Η Φωτεινή Σεγρεδάκη αρθρογραφεί εδώ και πολλά χρόνια στην εφημερίδα “Χανιώτικα Νέα”. Μέσα από τη μόνιμη στήλη που διατηρεί, μοιράζεται με τους αναγνώστες της εφημερίδας σκέψεις και προβληματισμούς. Η αμεσότητα, η ευαισθησία και η ευγένεια που τη διακρίνουν ως πρόσωπο αποτυπώνονται στα κείμενά της, μέσα από τα οποία έχει δίκαια κερδίσει την εκτίμηση, την αναγνώριση και την αναγνωρισιμότητα.
Αλλά δεν είναι αυτή η σταθερή παρουσία της, το μόνο βήμα Λόγου της Φωτεινής. Στη γη της “Μητέρας Κισσάμου”, όπως αποκαλεί τον τόπο της ρίζας της, κοιτίδα μιας μεγάλης μουσικοχορευτικής παράδοσης και όχι μόνο, υπήρξε και παραμένει, μαζί με άλλους ξεχωριστούς ανθρώπους του τόπου, (όπως ο μακαριστός και αλησμόνητος Θανάσης Δεικτάκης), πυλώνας πολιτισμικής έκφρασης. Στον τομέα του γραπτού λόγου (όπου έχει ασχοληθεί με πλείστα είδη του), θα λέγαμε ότι προσωπικό της χαρακτηριστικό είναι η παρουσία μιας υποσημαινόμενης αρμονίας και περίπου μελωδικής λυρικής διάθεσης. Η αρθρογραφία της αποτελείται από πολύχρωμες και ευωδιαστές συνθέσεις λόγου. Αυτές οι συνθέσεις αποτυπώνουν, κάθε φορά, σπάνια φρεσκάδα σκέψης και ανεξάντλητο απόθεμα ψυχής. Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται, ένα “εικαστικό αποτέλεσμα”, που πλαισιώνει και υποστηρίζει την παράθεση μεγάλου πλούτου σκέψεων και ιδεών.
Η ποιήτρια δεν αρκείται, ούτε επαναπαύεται στη μελωδική υπόκρουση του γραπτού λόγου. Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθεί κάποιος στην πληθώρα των ζητημάτων κοινωνικού προβληματισμού και οικουμενικών ανησυχιών, στα οποία η περίφροντις, ανθρωποκεντρική και πανανθρώπινη ματιά της εστιάζει. Η ενσυναίσθηση και η δικαιοκρισία σφραγίζουν πάντοτε, τόσο τα ποιητικά κείμενά της, όσο και την αφηγηματική της ποίηση. Κάπως έτσι πορεύεται η εκλεκτή δημιουργός στους ορίζοντες της πνευματικής αναζήτησης, ανασύροντας πολύτιμα υλικά μέσα από τη σκόνη των καιρών.
Ηταν η στιγμή, λοιπόν, να έρθει στο φως η πρώτη συλλογή της εκλεκτής κειμενογράφου, που έχει προ πολλού παρουσιάσει τα ποιητικά διαπιστευτήριά της και μέσα από τον πεζό λόγο. Πρόκειται για την ποιητική συλλογή με τίτλο “ΟΙΝΟΧΟΟΣ” (έκδοση “Χανιώτικα Νέα”, Κίσσαμος 2021), για την οποία σημειώνει η ποιήτρια: «Αφιερώνεται στην οικογένειά μου, αλλά και σε όσους εκφράζονται ακολουθώντας κυρίως την καρδιά».
Ποιος είναι, αλήθεια, ο δρόμος της καρδιάς; Η απάντηση μπορεί να είναι μόνο βιωματική. Σίγουρα, πάντως, ο δρόμος αυτός προϋποθέτει τη μεταβίβαση ισχυρών συναισθημάτων.
Συνέπεια, συνέχεια και συνοχή, καθαρότητα ύφους και διαύγεια λόγου, οι κυματισμοί της χαρμολύπης που διατρέχει την ανθρώπινη ζωή, αποτελούν κυρίαρχα στοιχεία σε αυτή την πολύ αξιόλογη ποιητική ενότητα. Αρχέτυπα και συμβολισμοί συναντούν κρίσιμα χαρούμενα ή λυπηρά γεγονότα σε έναν ωκεανό αγάπης και εμπιστοσύνης στον Θεό, τον άνθρωπο, τη ζωή, την πορεία του κόσμου.
Η φιλόλογος και συγγραφέας Ανδρομάχη Χουρδάκη επισημαίνει, στον ενδιαφέροντα πρόλογο του βιβλίου: «…Κατέχοντας μια ισχυρή γλωσσική σκευή, αγγίζει με χάρη καθετί το ανθρώπινο και του κόσμου τούτου για να του αποδώσει την ευλογία που του αναλογεί. Γιατί η ποιήτρια αγαπά τον άνθρωπο, τα παιδιά, τους ερωτευμένους, τη θάλασσα κι ολόκληρη τη φύση, που αναπνέει μέσα στους στίχους της…» .
