…Σαν τ’άσπρισαν οι κοσμικές οι καταιγίδες τα μαλλιά κι έγινε ο πρωτόγερος στην πίστα, το’ νιωσε πως βραδιάζει πια για κείνον. Βίωσε το μονόπρακτο που τέλειωνε, πλησίαζε την πίσω σκάλα στη σκηνή…
……Μια μέρα κράτησε ο ρόλος του κ’ ήταν η μέρα ίδια η ζωή του σε μια διαδρομή που κράτησε λίγες χρονοστιγμές, ίσαμε απ’ την μήτρα ως τον τάφο…
…Σαν έφτασε εις το στερνό σκαλί και πέρασ’ απ΄το φως εις το σκοτάδι, δεν το κατάλαβε πως έγινε κομπάρσος εις το μονόπρακτο της ταφικής της νύχτας με μόνο ρόλο εκείνο της σιωπής..
…Κι ήταν ο ρόλος του ασύμμετρα μακρύς σε σύγκριση με κείνον που΄χε παίξει στη ζωή, και τέλειωνε πανομοιότυπα με όλους: Στο γυρισμό της φύσης της χωμάτινης στη μάνα Γη, στο χώμα…
…Κι ο θιασάρχης, αδιάκοπα ετοίμαζε νέους κομπάρσους, να ροβολούν από τη μήτρα στη σκηνή να παίξουν στο μονόπρακτο μια μέρα, και ύστερα μονόδρομα, ανεπίστρεπτα, να μπουν και κείνοι στη σιωπή της νύχτας….
….Και πάνω ένας ήλιος καυτερός, έπαιζε το κρυφτό μ’ ένα φεγγάρι…
* Ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης είναι Γεωπόνος – Συγγραφέας, Μέλος της “Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων”
