Ανοιχτές πληγές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου “σκαλίζει” με το φωτογραφικό του φακό 30χρονος Ουκρανός διαπιστώνοντας ότι ακόμη αιμορραγούν γιατί αφορούν «πληγωμένες καρδιές και διαλυμένες ζωές»…
Έχει καταφέρει να “αιχμαλωτίσει” στα φωτογραφικά του καρέ το αντίκτυπο που είχε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στις ζωές ανθρώπων που τον έζησαν, είτε ως στρατιώτες, είτε ως μηχανικοί, νοσοκόμοι ή ακόμη, ως απλοί πολίτες. Μέχρι στιγμής έχει δημιουργήσει 100 πορτρέτα βετεράνων από 18 χώρες, συνδέοντας έτσι με μια νοητή γραμμή τις αναμνήσεις τους από ένα γεγονός που επηρέασε και συνεχίζει να επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων παγκοσμίως.
Τον Σεπτέμβριο, ο δημιουργός της συγκεκριμένης δουλειάς, ο 30χρονος Ουκρανός φωτογράφος Sasha Maslov, αναμένεται να έρθει και στην Ελλάδα αναζητώντας επιζώντες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου για να τους φωτογραφήσει και να καταγράψει τη δική τους ιστορία.
«Η δουλειά μου άλλαζε από το ντοκιμαντέρ στο πορτρέτο όταν ξεκίνησα αυτό το project πριν από τέσσερα χρόνια. Έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω αυτή την εργασία με τους βετεράνους γιατί, ουσιαστικά, συνδυάζει το πορτρέτο με την αφήγηση ιστορίας και το ντοκιμαντέρ» εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο φωτογράφος ο οποίος μένει πλέον στη Νέα Υόρκη. «Πάντα ενδιαφερόμουν από ιστορικής άποψης», συνεχίζει, «για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ως φωτογράφος, σκέφτηκα ότι δουλεύοντας μια σειρά από πορτρέτα βετεράνων οι οποίοι ήταν σε διαφορετικές πλευρές των “χαρακωμάτων”, θα μπορούσε να προσφέρει μια άλλη οπτική για το τι ένοιωθαν οι νέοι που ενεπλάκησαν στον πόλεμο, είτε εθελοντικά είτε παρά τη θέλησή τους και πώς, η όλη αυτή εμπειρία είχε αντανάκλαση στη ζωή τους στη συνέχεια».
Το πρώτο πορτρέτο ο κ. Maslov το έκανε τον Σεπτέμβριο του 2010 στο προάστιο της Μόσχας Οντιτσοβο (Oditsovo) και ήταν ένας μηχανικός αεροπλάνων του Κόκκινου Στρατού που υπηρέτησε στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η έρευνά του, την οποία χρηματοδοτεί ο ίδιος ενώ προσπαθεί να συγκεντρώσει χρήματα και μέσω της ηλεκτρονικής πλατφόρμας “Kisckstarter”, συνεχίστηκε σε 18, μέχρι στιγμής, χώρες με στόχο, μετά την ολοκλήρωση του project, να εκδοθεί ένα άλμπουμ.
Όμως ο 30χρονος δεν φωτογραφίζει μόνο αλλά ακούει και καταγράφει τις ιστορίες πολέμου των υπερήλικων που ενεπλάκησαν, με διάφορους τρόπους, σ’ αυτόν.
«Είναι ιστορίες για πληγωμένες καρδιές και διαλυμένες ζωές, ιστορίες ηρωισμού και αδελφοσύνης και φυσικά ιστορίες με τρομακτικές απώλειες ανθρώπων σε παγκόσμιο επίπεδο που έζησαν στην περίοδο του πολέμου» λέει χαρακτηριστικά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Όσο για τα συναισθήματα που του μεταφέρουν οι βετεράνοι, ο κ. Maslov, τονίζει ότι οι περισσότεροι έχουν συγχωρέσει τους εχθρούς για τις βιαιότητες αλλά κάποιοι άλλοι, η μειονότητα, ακόμη κατηγορεί τους εχθρούς για τον πόνο που τους προκάλεσαν.
