• Τρίτο, τελευταίο κείμενο από το βιβλίο του Βασίλειου Μαρκεζίνη “Η Ελλάδα των κρίσεων, ένα προσωπικό δοκίμιο”
Σ’ αυτό το τελευταίο έβδομο -τελευταίο- του βιβλίο αναφέρει -ως πρόκληση για εμάς τους Ελληνες πολιτικούς πνευματικούς
και θεσμικούς φορείς- το ακαδημαϊκό έργο τού κ. Νταβούτογλου σημερινού πρωθυπουργού της Τουρκίας.
Μια ακαδημαϊκή θεωρία την οποία κατόρθωσε να τη μεταβάλλει σε επίσημη. Με την πολιτική αυτή, από νωρίς είχε το θάρρος να εναντιωθεί στη θεωρία της “ομογενοποίησης” των πολιτισμών -την οποία θριαμβευτικά κήρυσσαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ορισμένοι Αμερικανοί θεωρητικοί (Φουκουγιάμα, Χάντιγκτον κ.λπ.) υπό την επήρεια του πρόσφατου (και πρόσκαιρου θριάμβου) του αμερικανικού καπιταλιστικού φιλελευθερισμού.
Σ’ αυτές τις πολιτικές αντιτάχθηκε ο Νταβούτογλου ενώ εμείς τον υιοθετήσαμε στην απόλυτη μορφή της ψευδεπίγραφης κυριαρχίας του. Ο Νταβούτογλου αρνήθηκε να θυσιάσει σ’ αυτό το κόσμο τη δική του παράδοση και θρησκεία.
Για να τονίσει με έμφαση ο Βασίλειος Μαρκεζίνης ότι για να προχωρήσει η χώρα μας στον ασταθή και αβέβαιο κόσμο που ανατέλλει έχει ανάγκη από διανοητές του αναστήματος ενός Παναγιώτη Κονδύλη ή ακόμη και καλύτερων, οι οποίοι θα τη βοηθήσουν να ξαναβρεί τον εαυτό της, τη μετρημένη θέση και την κλασσική της υπερηφάνεια.
Για να παύσει να κατευθύνεται από συμφεροντολόγους πολιτικούς και δημοσιογράφους…
Οπου οι σοφοί αυτοί θα πρέπει να βοηθήσουν εμάς τους κοινούς πολίτες να αποφασίσουμε σε ποιόν κόσμο ανήκουμε.
ΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 50 ΧΡΟΝΩΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΗ ΒΑΡΙΑ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΡΙΣΗ
“”Φως περισσότερο φως”, εμπνεύσεις από τον κόσμο του προχθές” είναι ο τίτλος του τελευταίου (έβδομου) κεφαλαίου από το βιβλίο του Διεθνούς κύρους και δραστηριότητας καθηγητή της νομικής επιστήμης Βασιλείου Μαρκεζίνη.
Το βιβλίο αυτό, όπως ανέφερα στα δύο προηγούμενα άρθρα μου (με τελευταίο το σημερινό) είχε γενικό τίτλο: “Η Ελλάδα των κρίσεων. Ενα προσωπικό δοκίμιο”. Αυτός ο τίτλος αναφέρεται γενικότερα στις πολλές ελληνικές κρίσεις από τη γέννηση του νεοελληνικού κράτους μας, για να αναδείξει τις αιτίες των τελευταίων χρόνων περίπου που μας οδήγησαν στην εξαιρετικά επώδυνη κρίση που αντιμετωίζει η χώρα μας και ο λαός μας τώρα.
Με την κρίση που συνεχίζεται παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται ιδιαίτερα από τον πρωθυπουργό.
Ο ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΜΟΥΡΤΟΓΛΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗΣ
Ο υψηλού ποιοτικού επιπέδου ακαδημαϊκός Βασίλειος Μαρκεζίνης στην αρχή του έβδομου (τελευταίου) κεφαλαίου του βιβλίου επαινεί το ακαδημαϊκό έργο του καθηγητή και σημερινού πρωθυπουργού της Τουρκίας κ. Νταβούτογλου λέγοντας:
«Συνεχίζω μάλιστα να το κάνω με κάθε ευκαιρία και τούτο, παρά τις σοβαρές αντιρρήσεις που έχω ως προς την πολιτική του και επίσης παρόλο που συμμερίζομαι αρκετές από τις ακαδημαϊκές ενστάσεις τις οποίες έχουν διατυπώσει πιο ειδικοί από εμένα συνάδελφοι, αναφορικά με την ανασύνθεση της ιστορίας που επιχειρεί ο κ. Νταβούτογλου (όπως άλλωστε έκαναν διαμέσου των αιώνων οι περισσότεροι ιστορικοί- πολιτικοί)…
Ομως ο Νταβούτογλου καίτοι ακαδημαϊκός κατάφερε ν’ αναπτύξει μια θεωρία η οποία άρχισε να διαμορφώνεται εδώ και δεκαετίες στην Τουρκία.
