Φώτιζε θέ μου τα παιδιά
π’ από ψηλά κοιτάς,
στις χούφτες τους να κλείνουνε
μονάχα ανθρωπιά.
Αυτά να φέρουνε στη Γη
πνοή χαράς κι ελπίδας
ν’ αφήσουν πίσω χαλασμό,
άγριας καταιγίδας…
Μια καταιγίδα η ζωή
βροχή οι αδικίες…
Οι κεραυνοί χτυπούν καρδιές
χάνονται οι ελπίδες!…
Μα τις μαζέψαν τα παιδιά
με τα δικά τους χέρια
τις χάρισαν όλες σε ‘μας.
“Τις έκαναν αστέρια!…”
