“ΦΛΕΞΙΚΟΥΡΙΤΙ”

Η συζήτηση για το εργασιακό δίκαιο, να γίνει “σύγχρονο” στις προκλήσεις του 21ου αιώνα, έχει ξεκινήσει αφ’ ότου ο Καγκελάριος Σρέντερ είχε μεθοδεύσει ένα πακέτο μέτρων, που θα ολοκληρώνετο το 2014 μαζί με κάποιον της λεγόμενης τότε “Επιτροπής Σοφών” τον Πέτερ Χάνς. Και τούτο για να υπάρχει εργατική ευελιξία και ασφάλεια. Από την εποχή της Συνθήκης του Μάαστριχτ κι ύστερα οι εργαζόμενοι, έπρεπε από “δύσκαμπτοι”, που ήσαν, να γίνουν “ελαστικοί”, δηλαδή να είναι σε ετοιμότητα ανά πάσα στιγμήν, να βοηθηθεί ο καθένας, ο έχων και ο κατέχων, όχι μόνο να διατηρήσει τα κέρδη του αλλά και να τα αυξήσει.
Οι γλωσσοπλάστες των Βρυξελλών ειδικευμένοι να συνενώνουν λέξεις σε μία και να αποδίδουν νοήματα, η ερμηνεία των οποίων απαιτεί επισταμένη και σε βάθος εντρύφηση, εφηύραν τον όρο “Flexicurity” μεθερμηνευόμενου ως “ευελιξιασφάλεια” από το Feexibility (ελαστικότητα) και Security (ασφάλεια). Τούτο είναι η μεγαλύτερη απειλή για τους εργαζομένους, διότι σε βάθος χρόνου τείνει να καταργηθεί το καθεστώς τής μονιμότητος, αρχής γενομένης απ’ τον Ιδιωτικό και περατούμενης στον Δημόσιο τομέα. Ηταν απαίτηση της Κομισιόν και ο κεντρικός άξονας των συζητήσεων κατά τη διάρκεια της αυστριακής, της φινλανδικής και της γερμανικής προεδρίας.
Τώρα πώς συνδυάζεται η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων με την προστασία, “δήθεν” της εργασίας, είναι αξιοπερίεργο και συνάμα προκλητική κοροϊδία. Χρειάζονται, λέει, μια ευέλικτη αγορά εργασίας, που θα αντιδρά άμεσα, «να προσφέρει στους εργαζόμενους ασφάλεια»!! Πρόκειται για επιτυχία του νεοφιλελευθερισμού, που πλήττει την εργατική τάξη τα τελευταία χρόνια, για να υπάρξει εξισορρόπηση ανάμεσα στην ανταγωνιστικότητα και στην κοινωνική υποχρέωση, που έχουν οι χώρες της ευρωζώνης απέναντι στους πολίτες.
Ομως έπρεπε να υπάρχουν αποχρώντες λόγου, να συνηγορήσουν στην εφαρμογή του μέτρου. Ως αδύνατος κρίκος επελέγη η Ελλάδα με πρωθυπουργό τον Γεώργιο τον Β’ Παπανδρέου τον Γ’.
Επροκάλεσαν καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης και κατασκευάσαν την Τρόϊκα με το Δ.Ν.Τ. να κυριαρχεί επειδή κατείχε μηχανισμούς και εμπειρία σε τέτοιες κρίσιμες περιπτώσεις. Υπήρξαν αδυναμίες του σχήματος με λάθη λειτουργίας παραδεδεγμένα, πλην όμως έπρεπε να προχωρήσει το σύστημα μείωσης του κατώτατου μισθού και στην Ελλάδα στο βαθμό που ήταν μειωμένος σε άλλες χώρες της ευρωζώνης όπου ήταν μικρότερος αυτού της Ελλάδας.
Ζούμε τα εργασιακά σ’ όλη τους την έκταση, με απολύσεις, με κατάργηση επιδομάτων, συρρίκνωση αποδοχών με καθιέρωση υπογραφής ατομικών συμβάσεων και “δίχτυ ασφαλείας”, τα 586 ευρώ κατώτατο μισθό, αναπροσαρμοζόμενο με πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου!! Και όσοι αρνούνται τους ανοίγουν πόρτα εξόδου. Ακολουθούμε πλησίστιοι στη ρότα που φτιάξαν τα μνημόνια ΙΙ και ΙΙΙ υπέρ των εργοδοτικών συμφερόντων.
Η εφεύρεση των μεταρρυθμίσεων αυτών σκοπό έχει να μην υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις, ελεύθερος κοινωνικός διάλογος εργαζομένων και εργοδοτών, διαιτησία και αποζημιώσεις. Ολα καταργούνται σιγά – σιγά με το πείραμα “φλεξικιούριτι” μονομερώς, για να μετατραπούν οι χώρες όχι μόνο της Νότιας Ευρώπης, αλλά και οι υπόλοιπες σε εργοδοτικούς παραδείσους επιχειρηματικών ασυδοσιών.
Το προσεχές μέλλον η “ευελιξιασφάλεια” θα έχει μεριμνήσει πλήρως την απορρύθμιση της εργασιακής ισορροπίας αφού θα ’χει καταργηθεί πλήρως το “μεσαιωνικό” καθεστώς της μονιμότητας.
Η “ελαστική απασχόληση” θα είναι η κεντρική κατεύθυνση, που θα ’χει να πάρει η κυβέρνηση, η οποία μαζί με τις άλλες σκοτούρες της θα πέφτει σε αντιφάσεις, αφού θα υφίσταται μια αλληλοϋπονόμευση ακόμη και μεταξύ κυβερνητικών.
Γι’ αυτό αναζητά διεύρυνση της πλειοψηφίας της.