ΕΝΑ ΒΑΡΥ ΕΡΩΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ
Ομως ο ίδιος με αξιοσημείωτο έως και μοναδικό του επίτευγμα, ανέπτυξε και επεξεργάστηκε διεξοδικά τη θεωρία του διανθίζοντάς την με ενδιαφέρουσες προσωπικές σκέψεις και παρατηρήσεις και τελικά να τη μεταβάλλει σε επίσημη εξωτερική πολιτική της χώρας του. Για να διερωτάται κανείς. Πόσοι θεωρητικοί έχουν καταφέρει κάτι ανάλογο στη ζωή τους (σημ. αυτό ακριβώς το διερώτημα αλλά και το απαράδεκτο πολλών σημείων της θεωρίας του όπως και την έλλειψη ευρέως φάσματος ελληνικής θεωρίας που έχουν επεξεργαστεί Ελληνες πολιτικοί, μας έχει απασχολήσει από το 2008 σε πολλά άρθρα μας στα “Χ.Ν.”), για να προσθέσει όμως ένα βαρύ ερώτημα -για την ελληνική πλευρά- ο καθηγητής κ. Βασίλειος Μαρκεζίνης γράφοντας (σελ. 342):
ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΘΕΣΗ ΑΝ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΝΔΥΛΗ
Στη δική μας χώρα κανείς κατά τη γνώμη μου δεν επεδίωξε ή πραγματοποίησε τέτοιο επίτευγμα «αν και η διεθνής θέση μας θα ήταν από πολλές απόψεις καλύτερη απ’ ό,τι είναι σήμερα αν όλοι μας είχαμε πάρει πιο σοβαρά τα έργα του Παναγιώτη Κονδύλη.
Εν τούτοις η αδιαμφισβήτητη ευρυμάθειά του (την οποία με συναίσθηση την παρουσίασαμε στη μνήμη του στα “Χανιώτικα νέα” εδώ και χρόνια μέσα από τα σημαντικά βιβλία του) αλλά και η εργατικότητα του σημαντικού αυτού στοχαστή, δημιούργησαν εχθρούς ακόμη και στον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκε».
Για να συμπληρώσει στην υποσημείωση (της ίδιας σελίδας) ότι:
«Είναι χαρακτηριστικό των Ελλήνων ότι πολλοί από αυτούς που πολέμησαν τον Κονδύλη (ή κατέκριναν το έργο του) προέρχονταν από τον φιλελεύθερο αριστερό χώρο. Αλλά στο πεδίο της πολιτικής κάτι παρόμοιο έχει γίνει με τον Μίκη Θεοδωράκη και το ΚΚΕ.
Για να τονίσει ακόμα: το γεγονός αυτό ποτέ δεν πρέπει να το λησμονούμε υπό την επίδραση πρόσκαιρων κομματικών παθών ή συμφερόντων. Θα μπορέσουμε άραγε ως λαός να αποκτήσουμε κάποτε αυτή την ωριμότητα;
Ομως η χώρα μας δεν έχει μεγάλο πληθυσμό, και κατά συνέπεια δεν αποτελεί τόσο αστείρευτη πηγή ταλέντων ώστε να μπορεί να τα καταδιώκει όποτε τα βρίσκει.
Για ευνόητους λόγους όμως δεν θα υποκύψω στον πειρασμό να εκφράσω τη θλίψη που νιώθω όταν βλέπω χαρισματικούς ανθρώπους όχι μόνο να μένουνε αποκλεισμένοι από τον δημόσιο βίο αλλά ακόμη και να τους στερείται η πανεπιστημιακή παραγνώριση την οποία προς τιμήν του ο Κονδύλης μόνο μια φορά την επεδίωξε.
Επανερχόμενος όμως στον Νταβούτογλου τονίζει ένα κεντρικό “μοτίβο” του έργου του το οποίο οι γνήσιοι και όχι συμπλεγματικοί εκλεκτικιστές οφείλουν να μελετήσουν και ει δυνατόν να εμπνευστούν από αυτό.
Ο ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ ΕΝΑΝΤΙΩΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΟΜΟΓΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ
Προσαρμόζοντες όμως δεόντως μερικές ιδέες στις ιδιαίτερες συνθήκες της χώρας μας, με επιδίωξη πραγμάτων των προσαρμοσμένων ιδεών, θεωρώ ότι το εν λόγω μοτίβο στηρίζεται σε δύο κεντρικές ιδέες οι οποίες στη χώρα μας αμέσως θα βαπτίζονταν “εθνικοπατριωτικές” ή “εθνικιστικές”.
Πάντως όπως επισημαίνει ο συγγραφέας της “Ελλάδας των κρίσεων”, ο Νταβούτογλου είχε το θάρρος να εναντιωθεί στη θεωρία της “ομογενοποίησης” των πολιτισμών.
Αυτή την οποία θριαμβευτικά κήρυξαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ορισμένοι Αμερικανοί θεωρητικοί (όπως ο Φουκουγιάμα ή ο Χάντιγκτον) υπό την επήρεια του πρόσφατου και πρόσκαιρου φιλελευθερισμού αμερικανικού καπιταλιστικού, αρνούμενος να θυσιάσει σε αυτόν το βωμό τη δική του παράδοση και θρησκεία.
