Φύλλα φθινοπωρινά…

Είχε βρέξει, ένας χλωμός ήλιος έριχνε τις ακτίνες του στο απέναντι πεζοδρόμιο όταν κατιτί τράβηξε  την προσοχή της.
Περνά τον δρόμο και στέκει έκπληκτη μπρος σ’ ένα πολύχρωμο, φωσφορίζον χαλί που κάλυπτε σχεδόν όλο το μάκρος της ανηφόρας!
Κάνει να το πατήσει, μα διστάζει…
Σκύβει και το κοιτά με προσοχή…
Φύλλα!
Απλά φύλλα του Θεού που τα ’ριξε κάτω το φθινοπωρινό αεράκι, τα ράντισε η βροχή, τα θερμαίνει τώρα ο ήλιος και τους δίνει άλλη υπόσταση…
Τι ομορφιά της φύσης είν’ αυτή!
Ενας τάπητας με πολύχρωμα, πολύμορφα απομεινάρια των φυτών και των ψηλών δένδρων του διπλανού φράχτη, που λαμποκοπούν σαν βαρύτιμα πετράδια!
Πώς ν’ αντισταθείς στον πειρασμό ν’ ακουμπήσεις τη μαγεία που απλώνεται κάτω απ’ τα πόδια σου μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι;
Κατεβαίνει στο ρείθρο του δρόμου κι ακολουθεί τη διαδρομή του μέχρι την κορυφή του υψώματος!
Υστερα κατηφορίζει πάλι, με το μάτι να μην χορταίνει να κοιτά!
Κοιτά κι ευφραίνεται…
Να ένα μακρόστενο φύλλο, τα νεύρα του φίνες χρυσοκλωστές, τα δαντελωτά του τελειώματα σκέτο ασήμι!
Να άλλο ένα, κόκκινο σα φωτιά στο κέντρο, με καψαλισμένες λες τις καφετιές, ασύμμετρές του  άκρες…
Τι όμορφο όμως, που είναι κι ετούτο εδώ το πλατανόφυλλο που στο κέντρο του στέκουν τρεις δροσοσταλίδες που αντιφεγγίζουν μέσα τους όλη τη ομορφιά του κόσμου!
Προσεκτικά σηκώνει από κάτω μερικά και τα εναποθέτει ανάμεσα στις σελίδες του τετραδίου της. Επιστρέφοντας στο σπίτι τα κολλά στο εξώφυλλο ενός μπλοκ, φτιάχνοντας ένα απαστράπτον κολλάζ.
Που σύντομα όμως, έχασε τη λάμψη του!
Λίγες μέρες μετά έχασε και την ομορφιά του, καθώς τα φύλλα στέγνωσαν, ξεράθηκαν ολότελα, άρχισαν να φθίνουν και να σκορπούν σε κομμάτια…
Κάπως έτσι η μαγεία χάθηκε…
Το μπλοκ πετάχτηκε, έμεινε μόνο μια ανάμνηση…
Ξαφνιάσθηκε, λυπήθηκε πολύ τότε…
Αλλά βέβαια τώρα -δεκαετίες μετά- πολύ καλά το ξέρει, πως η λαμπερή ομορφιά των πραγμάτων είναι κι αυτή μια εντύπωση του λεπτού!
Ενα φευγαλέο της στιγμής συναίσθημα, που ρίχνει μια εφήμερη λάμψη ολόγυρα και χάνεται στο λεπτό, σαν όλα τα θαυμαστά, φθαρτά του κόσμου ετούτου…