Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Το ψάλλει με την θεία της φωνή εκείνη,
όταν στους ώμους της απλώνει την γαλήνη
σαν φόρεμά της ο καιρός ο θερινός.
…χαρά σε παίρνει
και σε μεθά, και σε υψώνει την καρδιά.
Κι αν είσαι νέος, μες στες φλέβες σου θα τρέξει
της θάλασσας ο πόθος, θα σε πεί μια λέξι
το κύμα απ’ τον έρωτά του, και θα βρέξει
με μυστική τον έρωτά σου μυρωδιά.
Ένα απόσπασμα από το ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη με τίτλο
“Φωνή απ’ την θάλασσα”. Τι όμορφος τίτλος για να στολίσει τη φαρέτρα της
τουριστικής μας καμπάνιας αυτή τη δύσκολη στιγμή! Αλλά μη θεωρηθεί, ότι
θα αρκούσε να απευθύνεται μόνο στη διάπυρη επιθυμία των καταπιεσμένων
από τη συγκυρία Ευρωπαίων, να φύγουν για διακοπές, να ξεσκάσουν.
Κυρίως θα έπρεπε να εξάρουμε το “ιαματικό” στοιχείο, που αναδύεται από
τη θάλασσα κάποιο δροσερό πρωινό, ή ένα γαλήνιο ηλιοβασίλεμα. ‘Οχι τόσον
εκείνο που καλύπτει και αναφέρεται στην ψυχολογική ανάγκη, όσον αυτό που
αφορά τη σωματική. Να ρθεί ο κόσμος και να τρέξει στις θάλασσές μας
λυτρωτικά (σαν να καίγεται από την άμμο στα γυμνά του πέλματα), να βουτήξει
και να ξαναγεννηθεί.
Και το κυριότερο: Να κάνουν κάποια μπάνια, να θωρακίσουν έτσι, κάπως,
την υγεία τους απέναντι στον δύσκολο χειμώνα που ακολουθεί.