ΤΑ ΔΥΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
… Αλλά, την ίδια αφοσίωση προς το παρελθόν ανέκαθεν έδειχναν και οι Εβραίοι οι οποίοι μάλιστα πήγαν ένα βήμα πιο πέρα και ανέστησαν τη γλώσσα τους και προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν μερικές από τις πιο συντηρητικές ιδέες της θρησκείας τους. Και δεν είναι μόνο οι Εβραίοι που κρατούν τις ημέρες της δόξας τους και των διώξεων ζωντανές. Το ίδιο κάνουν και οι Αρμένιοι, φυλή αριθμητικά μικρή αλλά πολιτισμικά μεγάλη. Αλλά τι από όλα αυτά έχουν σκεφθεί ή πραγματοποιήσει οι σύγχρονοι Ελληνες; Ας σκεφθούμε.
Σύμπλεγμα ανωτερότητας “Εμείς είμαστε Ευρωπαίοι” αλλά και σύμπλεγμα κατωτερότητας “Τι να κάνουμε είμαστε μικρή χώρα”…
ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΣ = ΤΟ ΝΕΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ Σ’ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΙΔΕΩΔΗ
Ετσι σε αυτόν τον κόσμο χωρίς ιδεώδη ο καταναλωτισμός έγινε το δόγμα της ζωής μας και “η φιλειρηνική απάθεια” έγινε το σύνθημα που θα διευκολύνει την πραγμάτωσή του. Εν τούτοις τα κράτη δεν κτίζονται αλλά ούτε και αναγεννιούνται με αυτές τις μορφές. Ο πολιτικός και δημοσιογραφικός κόσμος της μεταπολίτευσης φέρουν μεγάλη ευθύνη γιατί δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν το εκκρεμές να κινηθεί από το “θλιβερό άκρο” της δικτατορίας στο “καταστροφικό άκρο” της μεταπολιτευτικής ασυδοσίας… σε όλα τα επίπεδα ζωής…
Εν προκειμένω, αναφέρομαι στη γλώσσα μας, στη θρησκεία μας, στους μύθους μας, στον πολιτισμό μας, στις αρχές που μας κληροδότησαν, τη ρωμιοσύνη, το βυζαντινό δίκαιο, την ασκητική αγιογραφία με όλο το συμβολισμό της. Με στοιχεία τα οποία κάποτε κυριαρχούσαν πληθυσμιακά και πολιτιστικά και στα Βαλκάνια και στους πρόποδες του Καυκάσου
ΝΑ ΞΑΝΑΜΑΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΘΑΥΜΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ
Π.χ. στον Ελληνικό Πόντο, στην Οδησσό, στη Βιένη, στην Τεργέστη, στο Λιβόρνο ή στη Μασσαλία… Ομως όλα αυτά πρέπει να τα ξαναμάθουμε, να τα ξαναθαυμάσουμε και όχι να τα καταστρέψουμε χάριν μιας τρελής ιδέας να “ξανασμίξουμε με την Τουρκία η οποία δήθεν στα τετρακόσια χρόνια της σκλαβιάς που μας επέβαλε μας φέρθηκε “καλά”…
Ναι, όλα αυτά πρέπει να τα καλλιεργήσουμε εκ νέου και όχι με παρανοϊκή ή εξώθεν κινούμενη μανία – να τα καταστρέψουμε…
Στο υπόλοιπο κείμενο του τελευταίου έβδομου κεφαλαίου με τον τίτλο “Φως περισσότερο φως” ο διάσημος καθηγητής Βασίλειος Μαρκεζίνης αναφέρεται στην ατιμωρησία πολιτικών και κάθε άλλου θεσμικού φορέα με τον υπότιτλο: “Κερδίζω όχι κλέβω”.
ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ
Με δεύτερο υπότιτλο “Δημοκρατία όχι αναρχία” για να επισημάνει ότι: «Οταν στη χώρα μας μαίνεται μια οικονομική κρίση πρωτόγνωρων διαστάσεων, τότε το βήμα που μας χωρίζει από τον κίνδυνο της αναρχίας μπορεί να είναι πολύ μικρό… με πλείστους όσους κινδύνους».
Ο επόμενος υπότιτλος αναφέρεται σε μια “υπερήφανη αλλά ανεκτική Ελλάδα”. Για να πει στο συμπερασμά του ότι: «Λελογισμένη ανεκτικότητα πρέπει να είναι ο κανών…
Αλλά με πλήρη επίγνωση ότι στο δίκαιο και στη ζωή υπάρχουν στιγμές που είναι αναπόφευκτη η ιεράρχηση των αξιών. Οποτε συμβαίνει αυτό, μια αξία υπερτερεί των άλλων, κατά προτεραιότητα…
Ενα βιβλίο με πλούσιες ιδέες, με τολμηρές απόψεις, με σοφές κρίσεις… αλλά, και με προτάσεις λύσεων ίσως με υπερβολές. Ομως με καθαρότητα για την ελληνική πατρίδα που τόσο κινδυνεύει.
Ενα βιβλίο που φωτίζει με φως περισσότερο φως τις σκοτεινές πλευρές της σύγχρονης κρίσης.
