Φιλοσοφία της Φύσης

«Εστι γαρ αρμονία πολυμιγέων ένωσις και δίχα φρονεόντων συμφρόνησις»

Η Μεγαλοχωρική Γεωμετρία του Χωροχρόνου είναι πολύπλοκη. Εάν πράγματι υπάρχουν περισσότερα του ενός Σύμπαντα, τότε οι άνθρωποι ζουν σήμερα σε μία ομαλή περιοχή ενός Σύμπαντος, του οποίου η διάμετρος είναι περίπου 20 δισεκατομμύρια έτη φωτός.

Σήμερα κυριαρχεί η άποψη ότι επιτυχή Σύμπαντα δημιουργούν πάρα πολλά Παιδιά – Σύμπαντα. Οι απόγονοι των Συμπάντων αυτών κληρονομούν από τους Γονείς – Σύμπαντα διαφορετικά είδη νόμων της Φυσικής, που μεταξύ τους λίγο διαφέρουν. Οι μεταλλάξεις, που οδηγούν στη δημιουργία περισσότερων μαύρων οπών, οδηγούν και στη γέννηση περισσότερων Απογόνων – Συμπάντων.
Μία περιοχή του χώρου με τόσο μεγάλη συγκέντρωση μάζας, ώστε η δύναμη της βαρύτητας να μην επιτρέπει σε οτιδήποτε να ξεφύγει από αυτήν, ονομάζεται “μαύρη τρύπα”. Μια μαύρη τρύπα είναι ένα αντικείμενο, το οποίο παραμορφώνει τον συνεχή χωροχρόνο τόσο πολύ, ώστε ακόμη ούτε το φως μπορεί να διαφύγει από την επιφάνειά του.
Η ουσία της εξωτικής μαύρης ύλης, που αποτελεί περίπου το 92% της ύλης που περιέχει ένα επίπεδο Σύμπαν, παραμένει ακόμη άγνωστη.
Ορισμένες ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η ύλη αυτή αποτελείται ίσως από ασθενώς αλληλοεπιδρώντα τεμαχίδια, που υπόκεινται μόνον στην επίδραση της δύναμης της βαρύτητας και της ασθενούς πυρηνικής δυνάμεως.
Το δικό μας Σύμπαν δημιουργεί δισεκατομμύρια άστρα και γαλαξίες από τη συνήθη ορατή ύλη του 8% της ολικής ύλης που περιέχει. Αυτό το Σύμπαν παρουσιάζει τα εξής χαρακτηριστικά:
α) Η ύλη του αποτελείται από άτομα, τα οποία αποτελούνται από κβαντοτεμαχίδια.
β) Τα κβαντοτεμαχίδια αυτά έχουν ιδιότητες κυμάτων.
γ) Αντιμάχονται εντός αυτού τέσσερις βασικές δυνάμεις.
δ) Εχει μια εξελισσόμενη χωροχρονική δομή.
ε) Περιέχει πλανήτες, άστρα και γαλαξίες.
στ) Τα συστήματα της Φυσικής εξελίσσονται εντός του σε καταστάσεις χαμηλής ενέργειας και μεγάλης αταξίας.
Τα αστροφυσικά του “στρατεύματα” βρίσκονται σε συνεχή αντιπαράθεση, χωρίς όμως ολοκληρωτικές νίκες.
Τα “στρατεύματα” αυτά καθοδηγούνται από:
1. τη δύναμη της βαρύτητος, 2. την ηλεκτρομαγνητική δύναμη, 3. την ισχυρή πυρηνική δύναμη, 4. την ασθενή πυρηνική δύναμη, 5. την εντροπία, 6. τη θερμοδυναμική.
Με αφορμή μια διάλεξή μου στο μάθημα της Θερμοδυναμικής πριν λίγα χρόνια στο Πολυτεχνείο Κρήτης αναφέρω ότι η ΕΝΤΡΟΠΙΑ περιέχει το μέγεθος της αταξίας ενός συστήματος της Φυσικής.
Αυτή σε ένα κλειστό σύστημα της Φυσικής δεν μπορεί να μειώνεται, δύναται όμως να παραμένει σταθερή, χωρίς να μεταβάλλεται κατά τη διάρκεια του χρόνου.
Διαδικασίες συνεπώς της Φυσικής που δεν παράγουν εντροπία δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον. Ολα τα συστήματα της Φυσικής στο Σύμπαν τείνουν προς μια κατάσταση ισορροπίας, που ανταποκρίνεται σε μια κατάσταση μέγιστης εντροπίας.
Στη θερμοδυναμική ισορροπία όλα τα μέρη ενός συστήματος της Φυσικής έχουν την ίδια θερμοκρασία, που σημαίνει ότι η εντροπία παραμένει σταθερή. Οταν συνεπώς το Σύμπαν αποκτήσει τη θερμοδυναμική ισορροπία, θα σταματήσουν όλες οι διαδικασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη εντός αυτού. Μια τέτοια όμως κατάσταση βρίσκεται ακόμη πολύ μακρυά. Η υποβάθρεια θερμοκρασία του Σύμπαντος μετράται σήμερα με 3 βαθμούς Κέλβιν ή 270 βαθμούς Κελσίου κάτω από το σημείο ψύξεως του ύδατος.
Το σημείο αυτό βρίσκεται διαμετρικά αντίθετο προς τη ζεστή θερμοκρασία της επιφάνειας των άστρων που κείται μεταξύ 4.000 και 40.000 βαθμών Κέλβιν.
Η ανισότητα αυτή της θερμοκρασίας στο Σύμπαν είναι η αιτία ροής της θερμότητας στον χώρο, από τους ζεματιστούς ήλιους προς τους πλανήτες που θερμαίνονται, όπως και ο δικός μας, με επιδράσεις στις καιρικές συνθήκες και την εξέλιξη της ζωής. Το Σύμπαν επιδρά σαν μια γιγαντιαία θερμοδυναμική μηχανή.
