Φυγοπονία – οκνηρία σημαδεύουν τον νεοέλληνα

Κύριε διευθυντά,
οι Ελληνες εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα σκαρφίζονται πολλούς τρόπους για να γλυτώνουν ώρες εργασίας. Οποιος εργάζεται στο Δημόσιο έχει σίγουρα βιώσει περιστατικά δηλωτικά αυτής της φυγοπονίας και της οκνηρίας. Θ’ αναφερθώ σε δύο:
Περιστατικό πρώτο: Τις προάλλες ο απερχόμενος δήμαρχος γνωστού Δήμου κάλεσε όλο το προσωπικό του Δήμου τρεις ώρες πριν τη λήξη του εργασιακού ωραρίου στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου για να τους αποχαιρετήσει. Η συγκέντρωση κράτησε περίπου μια ώρα και μετά το πέρας της όλοι οι υπάλληλοι κλείσανε τα γραφεία και φύγανε γιατί κάποιος τους σφύριξε ότι ήρθε “σήμα” από “κάπου” να πάνε στα σπίτια τους! Θα μπορούσαν κάλλιστα, αν χαρακτηρίζονταν από υπευθυνότητα και εργατικότητα, να επιστρέψουνε στις δουλειές τους και να παραμείνουν εκεί μέχρι τη λήξη του ωραρίου· ο δε δήμαρχος όφειλε να καλέσει τους εργαζομένους σε συνάντηση μετά το σχόλασμα (γνώριζε όμως ότι δεν θα ερχότανε σχεδόν κανείς και αυτό θα αποτελούσε μια προσωπική ήττα γι’ αυτόν).
Περιστατικό δεύτερο: Σε σχολείο πάλι γνωστού Δήμου οι έκτακτες συνεδριάσεις του Συλλόγου Διδασκόντων πραγματοποιούνταν κατά τη διάρκεια του εργασιακού ωραρίου και μάλιστα κάποιες φορές παρατείνονταν πάνω της μισής ώρας, επίτηδες, με την εμμονή των συμμετεχόντων σε θέματα που θα μπορούσαν να είχαν λυθεί σε λιγότερο από πέντε λεπτά! Το ίδιο και με τα διάφορα τσιμπούσια ή τις γιορτές εξ αφορμής συγκεκριμένων γεγονότων (ονομαστικές γιορτές, αποκριές, κ.λπ.). Το ίδιο και με τις εκλογές για την ανάδειξη εκπροσώπων του συνδικαλιστικού οργάνου ή με άλλες “έκτακτες” συνεδριάσεις στις οποίες η συμμετοχή όλων των διδασκόντων του Νομού “κρινότανε” απαραίτητη.
Γιατί, λοιπόν, θα πρέπει όλες αυτές οι “συνάξεις” να πραγματοποιούνται μέσα στο εργασιακό ωράριο και όχι εκτός; Γιατί θα πρέπει να χάνονται πολύτιμες ώρες, ειδικά τώρα που είναι επιτακτική ανάγκη να αρχίσουν οι μηχανές της χώρας να ξαναλειτουργούν και να συνειδητοποιήσουμε ύστερα από λήθαργο δύο αιώνων περίπου, ότι θα πρέπει να δείξουμε υπευθυνότητα και να εργαστούμε άοκνα κι αγόγγυστα;
Είναι γνωστό όμως ότι οι Ελληνες δεν έχουν παιδεία εργασιακή, δηλαδή δεν έχουν μάθει ότι η κατάκτηση του όποιου αγαθού προϋποθέτει παιδεμό κι επώδυνη εργασία. Αντίθετα, απ’ τα μικράτα τους δείχνουν φυγοπονία κι οκνηρία γιατί διαπιστώνουν πρώτα μέσα στην οικογένειά τους και έπειτα στο σχολείο ότι μπορούν να “πετύχουν” όχι μόνον χωρίς ιδιαίτερο κόπο και μόχθο, αλλά κυρίως κοροϊδεύοντας κι εξαπατώντας.
Επομένως, όσοι νόμοι κι αν ψηφιστούν για την τιμωρία των επίορκων, ανεύθυνων ή οκνηρών δημόσιων υπαλλήλων (που τελικά όμως δεν θα ισχύσουν) κι όσες προτάσεις για αξιολόγηση κι αν γίνουν για τον έλεγχο της ποιότητας των υπηρεσιών που προσφέρουν (που απ’ ό,τι φαίνεται προτάσεις θα μείνουν και μακάρι να διαψευστώ), δεν βλέπω ν’ αλλάζει η στάση τους απέναντι σε αυτό που λέμε σοβαρή, υπεύθυνη και ποιοτική εργασία. Οσο για εκείνες τις εξαιρέσεις, για τις οποίες φουσκώνουν και καμαρώνουν όλοι, αυτές δεν μπορούν να παίξουν κανέναν ουσιαστικό ρόλο όταν οι τάσεις είναι καθοδικές!
Με τιμή
Κωνσταντίνος Κ.
Χατούπης