Ο Sasha Maslov, με αφορμή την επικείμενη επίσκεψή σου στην Ελλάδα, απευθύνει έκκληση σε όσους έχουν συγγενείς που πολέμησαν στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ή επηρεάστηκαν άμεσα απ’ αυτόν, να επικοινωνήσουν μαζί του στο info@sashamaslov.com.
ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΡΤΡΕΤΑ ΤΩΝ ΒΕΤΕΡΑΝΩΝ
«Είχαμε συλλάβει έναν Έλληνα στρατιώτη στα σύνορα, τον μόνο που επέζησε από μία ομάδα και τον συνοδεύαμε, οκτώ από μας, με τουφέκια στην πλάτη. Είχα την αίσθηση ότι προσπαθούσε να ξεφύγει και του πέταξα για να τον φοβίσω, μια χειροβομβίδα στον ώμο που είχε όμως την περόνη. Ωστόσο το έδαφος ήταν βραχώδες και όταν έπεσε η χειροβομβίδα η περόνη πετάχτηκε έξω. Δεν θέλω να πω άλλα γιατί ήταν μια άσχημη εικόνα και εμείς δεν είχαμε πια κρατούμενο…» διηγήθηκε ο Ιταλός Floretti Agostino.
«Όταν οι Αμερικανοί έφτασαν στη Γαλλία, με την απόβαση στη Νορμανδία, πήγα στο Regensburg γιατί είχαμε εντολές να οπισθοχωρήσουμε αλλά τότε με συνέλαβαν. Ήμουν μόνο 18 χρονών και μαζί με άλλους κρατούμενους μας περιέφεραν, σαν τρόπαια σε πολλές γαλλικές πόλεις. Μετά μας φυλάκισαν σε έναν χώρο όπου αρρωστήσαμε γιατί, για πολλές μέρες, δεν είχαμε τίποτα να φάμε ή να πιούμε και μετά βίας μπορούσαμε να σταθούμε όρθιοι»… είπε ο Hans Bradt από τη Γερμανία.
«Μερικές φορές στέλναμε τους ντόπιους σαν ανιχνευτές για να φέρουν κάποιον να ανακρίνουμε αλλά γυρνούσαν φέρνοντας κεφάλια. Τους έλεγα ότι δεν μπορώ να ανακρίνω κεφάλια αλλά τελικά, ελάχιστοι Ιάπωνες δώσανε πληροφορίες. Ήταν τόσο ασυνήθιστο, δεν τα παρατούσαν ποτέ. Θα μπορούσαν ακόμη να είναι στρατιώτες κάπου εκεί έξω, αρνούμενοι να σταματήσουν την μάχη, δεκαετίες μετά τον πόλεμο»… αφηγήθηκε ο Αμερικανός Harold Dinzes.
«…Μας είχαν πει ότι νικούσαμε. Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε στην αρχή. Μετά μας έκαναν πλύση εγκεφάλου για να πιστέψουμε ότι ο αυτοκράτορας Hirohito ήταν θεός αλλά όταν αργότερα παραδέχθηκε ότι δεν ήταν, χάσαμε όλη μας τη θέληση για μάχη. Τόσοι πολλοί άνθρωποι πέθαναν στον πόλεμο. Ντροπιαστήκαμε…» ήταν τα λόγια του Ιάπωνα Hakushu Kikuchi.
«Ήταν μια πολύ σκληρή περίοδος για μας, κάποιος έπρεπε να σταματήσει τη γερμανική “μηχανή”. Οι στρατιώτες τους ήταν καλά εκπαιδευμένοι και εξοπλισμένοι σε αντίθεση με μας που κάναμε ό,τι μπορούσαμε. Περίπου 1,5 εκατομμύριο παιδιά που μόλις είχαν τελειώσει το σχολείο σκοτώθηκαν τους πρώτους δύο μήνες του πολέμου. Κάποιοι ήταν συμμαθητές μου…» θυμάται ο Anatoliy Uranov από τη Ρωσία ο οποίος φωτογραφήθηκε με τη στρατιωτική του στολή και τα παράσημα.
Φωτογραφίες με βετεράνους παραχώρησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Sasha Maslov
