Το πρώτο, αλλά και το έβδομο και τελευταίο παγκόσμιο πρωτάθλημα στη Φόρμουλα 1 του Μίκαελ Σουμάχερ, ο δεύτερος τίτλος κατασκευαστών για τη Mercedes έπειτα από 60 χρόνια, ο μοναδικός οδηγός αγώνων μοτοσυκλέτας που κατέκτησε και τίτλο στη Φόρμουλα 1, ο ένας και μοναδικός τίτλος του Έμερσον Φιτιπάλντι, ο τελευταίος τίτλος για τον Νίκι Λάουντα, ο θάνατος του μεγάλου βραζιλιάνου Αϊρτον Σένα και ο δεύτερος τίτλος για τον Λιούις Χάμιλτον είναι τα πιο ενδιαφέροντα γεγονότα που συνέβησαν τις χρονιές με τον αριθμό “4”, ο οποίος εμφανίστηκε επτά φορές στα 65 χρόνια διεξαγωγής του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Φόρμουλα 1.
(10 αγώνες): Η “πρώτη” της Mercedes και ο δεύτερος τίτλος του Φάντζιο
Ο Αργεντινός Χουάν Μανουέλ Φάντζιο κατάκτησε, όχι εύκολα, τον δεύτερο παγκόσμιο τίτλο του οδηγώντας τα “ασημένια βέλη” της Mercedes, τα οποία ήταν μεν ισχυρά, αλλά όχι αήττητα. Οι αλλαγές που έγιναν εν όψει της σεζόν του 1954 ήταν άκρως σημαντικές: ο Αλμπέρτο Aσκάρι εγκατέλειψε αιφνιδιαστικά τη Ferrari για τις μεγαλύτερες αποδοχές που του προσέφερε ο Βιτσέντζο Λάντσια και η ομώνυμη εταιρεία του. Ηταν μια άκρως λανθασμένη απόφαση, καθώς η νέα Lancia D50 που προγραμμάτιζε ο Βιτόριο Γιάνο, ο ιδιοφυής πρώην σχεδιαστής της Alfa Romeo ήταν έτοιμη μόλις στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς κι έτσι ο Ασκάρι έχασε μία σεζόν στην οποία θα μπορούσε να διεκδικήσει τον τίτλο με αξιώσεις. Η δεύτερη μεγάλη αλλαγή αφορούσε φυσικά, τους κανονισμούς με την επιστροφή σ’ αυτούς της… Φόρμουλα 1 με μικρότερους, όμως κυβισμούς: 2,5 λίτρα για τους ατμοσφαιρικά κινητήρες και 750 κ.εκ. για τους υπερτροφοδοτούμενους. Η τρίτη μεγάλη αλλαγή αφορούσε το ντεμπούτο της Mercedes Benz στην F1 έπειτα από τις μεγάλες προπολεμικές επιτυχίες της φίρμας της Στουτγκάρδης με την SSK αρχικά και με τις W125 και W154 αργότερα. Αυτήν τη φορά το “όπλο” της Mercedes, της οποίας ο αγωνιστικός προϋπολογισμός δεν είχε ανώτατο όριο, ήταν η 8κύλινδρη W196, σχεδίασης του Φριτς Νάλινγκερ εξέλιξης του Ρούντολφ Ουλενάουτ και υπό τη γενικότερη επίβλεψη του Αλφρεντ Νοϊμπάουερ. Η W196 έτρεξε σε δύο εκδόσεις: Μία με καλυμμένους τροχούς με κορυφαία αεροδυναμική απόδοση και μία με ακάλυπτους για πιο τεχνικά σιρκουί. Η Mercedes έκανε το ντεμπούτο της στον 3ο αγώνα. Ο Φάντζιο σοφά αποφάσισε να τρέξει δύο πρώτους αγώνες με τη νέα Maserati την περίφημη 6κύλινδρη 250 F.