Ενα μικρό παράδειγμα των όσων περιγράφονται παραπάνω, θα μπορούσε να είναι το ποίθημα της συλλογής με τίτλο «Έρωτας πελαγίσιος»:
Ο πανάρχαιος βράχος στην άκρη του γιαλού
ερωτεύτηκε παράφορα τον δυναμικό κυματισμό
και το εξέφραζε μ’ ενθουσιασμό!
Σε όλους.
Η αλισάχνη πικράθηκε πολύ και παραπονέθηκε:
“Μα γιατί? Εγώ δεν σταματώ ποτέ
να γεμίζω κάτασπρα γιασεμάκια
τις μικρές σου κοιλότητες….
Οληχρονίς! Στιγμή δεν φεύγω από πάνω σου…
Κι όμως, ποτέ δεν ενθουσιάστηκες με μένα, όπως με το κύμα”.
“Ναι, αλλά εκείνο μου φέρνει
όλα τα μυστικά
από το πιο μακρινό και το πιο βαθύ πέλαγος,
και τα σκορπίζει άσωτα στις κορφές μου…
Κατάλαβέ με…”.
Η δύναμη του παραβολικού λόγου, το ύφος και το ήθος μιας αναλυτικής προσέγγισης και η αρμονία της τεχνικής χαρακτηρίζουν το παραπάνω ποίημα, ένα από τα πολλά αριστουργήματα αυτής της συλλογής. Μικρές και συνάμα μεγάλες ιστορίες ξεδιπλώνονται σε κάθε ένα από αυτά, ιστορίες αγάπης, ματαίωσης, απώλειας, πένθους, διεκδίκησης, δικαίωσης και αδικίας. Έτσι όπως ακριβώς συμβαίνει στη ζωή. Μόνο που εδώ η ποιήτρια, μέσα από τη δική της ενσυναισθητική ματιά, λυτρώνει αλύτρωτους πόνους και χαριτώνει τα σκοτάδια της θλίψης. Οι σιωπηλοί Άγιοι βουρκώνουν μπροστά στον ανθρώπινο σπαραγμό, την απόγνωση, την παραίτηση, όπως συμβαίνει στο ποίημα με τίτλο «Αυτόχειρας», από όπου οι πρώτοι στίχοι:
Πολύ τον κούρασε η ζωή…
Μα πάρα πολύ.
Τον πλήγωσε, τον μάτωσε,
τον έριξε σε αδιέξοδα και απόγνωση.
Δεν την ήθελε πια.
Με τίποτα!
Της έδωσε κι αυτός μια,
να χαθεί για πάντα από μπροστά του,
η σιχαμένη!…
Επισημαίνεται, για μια ακόμα φορά, η φρεσκάδα του λόγου, που σφραγίζει κάθε στίχο, κάθε ποίημα, κάθε ενότητα. Αυτή η φρεσκάδα είναι πρωτεύον στοιχείο στο λογοτεχνικό ύφος της Φωτεινής Σεγρεδάκη, η οποία, μέσα από τα νοερά ταξίδια που πραγματοποιεί, προσφέρει (ως πνευματικός αμπελουργός και οινοχόος/δημιουργός έντεχνου λόγου) στον αναγνώστη το αποτέλεσμα της προσωπικής της κατάκτησης, όπως η ίδια επισημαίνει, δηλαδή καθάριο, κρυστάλλινο, εκλεκτό και γλυκόπιοτο οίνο. Παράλληλα, προσφέρει μια στοργική, ιαματική παραμυθία, με τον μοναδικά αγαπητικό τρόπο που αφηγείται τις μοναδικές ποιητικές ιστορίες της.
Το θεματικό πολύπτυχο της ποιήτριας είναι απεριόριστο σε έκταση, πραγματικά ξαφνιάζει ευχάριστα με τον πλούτο του. Αυτό δεν είναι τυχαίο, καθώς η διεισδυτική ματιά της δεν αφήνει κάτι “να πέσει κάτω”. Αναδεικνύει και ανυψώνει την κάθε στιγμή, εύκολη ή δύσκολη, έτσι όπως της πρέπει. Αποκαλύπτει τη σημαντικότητα και το μεγαλείο που μπορεί να υπάρχει στο “φαινομενικά ασήμαντο”. Επειδή, όπως η ίδια επισημαίνει, το “ασήμαντο” καθαγιάζεται καθώς συναντά την Ιερότητα”.
Αγαπητή μας Φωτεινή, σου εύχομαι Υγεία και πάντοτε σημαντικά βήματα στο περβόλι της ποίησης, που ασφαλώς λαμπρύνεται από την αυθεντική παρουσία σου.
