσει το τηλέφωνο και μάθουν ότι βρέθηκε μόσχευμα και μπορούν ξανά να ζήσουν φυσιολογικά, μακριά από τον εφιάλτη της χρόνιας νοσηλείας και του θανάτου. Ανθρωποι εξαρτημένοι που δίνουν το δικό τους αγώνα ενάντια στη μάστιγα των ναρκωτικών και του ποτού για να δουν μια πραγματική άσπρη μέρα και να συνεχίσουν τη ζωή τους μακριά από χιλιοτρυπημένες φλέβες και εφιαλτικές νύχτες.
Ηλικιωμένοι και ανήμποροι αφημένοι στη μοίρα τους, το γηροκομείο στην καλύτερη περίπτωση και τους τέσσερις τοίχους του δωματίου τους στη χειρότερη. Εκεί, μακριά από παιδιά και άλλους συγγενείς που δεν μπορούσαν να “κουβαλήσουν” το βάρος τους είτε από ανάγκη είτε από επιλογή. Με μάτια γεμάτα αναμνήσεις από τα περασμένα και ελπίδα να ζήσουν όσο ακόμα τους βαστάνε τα πόδια τους και να μην ταλαιπωρήσουν παραπάνω αυτούς που τους φροντίζουν.
Άστεγοι και ζητιάνοι που βρέθηκαν έξω από τα σπίτια τους όχι επειδή ήταν η εύκολη λύση η επαιτεία αλλά επειδή η ζωή άλλα επεφύλασσε για αυτούς. Ψυχές που δεν ξέρουν από αργίες και γιορτές, ούτε Πάσχα, ούτε Ανάσταση γιατί γι’ αυτούς η ζωή είναι όλη μια Εβδομάδα των Παθών που δεν ξέρουν αν τελικά θα προλάβουν να την περάσουν. Μια εβδομάδα που στο τέλος της δεν περιμένει η Ανάσταση αλλά η αρχή μια νέας πορείας προς το σταυρό. Παιδιά ορφανά που ανάβουν τη λαμπάδα της Ανάστασης με το φως της ελπίδας για την ανάσταση των δικών τους χαμένων γονιών.
Μάνες που έχασαν τα παιδιά τους και πενθούν με την Παναγία και το δικό τους προσωπικό χαμό και ζητάνε δύναμη για να συνεχίσουν να ζουν μόνο για να ανάβουν ένα καντηλάκι κάπου ανάμεσα σε πολλούς άλλους που έφυγαν πλήρεις ημερών. Άνθρωποι μόνοι και ξεχασμένοι που θα πάνε μόνοι τους στην εκκλησία το βράδυ της Ανάστασης, θα πουν “Χρόνια Πολλά” στον εαυτό τους, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, θα μαγειρέψουν για να στρώσουν πασχαλινό τραπέζι για έναν και θα πρέπει μόνοι τους να επιβεβαιώσουν ότι όντως ο “Χριστός Ανέστη”, αφού απάντηση “Αληθώς” δε θα λάβουν.
Ολοι αυτοί έχουν μάθει από πρώτο χέρι τι εστί Θείο Πάθος, Γολγοθάς, Σταύρωση και ελπίδα για Ανάσταση. Έχουν μάθει να ζουν όλα τα άλλα και να περιμένουν για το τελευταίο χωρίς να γνωρίζουν αν θα έρθει και πότε. Και αυτή είναι και η βασική διαφορά με όλους τους υπόλοιπους που γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι μετά τη σταύρωση έρχεται η Ανάσταση, με ακρίβεια λεπτού. Στις 12 και ένα ακριβώς το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου όλοι ντυμένοι με τα καλά μας θα πάμε να ακούσουμε το «Χριστός Ανέστη» και θα επαληθεύσουμε αυτό που τόσους αιώνες τώρα έλεγαν οι Γραφές, την Ανάσταση του Κυρίου. Αυτήν την πολυπόθητη Ανάσταση που τόσοι περιμένουν να ζήσουν για να λυτρωθούν από τα δικά τους βάσανα.
Σε όλους αυτούς που ακόμα περιμένουν να και σίγουρα δεν μπορούν να με διαβάσουν: Καλή Ανάσταση και έχει ο Θεός… Δέσποινα Τσιγκάκη Σκέψεις… από μία εθελόντρια -Χθες πήγε ο γιός μου να μπει στο μετρό στην Αθήνα και δεν δούλευε, μου έλεγε η φιλενάδα εξ ανατολών στην πρωινή μας συνομιλία. Είχε πέσει πάλι ένας συμπολίτης μας στις γραμμές και είχε αυτοκτονήσει, συνέχισε. Ξέρεις πόσοι αυτοκτονούν πέφτοντας στις ράγες; Και μείς δεν μαθαίνουμε τίποτα. Ας είναι καλά τα μέσα επικοινωνίας που (δεν) μας ενημερώνουν. Αλλά όσοι κινούνται με το μέσον αυτό αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γιατί τα δρομολόγια σταματάνε μέχρι οι υπεύθυνοι να μαζέψουν τους απελπισμένους αυτούς συνανθρώπους μας.
