» Με καταιγίδα στο φαράγγι
Το ξακουστό φαράγγι της Σαμαριάς, για τους περισσότερους ανθρώπους που βιαστικά το διάβηκαν και πρόχειρα το χάρηκαν, είναι ένα σπάνιο τοπίο που νομίζουν πως με μια – δυο επισκέψεις του το γνώρισαν και αυτό ήταν όλο. Και όμως το φαράγγι αυτό, με τα αμέτρητα σημεία ενδιαφέροντος, και τα παρακλάδια του, είναι μια αστείρευτη πηγή μεγαλόπρεπης και άγριας ομορφιάς και μοιάζει με παραμυθένια κόρη που κάθε εποχή ντύνεται αλλιώτικα, έχει άλλη όψη και ομορφιά.
Σήμερα θα αναφερθώ στην πιο όμορφη και φανταχτερή όψη, αυτήν που έχει τον χειμώνα. Μέχρι τον χρόνο της παρακάτω περιγραφής, είχα βρεθεί ανάμεσα στα ιλιγγιώδη γκρεμνά και παρακλάδια της πάνω από πενήντα φορές. Ποτέ όμως δεν χάρηκα την απόκοσμη ομορφιά και αγριάδα, όπως μας παρουσιάσθηκε τον Φεβρουάριο του 1973, όταν μαζί με τον φίλο Νίκο Κεκάκη αποφασίσαμε να επιχειρήσουμε να την προσεγγίσουμε και να τη χαρούμε με άσχημες καιρικές συνθήκες.
Μείναμε Σαββατόβραδο στο περίπτερο του Ξυλόσκαλου και όλη τη νύχτα οι κεραυνοί, που ξέσκιζαν τα γκρεμνά και τις κορφές του Γκίγκιλου, και η εναλλαγή της χονδρής βροχής και της άγριας χιονοθύελλας που χτυπούσαν με ορμή τα παράθυρα, ήταν ένα απόκοσμο νανούρισμα. Ξημερώματα αρχίσαμε να κατηφορίζουμε το Ξυλόσκαλο και κοντά στον Άγιο Νικόλαο συναντήσαμε τους πρώτους αφρισμένους χείμαρρους που κατέβαιναν από τη χαράδρα του Ληνοσελιού, το Πεταχτένι φαράγγι και από κάθε αυλακιά στις πλευρές του Γκίγκιλου.
Συνεχίζοντας αντικρίζαμε συνέχεια ένα διαφορετικό φαράγγι, που κάθε γωνιά και βράχος του ήταν γεμάτα πρασινάδες και αγριολούλουδα. Αφήσαμε βιαστικά το χωριό της Σαμαριάς, που ήταν κυκλωμένο από τον χείμαρρο, για να προλάβουμε να περάσουμε τις Πόρτες πριν δυναμώσει και άλλο η καταιγίδα, όπως έδειχνε.
Η βροχή όμως χόντραινε απειλητικά και, φθάνοντας στα πρώτα στενώματα, στην περιοχή του Νερού της Πέρδικας, αντικρίσαμε μια γκρίζα αφρισμένη θάλασσα, που τα κύματά της χτυπούσαν στις ρίζες τις κατακόρυφες πλαγιές, μην αφήνοντας περιθώρια για να περάσουμε προς τα κάτω. Αποφασίσαμε έτσι να συντομεύσουμε την επιστροφή μας, γιατί συνέχεια η βροχή γινόταν όλο και απίστευτα πιο χονδρή και φθάνοντας πάλι στον οικισμό Σαμαριάς μείναμε άφωνοι.
Μέσα σε μια ώρα, μια απέραντη τρικυμισμένη θάλασσα είχε κατακλύσει τα πάντα μέχρι το ύψος πρόχειρης γέφυρας του χωριού που ήταν έρημο, γιατί και ο φύλακας το είχε εγκαταλείψει. Δεκάδες καταρράκτες κατέβαιναν με αφάνταστη ορμή από κάθε μικρή ή μεγάλη πτυχή των γύρω γκρεμνών ενώ από το Σιδερόπουλο και τον Καλόκαμπο κατέβαιναν φοβερά ποτάμια που έφερναν ξύλα, κορμούς δέντρων, μικρούς βράχους, που μέσα στην ορμή αυτή στριφογύριζαν σαν παιχνιδάκια.
