Το φιάσκο της βίας

Συνήθως στην Ελλάδα με τα ευφυή λογοπαίγνια προσπαθούμε να σκεπάσουμε την αλήθεια. Κι αν οι λέξεις είναι ο κόσμος μας, πρέπει να τους δώσουμε την ουσία που τους αξίζει.
Η βία είναι το μακρύ χέρι του πολιτικάντικου στρουθοκαμηλισμού. Αυτού που στριφογυρίζει ανηλεώς ανάμεσα στις γκαιμπελικές λέξεις και προσπαθεί (για να κρυφτεί!) να μας πείσει, ότι υπάρχει μια “κακή βία” και μια άλλη πταισματική (βρε αδελφέ!) ανεκτή, “καλή”. Αυτή που μας βολεύει δηλαδή κατά περίσταση ή κατά κομματική προτροπή.
Τούτη η ζωή, ξέρετε, δεν έχει αξία μόνο άμα είσαι “αριστερός”. Ούτε άμα είσαι σύμβουλος (χρύσανθοι δηλαδή) του κ. Σαμαρά…
Τούτη η ζωή έχει αξία, ανεξάρτητα από τις αυταπάτες μας, όταν εδράζεται στην ανοχή, στη συναντίληψη, στον πολιτισμένο διάλογο που βρίσκει βιώσιμες λύσεις. Η βία είναι το νεκροταφείο της Ιστορίας των πολιτισμένων λαών.
“Οι χθεσινοί τυχοδιώκτες” που έγραφε ο Καραγάτσης στον Συνταγματάρχη Λιάπκιν, για να καταδείξει ότι δεν πρέπει να συμπαρασύρει τη σκέψη μας η αγοραία σπέκουλα, ο θυμός, η μόδα μιας κοντοπόδαρης ανατροπής.
Κανείς λαός δεν πρόκοψε με νόθες έννοιες περί βίας. Ούτε με μισόλογα…
Οι λαοί προκόβουν όταν εργάζονται, όταν σκέφτονται, όταν δημιουργούν καλύτερες συνθήκες.