Και συζητούσαμε για την κρίση και το πώς προεκλογικά βρεθήκανε λεφτά για παροχές, το success story του πρωθυπουργού μας και την επίσκεψη της ευρω-κράτειρας Αγγελα. Και όλα αυτά τα κακά που μας απασχολούν. Οπως απασχολούν και βασανίζουν κάθε μέσο άνθρωπο στην χώρα μας. Κι αναλογιζόμουν πώς ήμασταν, χθες μόλις, πριν τέσσερα χρόνια, προ κρίσης, πως αρχίσαμε με το πρώτο μνημόνιο και πως συνεχίζουμε μέχρι σήμερα. Πώς θα είναι άραγε το μέλλον με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας; Τόσοι άνθρωποι με ψυχολογικά προβλήματα, τόσοι άνθρωποι να αυτοκτονούν, τόσοι νέοι ξενιτεμένοι, τόσοι άνεργοι. Τόση απελπισία στις ζωές μας πια.
Πουθενά ελπίδα και κάπου να πιαστούμε να πάρουμε μια ανάσα. Μετά θυμάμαι τον ηλικιωμένο φίλο μου που επιμένει ότι δεν είναι δα τα πράγματα και τόσο τραγικά. Έτσι μεγαλώναμε κι εμείς μου έλεγε. Με στερήσεις και κακουχίες. Αλλά τελικά τα καταφέραμε. Και τώρα. Θα τα καταφέρουμε και πάλι. Μην ανησυχείς. Εχει αντοχές τούτη η χώρα. Και θυμάμαι μέρες που είναι τη δημοτική ρίμα που έλεγε η μητέρα μου κάνοντας τις δουλειές του Πάσχα-κουλουράκια τσουρέκια και άλλα τέτοια: Μεγάλη Δευτέρα μεγάλη μαχαίρα Μεγάλη Τρίτη μεγάλη κρίση Μεγάλη Τετάρτη ο Χριστός εχάθη Μεγάλη Πέμπτη ο Χριστός ευρέθη Μεγάλο Σάββατο ο Χριστός εις το καρφί Και την Κυριακή ο Χριστός αναστημένος κι ο Ιούδας κρεμασμένος Χαμογελώ που το θυμούμαι και θέλω να πιστεύω πως όμοια και μείς με τον Χριστό, σταυρωνόμαστε σήμερα, αλλά όπως κι αυτός κι εμείς θα αναστηθούμε.
Και όχι μόνο αυτό αλλά όπως και στο ποιηματάκι θα έχουμε και κάθαρση. Μετά όμως ξυπνώ και ψέγω τον εαυτό μου. – Κορίτσι μου είσαι πολύ ρομαντική. Σιγά να μην μας αφήσουν οι αγορές και οι διάφοροι επενδυτές τώρα που μας πιάσανε στα «κατσούνια» τους. Όσο για την κάθαρση… θα την βλέπουμε πια, μόνο στις αρχαίες τραγωδίες. Και κει που ήμουνα χαμένη στα βάθη της απελπισίας, σερφάροντας στο διαδίκτυο, πέφτω πάνω σένα βίντεο που δείχνει την προσπάθεια ενός Έλληνα αθλητή πάνω σε καροτσάκι, να αγωνίζεται σηκώνοντας βάρη. Και τους άλλους συναθλητές του που όμοια μ’ αυτόν έχουν κινητικά προβλήματα κι όμως βρήκαν το θάρρος να αφήσουν το πρόβλημά πίσω τους και να προσπαθήσουν το δύσκολο κι ακατόρθωτο.
Κι αν αυτοί μπορούν, γιατί να μην μπορούμε κι εμείς ν’ αγωνιστούμε και να φτάσουμε στον τελικό σκοπό και στην επίτευξη της νίκης; Γιατί ο Παύλος Μάμαλος το πήρε το χρυσό μετάλλιο στους αγώνες αυτούς. Έκανε και παγκόσμιο ρεκόρ. Κι αν μη τι άλλο μας δείχνει ένα δρόμο. Αυτόν του αγώνα και της προσπάθειας. Και το να μην καταθέτουμε τα όπλα. Να ξεπερνάμε τον εαυτό μας. Να κρατούμε πάντα πολύτιμο φυλαχτό την ελπίδα ότι θα τα καταφέρουμε. Σε πείσμα όλων. Χρόνια πολλά συμπολίτες Και… καλή Ανάσταση. Μπεμπ. Α. Τα στατιστικά ιατρείου από 7 ως 13 Απριλίου
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 1
ΑΛΒΑΝΙΑ 1
ΑΛΓΕΡΙΑ 5
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 25
ΓΕΡΜΑΝΙΑ 1
ΓΕΩΡΓΙΑ 1
ΕΛΛΑΔΑ 32
ΙΤΑΛΙΑ1
ΜΑΡΟΚΟ 5
ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ 1
ΝΙΓΗΡΙΑ 1
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 1
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 3
ΣΕΝΕΓΑΛΗ 1
ΣΥΡΙΑ 2
ΣΥΝΟΛΟ 81
Οι Γιατροί του Κόσμου θέλουν να ευχαριστήσουν τα εκπαιδευτήρια Μαυροματάκη για τη στήριξη των παιδιών – μεταναστών στο εκθεσιακό κέντρο Αγιάς και για την συνεχή υποστήριξη των δράσεων του τμήματος.