Ο γραφικότερος καταρράκτης είχε δημιουργηθεί στην απέναντι από την Πηγή της Πέρδικας πλαγιά όπου το νερό “χτυπούσε” από ύψος περισσότερο από 300 μέτρα κάτω και δημιουργούσε σύννεφα από σταγονίδια, μια απόκοσμη ομίχλη. Κάναμε μια απόπειρα να περάσουμε το νερό, αφού ευτυχώς είχαμε δεθεί για ασφάλεια, αλλά στο πέρασμα από το χωριό προς την ανηφοριά η φοβερή δύναμη του νερού μας παρέσυρε προς στιγμή, αν και δεν είχαμε χωθεί σ’ αυτό περισσότερο από τριάντα πόντους. Έστω και σε αυτό το βάθος, η φοβερή δύναμη του νερού μπορεί να σε εξαφανίσει σε δευτερόλεπτα, ενώ, όταν σταματήσει η δυνατή βροχή, και η ροή από τους αμέτρητους καταρράκτες, μια ώρα μετά, μπορείς να κολυμπήσεις κιόλας στα ήρεμα πλέον νερά χωρίς κίνδυνο.
Ευτυχώς πράξαμε λογικά και με πολλή προσπάθεια γυρίσαμε στο χωριό και αναγκαστικά… διαρρήξαμε το δασικό φυλάκιο, όπου προσπαθήσαμε να στεγνώσουμε ανάβοντας φωτιά στον ανηφορά του με ότι ξύλινο βρήκαμε. Τσιτσιδωθήκαμε και με ραβδιά κρατούσαμε τα ρούχα πάνω από τη φωτιά που μισόκαιγε και στέγνωναν μέσα στην κάπνα, ώστε μετά την επιστροφή μας να τα πετάξουμε πλέον. Το σούρουπο μαζεύτηκαν κάτω από το παράθυρο του φυλακίου καμιά δεκαριά αγρίμια, ίσως για να μας συμπαρασταθούν σαν φίλοι μέσα σ’ αυτόν τον χαλασμό, ενώ προσπάθειές μας να λειτουργήσει το τηλέφωνο του φυλακίου δεν είχαν αποτέλεσμα.
Τη νύχτα, το τρομερό βουητό του νερού, που κυλούσε σχεδόν έξω από το φυλάκιο, και η λυσσασμένη θύελλα και το χαλάζι που χτυπούσαν στα παράθυρα δεν μας άφησαν να κοιμηθούμε και πολύ. Αυτό όμως που ήταν απόκοσμο και ανατριχιαστικό ήταν ο ήχος από τους κεραυνούς, που συνέχεια χτυπούσαν τις ψηλές γύρω κορυφές, και ιδίως τον Πρινιά, και που επαναλαμβανόταν ο ήχος αυτός, από αντήχηση, πλαγιά με πλαγιά, δεκάδες φορές. Ήταν σαν να γκρεμίζονταν χιλιάδες κενά σιδερένια βαρέλια από τις πλαγιές αυτές, σαν να γκρεμίζονταν οι ίδιες οι πλαγιές.
Σκεπτόμουνα εκείνη την ώρα πώς ζούσαν εδώ, σε παρόμοιες καταστάσεις, οι άνθρωποι της Σαμαριάς παλαιότερα και παρηγοριόμουνα.
Με το ξημέρωμα, η ορμή του νερού είχε λιγοστέψει και μπορούσαμε να μπούμε ως την μέση σ’ αυτό, ξεκινώντας για τον Άη Νικόλα.
Παρ’ όλα αυτά, στο μονοπάτι προς τα εκεί, από παντού κατέβαιναν ακόμη κάπως ορμητικά νερά, ενώ πιο πέρα συναντήσαμε την πρώτη ομάδα από τους φίλους συνορειβάτες των Χανιών που, βλέποντας τον χαλασμό, είχαν ξεσηκωθεί αποβραδίς μαζί με τους δικούς μας, για να τρέξουν σε βοήθεια, που υπολόγιζαν ότι χρειαζόμαστε. Με συγκινητική αυτοθυσία είχαν κατεβεί μεσάνυχτα στον Άη Νικόλα και περίμεναν να ξημερώσει για να προχωρήσουν, ενώ άλλοι παρέμεναν με οικείους μας στο Ξυλόσκαλο, όπου βλέποντας τι γίνεται κάτω μας είχαν για… πνιγμένους, ενώ πάλι στα γραφεία του Ορειβατικού άλλοι είχαν κινητοποιηθεί.
Φθάνοντας όλοι μαζί πάνω στο Ξυλόσκαλο, αντιμετωπίσαμε τη χιονοθύελλα που είχε ξαναρχίσει, και μετά από λίγο έκλεινε τον δρόμο, αλλά ήμασταν πλέον όλοι ασφαλείς.
Σήμερα, μετά από πενήντα χρόνια (πότε πέρασαν;), οι δύο συνοδοιπόροι φέρνουμε με νοσταλγία στο νου μας τις σπάνιες στιγμές της τόσο άγριας ομορφιάς που είχαμε την τύχη να ζήσουμε και να επιβιώσουμε και με ευγνωμοσύνη και συγκίνηση τους φίλους, που με τόση αυτοθυσία ήλθαν να μας βοηθήσουν. Σε αυτούς αφιερώνω αυτό το γραφτό.