Εδώ τίθεται και το ερώτημα, πώς γίνεται δυνατή η ύπαρξη πολύπλοκων δομών στο Σύμπαν, όταν η εντροπία οφείλει πάντοτε να αυξάνεται, διότι αυτή αποτελεί ένα μέτρο για την αταξία ενός συστήματος; Η απάντηση είναι ότι, ενώ η ολική εντροπία του συστήματος οφείλει να αυξάνεται, η εντροπία ενός μέρους του συστήματος μπορεί να μειώνεται, με αποτέλεσμα να βρίσκεται αυτό σε απόλυτη τάξη.
Ένα αδιακόπως διαστελλόμενο Σύμπαν, ποτέ δεν θα αποκτήσει μια πραγματική θερμοδυναμική ισορροπία, διότι η θερμοκρασία του ποτέ δεν θα είναι σταθερή. Ο κλασικός “θερμοθάνατος” του Σύμπαντος απομακρύνεται. Όλο το δράμα της Φυσικής στο δικό μας Σύμπαν παίζεται στην αλληλεπίδραση της τάσης της βαρύτητας να έλκει τα πράγματα και να δημιουργεί δομές της Φυσικής και στην τάση της εντροπίας να επιδρά αντίθετα και να προσπαθεί να φέρει τα συστήματα Φυσικής σε κατάσταση αταξίας και να διαμοιράσει χωρικά σε μεγάλες αποστάσεις. Το πεδίο μάχης των δύο αυτών αστροφυσικών δυνάμεων στον Ήλιο μας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η ύπαρξη των αστροφυσικών συστημάτων οφείλεται συνεπώς στην ύπαρξη της βαρύτητας, που έλκει την ύλη. Στις μεγάλες δομές του Σύμπαντος ο ανταγωνισμός της βαρύτητας και της εντροπίας είναι καθοριστικός.
Μία νίκη όμως είναι προσωρινή και ποτέ τελική. Έτσι ποτέ δεν κλείνει ο κύκλος σχηματισμού αστροφυσικών υποδομών. Επιτυχείς σχηματισμοί αστροφυσικών υποδομών σημαίνουν νίκη της βαρύτητας, ενώ ατυχείς οφείλονται στην εντροπία. Το φαινόμενο της ζωής στον πλανήτη μας παρουσιάστηκε για πρώτη φορά πριν από περίπου 3 δισεκατομμύρια χρόνια, σε συνθήκες που τίποτε δεν προδίκαζε, ότι από απλές μονοκύτταρες ουσίες μπορούσε να προκύψει ένας υπέροχος και πολύπλοκος μοριακός μηχανισμός παραγωγής ζώντων όντων με περίπλοκες ζωικές δομές.
Σε μια χρονική περίοδο μεταξύ 10 και 20 εκατομμυρίων χρόνων έλαβε χώρα η δημιουργία όλων των μέχρι σήμερα γνωστών μορφών της ζωής. Σε σύγκριση με τη σημερινή ηλικία του πλανήτη μας των 4,6 δισεκατομμυρίων ετών η εξελικτική αυτή πορεία της ζωής μπορεί να θεωρηθεί αλματώδης. Οι πλανήτες (και τέτοιοι υπάρχουν στον γαλαξία μας μόνο, πάνω από 1 δισεκατομμύριο) προσφέρουν στη ζωή κατάλληλες “πατρίδες”.
Εξετάζοντας προσεκτικά τον άνθρωπο και τις άλλες μορφές της ζωής διαπιστώνουμε ότι αυτός αποτελείται από μια συγκέντρωση πρωτονίων, νετρονίων και ηλεκτρονίων και δη από το 1028 κβαντοτεμαχίδια ύλης, από τα οποία σχηματίζονται τα άτομα και τα μόρια, τα οποία με φανταστικά πολύπλοκες διαδικασίες σχηματίζουν τα κύτταρα, τρισεκατομμύρια των οποίων βρίσκονται στο ανθρώπινο σώμα.
Συνεπώς η καταγωγή του ανθρώπου βρίσκεται μέσα σε μια τυρβώδη κίνηση των στοιχείων του Σύμπαντος, από την οποία δημιουργήθηκε μια πρωταρχική συσσώρευση και συμπύκνωση ύλης σε μορφή ενός στοιχειώδους νέφους, το οποίο στη φάση αυτή στροβιλιζόταν, περιστρέφονταν και μετακινείτο έως ότου σχηματίσει την πλήρη χρυσή σπειροειδή έλικα, δηλαδή το συμπαντικό DNA. O άνθρωπος δεν είναι τίποτε άλλο από “σκόνη ενδογαλακτικού νέφους”. Οι πυθαγόρειοι Ώκελλος ο Λευκιανός και κυρίως ο Φιλόλαος, στην πραγματεία του “Περί του Παντός” ο πρώτος και στην πραγματεία του “Περί Ψυχής” ο δεύτερος εκφράζονται για το αιώνιο και το άφθαρτο του κόσμου, που περιέχει στην κοσμική ουσία του το συστατικό του “ΕΙΝΑΙ” του!

ΠΗΓΗ: 

Το άρθρο αποτελεί περίληψη του άρθρου “ΤΑ ΠΕΔΙΑ ΜΑΧΗΣ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΝ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ”, Δαυλοs αρ. 307, Αθηνα, σ. 21430-21438 που δημοσιευθηκε τον Νοεμβριο 2007, από τον δρ. Γεώργιο Χατζηθεοδώρου.