(10 αγώνες): Πρώτος τίτλος για τον Σέρτις με Ferrari
Ο Τζον Σέρτις έγραψε ιστορία, καθώς έπειτα από 7 τίτλους στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μοτοσικλετών (4 στα 500 κ.εκ. και 3 στα 350 κ.εκ.) κατέκτησε και τον τίτλο στη Φόρμουλα 1 με Ferrari! Κανένας δεν επανέλαβε ποτέ αυτόν τον άθλο. Ο Σέρτις πήρε τον τίτλο από τους Γκρέιαμ Χιλ και Τζίμι Κλαρκ στον τελευταίο αγώνα – θρίλερ στο Μέξικο Σίτι. Οι ελπίδες της Ferrari αναπτερώθηκαν το 1964, καθώς ο νέος V8 κινητήρας ταίριαξε καλά με το σασί, που (με τον κωδικό 156 “Aero”) είχε αφήσει καλές υποσχέσεις το 1963. Η Lotus είχε έτοιμη τη ΜΚ33, εξέλιξη της ΜΚ25 και ο Πίτερ Αράντελ ήταν ο νέος ομόσταυλος του Κλαρκ. Οι Χιλ και Γκίνθερ παρέμειναν στην BRM, που είχε έτοιμο ένα τροποποιημένο μονοθέσιο, ενώ η Cooper προσπάθησε απεγνωσμένα να παρακολουθήσει τη νέα τεχνολογία των μονοκόκ πλαισίων, τροποποιώντας ένα σασί από την F3.
(15 αγώνες): Φιτιπάλντι και McLaren
Το 1974 είχαμε την πιο σκληρή και αμφίρροπη μονομαχία για τον τίτλο, μεταξύ της McLaren-Ford του Εμερσον Φιτιπάλντι και της Ferrari των Κλέι Ρεγκατσόνι και Νίκι Λάουντα με τελικούς νικητές τους πρώτους μόλις στον τελευταίο αγώνα. Οι μετακινήσεις οδηγών ήταν πάρα πολλές: ο Φιτιπάλντι πήγε στη McLaren μαζί με τις χορηγίες των Marlboro και Texaco, που πλαισίωσε τον Χιουλμ και τον Μάικ Χέιλγουντ (ο τελευταίος με την υποστήριξη της Yardley). Ο Ιξ πέρασε από τη McLaren στη Lotus, ενώ ο Κεν Τίρελ προσέλαβε τον φέρελπι Τζόντι Σέκτερ και τον Γάλλο άσσο Πιέρ Ντεπαγιέ. Ο Πίτερ Ρέβσον έφυγε από τη McLaren για να περάσει στη Shadow, μαζί με τον ταλαντούχο Γάλλο, Ζαν Πιέρ Ζαριέ. Η ομάδα του Γκρέιαμ Χιλ πέρασε από τα σασί της Shadow σ’ αυτά της Lola, ενώ ο Λόρδος Χέσκεθ κατασκεύασε τα δικά του μονοθέσια για τον Τζέιμς Χαντ. Η BRM έλαβε χορηγία από τη γαλλική Motul και είχε οδηγούς τους Μπελτουάζ, Πεσκαρόλο και Μιζό. Η καριέρα του “αιώνιου γκαντέμη” Κρις Εϊμον έλαβε την κατιούσα, καθώς προσπάθησε, αποτυχημένα, να τρέξει με δικό του μονοθέσιο. Οι μεγαλύτερες αλλαγές έγιναν στη Ferrari, με την επαναφορά του Μάουρο Φοργκέρι στην τεχνική ηγεσία (ήταν “υπ’ ατμόν” για μικρό διάστημα το 1973), ο οποίος είχε έτοιμη την τελευταία εξέλιξη της 312 Β3. Ο Ρεγκατσόνι επέστρεψε από την BRM, φέρνοντας από εκεί και τον Νίκι Λάουντα (τον πρότεινε στον Εντσο Φεράρι).Ο τίτλος που κατέκτησε ο Φιτιπάλντ ήταν ο μοναδικός στη πολύχρονη παρουσία του στη Φόρμουλα 1.
(18 αγώνες): Εβδομος τίτλος για Σουμάχερ
To πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1 για το 2004 ήταν το 55ο. Συνολικά διεξήχθησαν 18 αγώνες και έλαβαν μέρος 10 ομάδες. Παγκόσμιος πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Μίκαελ Σουμάχερ για έβδομη φορά στη καριέρα του με 13 νίκες αριθμό ρεκόρ, ενώ το πρωτάθλημα κατέκτησε η ομάδα της Ferrari.
