Θα ’πρεπε άραγε να ψάχνω ως άνθρωπος αιτίες που να δικαιολογούν τον θάνατο αθώων;
Αδυνατώ να ζήσω σε αυτόν τον κόσμο!
Πρέπει να επιβιώσω, να συνηθίσω· στις ορέξεις, στις διαστροφές, στις παράλογες απαιτήσεις των διαφεντευτάδων τούτου του κόσμου!
Να μάθω να αποδέχομαι το κλάμα του πόνου, της απόγνωσης, της ψυχής! Να παρακολουθώ και να μην “σπάω” μπρος στα διαμελισμένα σώματα από σφαίρες και βόμβες που φτιάχνουν άνθρωποι ανθρώπους να σκοτώσουν!
Κι οφείλω να μαθαίνω να συνεχίζω τη ζωή μου -όσο αυτό μου επιτρέπεται- καθώς οι πόλεμοι και οι συμφορές συμβαίνουν τόσο κοντά, τόσο μακριά από τον χώρο μου!
Για να αναθρέψω το μέλλον -το όποιο μέλλον- να διασφαλίσω ακόμη μία ημέρα αυριανή πάνω σε τούτον τον πλανήτη!
Κάπως… έτσι νιώθω!
Κάπως ζωντανός βρίσκομαι απέναντί σου άνθρωπε· επιχειρώντας να ψάχνω αιτίες που να δικαιολογούν τον θάνατο αθώων!
Γιατί προσπαθώ να λάβω από τη δική σου σοφία -συ είσαι γνώστης καλύτερος από εμένα· και μου επεξηγείς πως, ναι αθώα παιδάκια πρέπει να χάσουν τη ζωή τους για να μπορέσουμε εμείς να συνεχίσουμε τον όποιο αγώνα μας σε τούτη τη ζήση! Για να μπορέσουμε
-και με αυτή τη συνθήκη – σύμβαση- να υποταχθούμε στη μοιραία φύση μας, να συνηθίσουμε το Κακό που διαφεντεύει τον κόσμο!
Γιατί τούτη η αέναη μάχη μεταξύ καλού και κακού, ποτές της δεν θα πάψει! Κι όλοι οι θάνατοι παιδιών και αθώων είναι -και αυτοί μεταξύ άλλων- λάδι στη μηχανή του χρόνου του άχρονου!
Διαπιστώσεις που ίσχυαν πριν από εμάς, που θα ισχύουν και μετά από εμάς!
Αδυνατώ να ταχθώ υπέρ της δικαιολόγησης του σκοτωμού, της σφαγής, της καταστροφής του βιος του οποιουδήποτε ανθρώπου!
Κι ο ξεριζωμός, η προσφυγιά, ο παιδεμός, μια ατέρμονη κατάσταση της ίδιας μοίρας… των λαών!
Ολα αυτά με κάνουν να νιώθω πως δεν ανήκω σε τούτη τη ράτσα που λέγεται άνθρωπος, κι ας ξέρω πως είμαι ένας σαν κι εσέ, κι ας ξέρω πως όσο κι αν θα το επιθυμούσα δεν το μπορώ να απεκδυθώ της ανθρώπινής μου φύσης!
