ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ τέλειωσα την προετοιμασία για την παρουσίαση του βιβλίου της φίλης μου της Αγγέλας Μάλμου “Ίγμα, η Ανατολή”, που έγινε χθες το βράδυ στο Πολιτιστικό Κέντρο της Μητρόπολης Κυδωνίας και Αποκορώνου (είχα τον συντονισμό της εκδήλωσης) να το δίλημμα! Να ετοιμάσω πρώτα τη βαλίτσα μου κι ύστερα να γράψω τα “πεταχτά” ή να γράψω πρώτα τα “πεταχτά” κι ύστερα να ετοιμάσω τη βαλίτσα μου;
ΔΕΝ ΔΥΣΚΟΛΕΥΤΗΚΑ ν’ αποφασίσω. Ας γράψω πρώτα τα “πεταχτά”, να μην έχω την έγνοια τους κι ετοιμάζω ύστερα, με την αναπαή μου (πόσες λέξεις δεν μου ’μαθε η μακαρίτισσα η μάνα μου!) ασχολούμαι με τη βαλίτσα. Να ’μαι, λοιπόν, με το μολυβάκι ανά χείρας και με το ποίημα του Ι.Α. Χαρκιολάκι “Ταξιδιωτικός σάκκος”, συνειρμικά, στο μυαλό μου. Εγώ ετοιμάζομαι για ταξίδι στην Αλεξανδρούπολη, όπου αύριο, Παρασκευή, θα παρουσιαστεί στο Δημοτικό Θέατρο της πόλης το βιβλίο μου “Τα Γράμματα της Παναγίας”, ενώ άλλοι…. Και γροθιές στο στομάχι οι στίχοι του ποιητή!
“Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ δεν είναι τόσο άσχημη όσο φαίνεται, είναι ακόμα χειρότερη”, έχει γράψει ο Σαράντος Καργάκος, εν είδει επιλόγου σ’ ένα κείμενό του. Ενα είδος αντίδοτου η μαντινάδα που μου έστειλε τις προάλλες ο φίλος μοναχός που δηλώνει λεξιπλόκος: “Τους ορφανούς και τους φτωχούς, τους ξένους πόνεσέ τους/ σαν του σπουργίτες στον χιονιά στα χέρια κράτησέ τους!”. “Η ΑΥΡΙΟΝ δεν είναι δική σου· ανήκει ακόμη εις τον Θεόν ή εις τον διάβολον”. Από τη “Χρυσή Διαθήκη” του Πολύβιου Δημητρακόπουλου. Ι.Α. ΧΑΡΚΙΟΛΑΚΙ, Μητροπολίτη Προικοννήσου, Πειραιάς: Μόνο ένας άνθρωπος με κρη(ι)τική ματιά, ένας οικουμενικός Ρωμιός της Ελληνοσύνης, που τυχαίνει να είναι και “ιππότης του Σταυρού” για να χρησιμοποιήσω μια φράση του Αγίου Ειρηναίου Γαλανάκη του Χριστιανού, όπως εσάς, και βέβαια με τη θεία δωρεά του ποιητικού ταλάντου, θα μπορούσε να εκφραστεί έτσι όπως εσείς εκφράζεσθε στις ποιητικές σας συλλογές (ποιητικά τολμήματα, τις λέτε) “Μετά βαθυτάτης υποκλίσεως” (Αθήνα 2010) και “Φρα-παιδιές ευκατάνυκτες” (Αθήνα 2013), που είχατε την καλοσύνη να μου στείλετε.
Σας ευχαριστώ εκ βαθέων και γιατί δίνετε την ευκαιρία στους αναγνώστες της στήλης να μεταλάβουν το σώμα και το αίμα της ποίησής σας, μια ποίηση ευαίσθητης ουσίας και ουσιαστικής ευαισθησίας. Πολλά κατάπολλα τα ευχαριστώ μου, βέβαια, και για τα τόσο αγαπητικά σας “σχόλια” σχετικά με τα δικά μου “ποιητικά τολμήματα” και τα “Γράμματα της Παναγίας”. ΟΤΑΝ ΟΙ Αιτωλοί πληροφορήθηκαν τη νίκη των Ρωμαίων εναντίον του Αντιόχου Γ’ στη Μ. Ασία (190 π.Χ.), επειδή φοβήθηκαν ότι θα ερχόταν και η δική τους σειρά, αποφάσισαν να στείλουν πρέσβεις στη ρωμαϊκή Σύγκλητο. Οι πρέσβεις όμως που στάλθηκαν συνελήφθησαν από τους Ηπειρώτες, οι οποίοι ζήτησαν τρία τάλαντα από τον καθένα ως λύτρα, για να τους απελευθερώσουν. Ολοι δέχτηκαν, εκτός από ένα που ονομαζόταν Αλέξανδρος και ήταν πολύ πλούσιος και πολύ φιλάργυρος. Ενώ, λοιπόν, οι άλλοι απελευθερώθηκαν, αυτός έμεινε στη φυλακή.
Όταν, ωστόσο, οι Ρωμαίοι πληροφορήθηκαν τη σύλληψη ανθρώπων που πήγαιναν να παρουσιαστούν στη Σύγκλητο, απαίτησαν την απελευθέρωσή τους, πράγμα που έγινε. Έτσι, ο Αλέξανδρος όχι μόνο ήταν ο μοναδικός που δεν πλήρωσε λύτρα, αλλά και έγινε αντικείμενο γενικής εκτίμησης για τη στάση του, που δεν οφειλόταν βέβαια σε πνεύμα αντίστασης, αλλά στη μεγάλη του φιλαργυρία. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”). “Ένας ταξιδιωτικός σάκκος./ Σακ βουαγιάζ επί το νεοελληνικότερον./ Περιεχόμενο: μια γερή δόση φιλότιμο,/ δυο χούφτες όνειρο,/ διπλά πτυχία, δυο – τρεις γλώσσες,/ ένα – δυο μάστερς, ένα διδακτορικό,/ μια ντουζίνα πορτοφαγώματα,/ δυο φιαλίδια συμπυκνωμένη πίκρα,/ άλλα δυο απεσταγμένη απογοήτευση,/ δυο μπουκαλάκια δάκρυα,/ το ένα για μύρο, το άλλο για after shave,/ λίγη ελπίδα σε κονσέρβα,/ δυο μπλουζάκια με τυπωμένη πάνω τους/ τη γαλανόλευκη και το γνωστό I love Greece/ και είκοσι πέντε χρόνια νιότης αρμυρής,/ έτοιμος γι’ αναχώρηση./ Για πού; Δεν έχει σημασία!/ Ιγγλετέρα, Γερμανία, Καναδάς ή Αυστραλία,/ όπου να ’ναι. Όποια πόρτα ανοίξει!/ Όποια πόρτα μας δεχτεί”. Το ποίημα “Ταξιδιωτικός Σάκκος” του Ι.Α. Χαρκιολάκι.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ! (petaxta.blogspot.com)
