Στο άκουσμα της λέξης “Κωνσταντινούπολη” το μυαλό μας πάει σε μιναρέδες, πολύχρωμους πάγκους μπαχαρικών, μυρωδιές και μελωδίες γνώριμες, θορυβώδη παζάρια, σιροπιαστά γλυκά, οχλαγωγία στο Πέραν και ρομαντικές βόλτες στην προκυμαία του Βοσπόρου.
Το 1922, ενάμιση εκατομμύριο Έλληνες από τη Μικρά Ασία αποβιβάστηκαν στην Ελλάδα, κουβαλώντας μαζί τους μνήμες, εικόνες, συνήθειες από την όμορφη αυτή πόλη, που αποτελούσε σταυροδρόμι πολιτισμών και κόσμων. Έκτοτε, μας ακολουθεί πάντα ο νόστος της Κωνσταντινούπολης, που μεταγγίστηκε στις νεότερες γενιές σαν νοσταλγία για τη χαμένη αγάπη, για μια περίοδο ευτυχίας κι ευημερίας, που όλα συνυπήρχαν αρμονικά.
Ο κόσμος όμως αλλάζει, η Ελλάδα άλλαξε, η Κωνσταντινούπολη επίσης. Κι είναι ωραίο που οι νέες γενιές ανθρώπων μεταμορφώνουν τις πόλεις, τις ζουν αφήνοντας το στίγμα τους και τον παλμό τους.
Αυτόν τον παλμό θέλησα ν’ αποτυπώσω ερχόμενη εδώ για πολλοστή φορά, την συνύπαρξη του παλιού με το νέο, τις νέες ισορροπίες που βρίσκουν πάντα τρόπο να εδραιωθούν, την ομορφιά μιας πόλης που μεταλλάσσεται, για να γίνει ακόμα πιο όμορφη.
ΠΗΓΗ: ΚΛΙΚ
