ΚΑΙ… ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΚΑ, αλλά και… αεροπλανικά, μπορώ να χαρακτηρίσω τα σημερινά “πεταχτά” με την έννοια ότι κάποια απ’ αυτά γράφτηκαν στο αεροδρόμιο Αθηνών, όπου έφτασα απ’ τα Χανιά χθες το μεσημέρι, ενώ περίμενα την πτήση για Αλεξανδρούπολη, όπου απόψε το βράδυ παρουσιάζεται στο Δημοτικό θέατρο, το βιβλίο μου “Τα γράμματα της Παναγίας” και κάποια άλλα κυριολεκτικά… στον αέρα, όντας μέσα στο αεροπλάνο. Ενταξει, είναι και “αλεξανδροπουλίτικα”, αφού από την Αλεξανδρούπολη, σχεδίαζα εξαρχής να φύγουν μέσω φαξ…
ΑΝΟΙΓΩ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ. Να εκμεταλλεύεσαι τα διάκενα του χρόνου, να μια καλή συμβουλή. Και μη μου πείτε το γνωστό “δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις”, γιατί τη συγκεκριμένη εντολή, εν πολλοίς, την εφαρμόζω. Οπως, ωστόσο, εφαρμόζω, όσο γίνεται και την άλλη που λέει να μην περιμένεις την τελευταία στιγμή για να κάνεις αυτά που πρέπει να γίνουν. Κλείνω την παρένθεση.
“ΑΣ ΣΠΑΤΑΛΗΣΟΥΜΕ και λίγο χρόνο/ Δεν πειράζει/ Εκείνος μας σπαταλάει ολοκληρωτικά/ Χωρίς τύψεις”. Εκτός παρενθέσεως και σε άλλο μήκος κύματος, η ψηφίδα του Ιάσονα Ευαγγέλου (βλ. “Ψηφιδωτό” Δεύτερη σειρά”). Απόψεις! Ο ΑΠΟΗΧΟΣ της προχθεσινής παρουσίασης του βιβλίου της Αγγέλας Μάλμου “Ιγμα, η Ανατολή” της οποίας είχα τον συντονισμό, καλά κρατεί, ωστόσο. Από εκδήλωση σε εκδήλωση και βεβαίως από… χωρίου εις χωρίον. Από τα Χανιά στην Αλεξανδρούπολη, εν προκειμένω.
ΣΑΝ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΟ… απομεινάρι με βλέπουν να γράφω με το μολυβάκι μου στο τραπεζάκι του αεροπορικού καθίσματος. Κανένα πρόβλημα. Και πάνω στο γόνατο μπορώ να γράψω, αν παραστεί ανάγκη! ΑΛΛΟΝ ΚΑΙΡΟ αφήσαμε στα Χανιά φεύγοντας, άλλον συναντήσαμε… καθ’ οδόν για Αθήνα, άλλον στην Αθήνα και άλλον… καθ’ οδόν για Αλεξανδρούπολη. Από καιρού εις καιρόν “πετώντας” από τη μια άκρη της Ελλάδας, στην άλλη. Απ’ τα Χανιά στην Αλεξανδρούπολη.
ΔΕΝ ΧΤΥΠΗΣΕ στο… ψαχνό ο Α.Ο. Χανίων στον προχθεσινό του αγώνα εναντίον του Ηρακλή Ψαχνών στα περιβόλια για τα πλέι οφ. Κι εδώ που έφτασε λίγο δεν είναι, θα μου πείτε. Το περίσσιο φως, ωστόσο, το φως της Α’ Εθνικής εν προκειμένω δεν βλάφτει. “ΝΑ ΜΗΝ ξεχάσετε ποτέ πως στη ζωή θεμέλιο/ βάζετε όταν δίνετε και παίρνετε το γέλιο”. Το δεύτερο απ’ τα δύο δίστιχα που έστειλε στους φίλους του ο γνωστός τοις πάσι Παύλος (Παβλής) Πολυχρονάκης για να ευχαριστήσει τους φίλους του που του ευχήθηκαν για τα 75α γενέθλιά του. Και στα 100 σου, ωραίος και ακμαίος όπως είσαι, Παβλή!
ΔΕΔΕΑΓΑΤΣ (τουρκικά Dedeagas) μέχρι και το 1919 ονομαζόταν η Αλεξανδρούπολη. Η συγκεκριμένη ονομασία στα τουρκικά σημαίνει δέντρο του παππού (dede σημαίνει παππούς και agas σημαίνει δέντρο) και βασίζονται σε μια τοπική παράδοση ενός σοφού Δερβίση που πέρασε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στη σκιά ενός τοπικού δέντρου και τελικά θάφτηκε δίπλα σ’ αυτό. Η πόλη ιδρύθηκε το 1875 και στην αρχή ήταν ένα μικρό χωριό, αλλά σιγά – σιγά ο πληθυσμός της αυξήθηκε. Το 1913 κατά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο έμεινε για λίγο υπό ελληνική διακυβέρνηση, αλλά πέρασε στη Βουλγαρία με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου. Το 1920 με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ενσωματώθηκε στην Ελλάδα.
Τον ίδιο χρόνο με τον θάνατο του βασιλιά Αλεξάνδρου μετονομάστηκε σε Αλεξανδρούπολη. (Πηγή Wikipedia.gr) “Ο Κωνσταντίνος ο μικρός κι ο Αλέξης ο αντρειωμένος/ και το μικρο Βλαχόπουλο ο καστροπολεμίτης,/ αντάμα τρων’ και πίνουνε κι αντάμα τραγουδάνε,/ μαζί έχουν τους μαύρους τους στον πλάτανο δεμένους/ Του Κώστα τρώει τα σίδερα, τ’ Αλέξη τα λιθάρια,/ και του μικρού Βλαχόπουλου τα δέντρα ξεριζώνει./ Κι εκεί που τρώγαν κι έπιναν κι εκεί π’ χαροκοπιούνταν/ πουλάκι πήγε κι έκατσε δεξιά μεριά στην τάβλα/ Δεν κελαηδούσε σαν πουλί, δεν έλεε σαν αηδόνι,/ μον’ ελαλούσε κι έλεγε μ’ ανθρώπινη κουβέντα: Εσείς τρώτε και πίνετε και λιανοτραγουδάτε/ κι οι Τούρκοι κατεβήκανε στην Πόλη και ρημάζουν/ Πήραν του Κώστα τα παιδιά, τ’ Αλέξη τη γυναίκα,/ και του μικρού Βλαχόπουλου πήραν την αδελφή του”. Ακριτικό καθιστικό τραγούδι από την Ανατολική Θράκη (Τραγούδια και Χοροί της Θράκης με τον Χρόνη Αϊδονίδη).
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ! (petaxta.blogspot.com)
