“Fine line”

Το εξαιρετικό… το υπέροχο… το ασύλληπτο… Έννοιες που συνυπήρχαν στα δρώμενα που παρακολουθήσαμε στον προμαχώνα San Salvatore στις 8.30 το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στο πλαίσιο του 9ου International Contemporary Dance Festival. Τίτλος της δράσης αυτής, μιας εκ των πολλών που έχουν διαδραματιστεί αυτές τις μέρες του φεστιβάλ χορού, ήταν το Fine Line: λεπτή γραμμή, όριο.
Βρεθήκαμε αρκετοί εκεί, στο σούρουπο, στον προμαχώνα San Salvatore. Στην είσοδο επτά κορίτσια, οι έφηβες της σχολής ΣΥΝΚΙΝΗΣΗ της Σοφίας Φαλιέρου, να φτιάχνουν με το σώμα τους σχηματισμούς με σπάγκους. Η θύμησή μου αστραπιαία με γύρισε χρόνια πίσω όταν μικρά παιδιά παίζαμε με τον σπάγκο που με τα χέρια σχηματίζαμε διάφορα σχήματα.
Τα χέρια μας τα αντικατέστησαν τα κορμιά των κοριτσιών. Ύψωναν τα σχοινιά, τα έμπλεκαν, τα άνοιγαν, τα κατέβαζαν και δημιουργούσαν διόδους που από αυτές περάσαμε όλοι προσεκτικά για να βρεθούμε στον υπέροχο χώρο του προμαχώνα. Χώρος μιας άλλης εποχής, όταν οι Ενετοί αφήνουν μέχρι σήμερα τον πολιτισμό τους με τα πανύψηλα επιβλητικά τείχη τους, εμπόδιο για τους θαλασσινούς επιδρομείς.
Φώτα δημιούργησαν μία περίεργη αίσθηση. Μουσική σε μετέφερε σε άλλον κόσμο. Επτά γυναικείες φιγούρες που το κορμί τους ασταμάτητα έστελνε μηνύματα. Δημιουργούσε συναισθήματα, άφηνε κάποιες απορίες και ερωτηματικά.
Χορός με προσωπίδες που σε μετέφεραν νοερώς σε κάποιες τελετές για την εξευμένιση ίσως κάποιας θεϊκής ύπαρξης. Κεράσματα που ίσως έδειχναν τη δοτικότητα. Καθαρισμός με καθάριο νερό του σώματος που ίσως παραπέμπει στην εξυγίανση της ψυχής και του σώματος. Χτένισμα των μαλλιών, συμβολισμός του κάλους της γυναικείας φιλαρέσκειας.
Ζευγάρια στο χορό να συνυπάρχουν ή να απωθούνται. Συμπλέγματα κορμιών με απόλυτα αλάνθαστο συγχρονισμό. Έκφραση τελειότητας. Κανένα κορμί δεν σταμάτησε, κανέναν κορμί δεν ξέφυγε, κανένα κορμί δεν κουράστηκε. Όλα μαζί ζούσαν, ανέπνεαν, κινιόταν στο χώρο, εκστασιασμένα σαν να ήταν μόνα τους. Σαν να μην υπήρχαμε εμείς εκεί. Δεν μας έβλεπαν. Ήταν σε άλλο κόσμο. Έναν κόσμο χαρούμενο, αγνό, ανιδιοτελή, ελεύθερο, ιδανικό, ευτυχισμένο. Έναν κόσμο κατακόκκινο. Φωτεινό. Πήραν κόκκινο χρώμα με τα χέρια τους και έβαψαν με απαλές, ήρεμες κινήσεις τα πρόσωπά τους, τα κορμιά τους. Ζωγράφισαν όλο το κορμί τους δείχνοντας ότι μπορούν να κάνουν οτιδήποτε με το σώμα τους. Να χαρούν, να δώσουν χαρά, να αλλάξουν διάθεση, να αλλάξουν τον πλανήτη όλο.
Αυτά τα υπέροχα κορίτσια ήταν: η Αντωνία Κάρμεν, κ Κουρκουνάκη Μαριάννα, η Λαζαρίδου Λητώ, η Λαμψακινού Σαμπίνα, η Μιχαήλ Μαριάντα αγαπημένη μου εγγονή, η Ρεϊζάκη Μαργαρίτα και η Φραντζεσκάκη Ελευθερία. Οι χορογραφίες ήταν της Χριστίνας Στρουμπάκη.
Συγχαρητήρια στα κορίτσια, το “Fine Line” η “η λεπτή γραμμή” – “το όριο” υπάρχει πάντα στη ζωή μας. Προσπαθούμε να την τελειοποιήσουμε, να φθάσουμε στο όριο της κάθε προσπάθειας, της αντοχής, της υπομονής, της εκπλήρωσης ενός στόχου. Εσείς κορίτσια μου, πετύχατε τη “λεπτή γραμμή” να την δώσετε με το σώμα σας και με την ψυχή σας. Μπράβο σας. Μπράβο στις δασκάλες σας, μπράβο στους γονείς σας. Να σας χαίρονται. Να χαρίζετε σε όλους αυτούς την ικανοποίηση της δημιουργίας και σε εμάς τέτοιες υπέροχες στιγμές.