Ι.-ΜΕ ΤΗΝ ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής σε ΑΕΙ-ΤΕΙ φέτος, νωρίτερα από κάθε άλλη χρονιά, δόθηκε τέλος στην αγωνία των υποψηφίων φοιτητών και των οικογενειών τους. Κλείνει ο ένας κύκλος αγωνίας, για να ανοίξει ο άλλος, αυτός της εξεύρεσης κατοικίας.
ΣΤΙΣ περιπτώσεις μάλιστα που η σχολή εισαγωγής δεν βρίσκεται στην πόλη της οικογενειακής εστίας, το δίλημμα για πολλούς φοιτητές και γονείς είναι αν θα πάνε στη σχολή εισαγωγής τους -συνήθως σε απόμακρες περιφέρειες- ή θα επιλέξουν τον δρόμο της ξενιτιάς! Διότι, αν υποθέσεουμε, με τους πιο συντηρητικούς υπολογισμούς, πως για μια γκαρσονιέρα απαιτείται ενοίκιο 350-400 ευρώ (εδώ στα Χανιά), ο νέος φοιτητής για να φάει, να ντυθεί, να μελετήσει ή να αγοράσει βιβλία, να βγει έξω, δεν θα χρειαστεί άλλα 900 ευρώ μηνιαίως; Με τα ίδια περίπου λεφτά δεν θα μπορούσε κάλλιστα να σπουδάσει στο εξωτερικό μένοντας σε ένα πανεπιστημιακό campus και έχοντας τα πάντα;
ΙΙ.-ΣΤΗ χώρα μας η κρατική μέριμνα για ανεύρεση ή παροχή φοιτητικής στέγης είναι ανύπαρκτη. Από τη μια η τουριστική περίοδος (θεωρητικά λήγει τέλη Σεπτεμβρίου), από την άλλη η “μάστιγα” των airbnb, καθιστούν την κατοικία -όχι μόνο για φοιτητές, αλλά και για “νομάδες” εκπαιδευτικούς ή πρωτοδιόριστους δημόσιους υπαλλήλους- είδος εν ανεπαρκεία. Έτσι, η συνεχής αύξηση τιμής των υπό ενοικίαση διαθέσιμων σπιτιών κι ο μειωμένος αριθμός τους, αποτελούν έναν εκρηκτικό συνδυασμό εν πολλοίς απαγορευτικό για τα πτωχά βαλάντια.
ΔΕΝ είναι, λοιπόν, λίγοι αυτοί που σκέφτονται να μοιραστούν το κόστος μιας φοιτητικής στέγης- δυάρι ή τριάρι- κοντά στις σχολές τους ή σε στάσεις μετρό. Η συγκατοίκηση δυο ή τριών ατόμων (διαδεδομένη στο εξωτερικό), αν και ως νοοτροπία δεν είναι ενταγμένη ακόμη στην ελληνική κοινωνία, αποτελεί μια αναγκαστική επιλογή σήμερα. Μια άλλη επίκαιρη παράμετρος που λαμβάνεται υπόψη στην εξεύρεση φοιτητικής στέγης είναι η ενεργειακή κατάσταση του διαμερίσματος, αφού ο τρόπος κι ο τύπος θέρμανσης είναι απ’ τα σημαντικότερα κριτήρια επιλογής, λόγω κλιματικής αλλαγής.
ΕΝ ΠΑΣΗ περιπτώσει, νομίζουμε πως τα ίδια τα Πανεπιστήμια θα πρέπει να σχεδιάσουν μεγάλα campus για τους φοιτητές τους, στους χώρους τους ή εκτός των Πανεπιστημίων. Η δε πολιτεία να συνδράμει γενναία ενισχύοντας αυτές τις προσπάθειες, τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις. Κανένα έξοδο για την παιδεία δεν είναι και δεν πάει χαμένο…
