«Φιλοκαλούμεν τε γάρ μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας» Περικλής στον “Επιτάφιο”

«Κάποτε στα βάθη ενός δάσους, υπήρχε ένα εργοστάσιο που κατασκεύαζε τρύπες. Τρύπες όλων των ειδών, στρογγυλές, οβάλ, τετράγωνες, βαθιές, ανάβαθες, μεγάλες, μικρές κ.λπ. κ.λπ.
Μια μέρα, φορτώνουν μια τεράστια νταλίκα, με μια μεγάλη παραγγελιά για μια μακρινή χώρα. Στον δρόμο την φρενάρει ένα φανάρι. Ανάβει πράσινο, ξεκινά απότομα και ένας μεγάλος γδούπος στρέφει το βλέμμα του νταλικέρη στον καθρέφτη. Η μεγαλύτερη και πιο ακριβή τρύπα είχε πέσει στο οδόστρωμα. Κάνει όπισθεν να την μαζέψει, πέφτει μέσα και η τεράστια νταλίκα χάνεται για πάντα. Από τότε, κανείς δεν άκουσε τίποτε γι’ αυτήν»
Αυτό το ροκ ανέκδοτο, μου ήρθε στο μυαλό, διαβάζοντας στα “Χαννιώτικα νέα” της Παρασκευής σελ. 34, το άρθρο – ποταμό ενός από τους καταληψίες της Rosa Nera, με τίτλο: “Δεν υπάρχει άλλος κόσμος, υπάρχει μόνο άλλος τρόπος να ζεις”. Βέβαια, πιο ταιριαστός τίτλος θα ήταν το “Αμπελοφιλοσοφίας το ανάγνωσμα – και όποιον πάρει ο χάρος”, αλλά τέλος πάντων. Περίτεχνοι (τάχα μου) ιδεολογισμοί τον οδηγούν, ανάμεσα στα άλλα, σε επίθεση στην Αρχαιολογία επειδή χαρακτηρίζει τη Μεραρχία ως «ιστορικό κτήριο» και εναντίον όλων εμάς των υπολοίπων, που τα χάφτουμε αμάσητα. Ακου, ιστορικό κτήριο, το “Παλάτι”, το “Κυβερνείο της Κρητικής Πολιτείας”, το έμβλημα της κυρίαρχης τάξης!… Ιστορικά είναι τα χαμόσπιτα των κυριαρχούμενων “υποταγμένων” φτωχών ανθρώπων, γιατί αυτοί δημιουργούν την Ιστορία. Τα υπόλοιπα είναι “ιστορικισμός”, επιφανειακή ανάγνωση της Ιστορίας(!!!).
Αφού κάνει σκόνη την Αρχαιολογία και όλους εμάς, τους υποταγμένους στον «νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό», αναλίσκεται να μας πείσει για την πλούσια σε απελευθερωτικές ιδέες και πρακτικές, ζωή των καταληψιών.
Δικαίωμά τους να στροβιλίζονται στα ιδεολογήματά τους, να πέφτουν μέσα και να χάνονται – όπως ο νταλικέρης. Δικαίωμά τους να φιλοσοφούν ή να αμπελοφιλοσοφούν, αρκεί να μας αδειάσουν την γωνιά, να εγκαταλείψουν την παλιά Μεραρχία και να στεγάσουν τους διαλογισμούς τους σε κάποιο δικό τους κτήριο, ιδιόκτητο ή νοικιασμένο. Ή ας τους παραχωρήσει τα δικά του γραφεία κάποιος θαυμαστής τους. Ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ π.χ., που τόσο έχει γοητευθεί από τους καταληψίες.
Αν και με τα ακατάληπτά τους, μάλλον για… ακαταληψίες μου φέρνουν.