(16 αγώνες): Τρίτο πρωτάθλημα για τον Νίκι Λάουντα
To 1984 σχηρατίστηκε ένας από τους ισχυρότερους συνασπισμούς που είδε ποτέ η Φόρμουλα 1. Είχε τον κωδικό “McLaren Project 4” (ΜΡ4) με επικεφαλής τον άλλοτε μηχανικό της Brabham, Ρον Ντένις και τον Σαουδάραβα κροίσο Μανσούρ Ογιέχ, οδηγούς τους Νίκι Λάουντα και Αλεν Προστ και σχεδιαστές (της ΜΡ4/2 με το κορυφαίο σασί από ανθρακονήματα) τους Τζον Μπάρναρντ, Αλαν Τζένκινς και Γκόρντον Μάρεϊ! Ας μην παραλείψουμε ότι τους κινητήρες (V6 biturbo) παρείχε η Porsche με τη συνεργασία της TAG (Tecnologie d’ Avant Guarde) του Ογιέχ και τα ελαστικά η Michelin. Οι Λάουντα και Προστ διεκδίκησαν τον τίτλο σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς, με τον Αυστριακό να υπερισχύει στον τελευταίο αγώνα στο Εστορίλ για μισό βαθμό! Τις κενές θέσεις στη Renault πήραν οι Ταμπέ και Γουόργουικ, με τον Τσίβερ να μεταγράφεται, μαζί με τον Πατρέζε στην Alfa Romeo Turbo. Η Ligier διέθετε κινητήρες Renault και πήρε τον Ντε Τσέζαρις και η Arrows κινητήρες BMW (από το Β’ μισό και μετά), με οδηγούς τον Ελβετό Μαρκ Σούρερ και τον Βέλγο Τιερί Μπουτσέν. Η Tyrrell έχασε τον Αλμπορέτο που πήγε στη Ferrari, αλλά τον αντικατέστησαν δύο μεγάλα ταλέντα ο Γερμανός Στέφαν Μπέλοφ και ο Αγγλος Μάρτιν Μπραντλ. Για την Toleman-Hart έκανε το ντεμπούτο του και κάποιος… Αϊρτον Σένα.
(16 αγώνες): Πρώτος τίτλος για Σουμάχερ και θρήνος για Σένα
Το 1994 ήταν μια κομβική χρονιά στη ιστορία της Φόρμουλα 1. Το κεφάλαιο Αϊρτον Σένα έκλεισε με τον πιο τραγικό τρόπο, το θάνατο του Βραζιλιάνου στη Ίμολα, μια μέρα μετά το θάνατο του νεοεμφανιζόμενου Αυστριακού Ρόλαντ Ρατσενμπέργκερ. Η αλλαγή σελίδας ήρθε με την ενθρόνιση του Μίκαελ Σουμάχερ , που εκείνη την σεζόν ξεκίνησε την απόλυτη κυριαρχία του στη σύγχρονη ιστορία του σπορ. Πριν την έναρξη της σεζόν υπήρξαν αρκετές αλλαγές. Η πρωταθλήτρια Williams – Renault είχε πλέον την οικονομική υποστήριξη της Rothmans και με τα χρήματα αυτής της χορηγίας κατάφερε να εντάξει στο δυναμικό της τον διακαή πόθο του Sir Frank ,τον Σένα. Στο πλευρό του θα έτρεχε ο Ντέμον Χιλ καθώς ο Άλαιν Προστ είχε πλέον αποχωρήσει από την ενεργό δράση. Σε δοκιμές προετοιμασίας, οι Ζαν Αλεζί και JJ Λέτο είχαν άσχημα ατυχήματα στο Μουτζέλο και το Σίλβερστοουν. Στο Μονακό ο Καρλ Βέντλιγκερ έμεινε για λίγες μέρες σε κώμα, ενώ στη Βαρκελώνη ο Αντρέα Μοντερμίνι έσπασε κάποιους σπονδύλους.
(19 αγώνες): Δεύτερος τίτλος για Χάμιλτον
Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Φόρμουλα 1 2014 ήταν το 65ο που διοργάνωσε η FIA.Περιελάμβανε 19 Γκραν Πρι. Ξεκίνησε στις 16 Μαρτίου στη Μελβούρνη της Αυστραλίας και ολοκληρώθηκε στις 23 Νοεμβρίου στο Αμπού Ντάμπι Στο πρωτάθλημα πήραν μέρος 22 οδηγοί. Φέτος εντάχθηκε στο καλεντάρι το Γκραν Πρι στη Ρωσία και το Γκραν Πρι στην Αυστρία αντικαθιστώντας τα Γκραν Πρι σε Ινδία και Κορέα. Επίσης για πρώτη φορά στη Φόρμουλα 1 στον τελευταίο αγώνα του Πρωταθλήματος οι βαθμοί μέτρησαν διπλοί. Νέος Παγκόσμιος Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Λιούις Χάμιλτον για 2η φορά στην καριέρα του και νέα πρωταθλήτρια ομάδα η Mercedes, που είναι μόλις η 2η κατάκτηση για την ομάδα.
